อัลบั้มที่ 2 ของหนุ่มน้อยจากออสเตรเลีย ต้อย สีหวาน อัลบั้มนี้เป็นแนวอีเล็คโทรนิค ผสมซินธ์ป็อบหน่อยๆ เติบโตขึ้นจากอัลบั้มแรก แต่มีแค่ 10 เพลงเอง ไม่รู้ว่าแบบ Deluxe จะออกตามมาหรือเปล่า ต้องรอติดตามกันต่อไป

Seventeen — แทร็คเปิดอัลบั้มที่มีจังหวะไม่ช้าไม่เร็ว ดนตรีนุ่มละมุน เป็นการเปิดอัลบั้มที่น่าประทับใจ และเชื้อเชิญให้ฟังแทร็คต่อๆ ไป

My My My! — ซิวเกิ้ลแรกที่ปล่อยออกมา งงๆ เมื่อตอนฟังครั้งแรก แต่ฟังเรื่อยๆ จะพบว่ามันคือความเติบโตของน้องต้อยทั้งในแง่ดนตรีและคำร้อง

The Good Side — เพลงช้าๆ ดนตรีเบาๆ ฟังแล้วรู้สึกเหมือนตัวเองลอยได้เลยอ่ะ ชอบมากๆ

Bloom — ซิงเกิ้ลที่ 2 ฮือฮากันด้วยเนื้อเพลงที่สื่อถึงการยอมเป็นรับเพื่อผู้ชายที่ตัวเองรัก เอาจริงๆ คือชื่นชมากๆ ที่ใช้คำเปรียบเทียบเป็นดอกบัว สวนดอกไม้ โรลเลอร์โคสเตอร์ กลายเป็นเพลงที่สวยงามขึ้นไปอีกขั้น ไม่คาดคิดว่าจะยังเจอเพลงที่พิถีพิถันในปี 2018 ที่มีแต่เพลงห่วยๆ ตามท้องตลาด

Postcard (feat. Gordi) — เพลงช้าๆ กลิ่นอายคล้ายกับอัลบั้มแรก ตัวเพลงใช้ได้เลยน่ะ แต่ส่วนตัวไม่ค่อยชอบเท่าไหร่

Dance To This (feat. Ariana Grande) — เพลงมีความซินธ์ป็อบมากๆ ได้ฟิล 80 ปลายๆ 90 ต้นๆ ยิ่งมีกรี่เด็กมาฟีทด้วยคือความดีงาม เหมาะแก่การเต้นอุ่นเครื่องให้ค่อยๆ ร้อน บดเบาๆ ยั่วผู้ชายเก๋ๆ

Plum — ดนตรีคล้ายกับอัลบั้ม Blue Neighbourhood แต่ก็มีการเติบโตของดนตรีที่มีลูกเล่นเพิ่มขึ้น

What A Heavenly Way To Die — กลับไปเพลงช้าที่ฟังแล้วรู้สึกลอยได้ แม้ลอยไม่เท่าเพลงก่อนหน้า แต่ก็ไม่ควรพลาด

Lucky Strike — ดนตรีมีความ 2017-2018 คืออีเล็คโทรนิคหนักมาก แต่มีเสียงซินธ์เล็กๆ แทรกมาด้วย ทำให้นึกถึงเพลงทีาเปิดตามร้านเสื้อผ้าเช่น H&M

Animal — เพลงดีมากๆ ฟังแล้วรู้สึกเหมือนตัวเองตกลงไปในหลุมลึกๆ แล้วตะเกียกตะกายพาตัวเองออกมาจากหลุม เป็นแทร็คปิดอัลบั้มที่เรารู้สึกยังไม่อยากให้อัลบั้มจบเลย I NEED MORE!

โดยรวมคือไม่ผิดหวังเลย ฟังได้เพลินๆ แต่ส่วนตัวชอบแนวเพลงอัลบั้มแรกมากกว่า ฟังแล้วเหมือนตุ๊ดเด็กอาภัพรักดี อินได้ง่าย อัลบั้มนี้เหมือนตุ๊ดสาวโตแล้วกร้านโลกแล้ว คนละฟิลอ่ะ นานาจิตตัง