อันที่จริง  บางทีผู้ป่วยยังไม่เข้าใจตัวเอง  หรือเพื่อนร่วมโรคเดียวกันเลยด้วยซ้ำ

ถ้าให้อธิบายตามประสาของเรา นึึกภาพตามนะ

ซึมเศร้าก็เหมือนกับการที่เราเป็นหวัด และมีน้ำมูกไหล

เราไม่สามารถบังคับให้น้ำมูกหยุดไหล  หรือหยุดคัดจมูกได้

ทำได้แค่เช็ดน้ำมูกที่มันไหลออกมา  และกินยาให้อาการดีขึ้น 

หรือคุณผู้หญิง  ลองคิดถึงวันที่คุณอ่อนไหวหนัก ๆ เพราะมีประจำเดือน

วันที่คุณสามารถร้องไห้ได้แค่เพราะหาผ้าอนามัยไม่เจอ

การควบคุมตัวเองไม่ได้แบบนั้นแหละ  ที่ผู้ป่วยอย่างเราจะเป็น  หากไม่ได้กินยา

ประเด็นหลักของโรคทางจิตเวชพวกนี้  คือเราไม่สามารถควบคุมความคิดของตนเองได้เลย

แม้ว่าเราจะพยายามคิดบวกแค่ไหน  หลุมดำในใจก็จะดูดเราให้จมกลับไป

อีกทั้งอาการยิบย่อยของมันยังเยอะมาก

นอกจากเราจะควบคุมความคิดของเราไม่ได้แล้ว

ความจำของพวกเรายังแย่มาก ๆ

บางทีเราเตรียมตัวเป็นชั่วโมงเพื่อจะไปข้างนอก

แต่พอสตาร์ทรถแล้วเรากลับลืมว่าจะไปที่ไหน

สมาธิของเราก็เช่นกัน

คุณอาจจะต้องใช้เวลาถึงสามชั่วโมงในการทำความเข้าใจหนังสือหนึ่งหน้าง่าย ๆ

หรือราว ๆ ยี่สิบนาทีต่อหนึ่งบรรทัด

และเมื่อเข้าใจแล้ว  อ่านบรรทัดถัดไป

คุณก็จะลืมทันทีว่าบรรทัดบนมันเป็นยังไง

การนอนเป็นอีกอย่างที่มีปัญหา

เราจะนอนเยอะมาก ๆ หรือน้อยมาก ๆ รวมถึงมีอาการนอนไม่หลับ

ซึ่งพอการนอนมีปัญหา  ก็จะนำมาซึ่งความหงุดหงิดง่าย

ที่สำคัญคือเราไม่สามารถทำงานอดิเรกได้เลย

เราไม่สามารถเอ็นจอยกับกรวาดรูปที่เราชอบ  เล่นดนตรี  หรือแม้แต่การนั่งดูยูทูปเฉย ๆ  ได้

ทุกอย่างที่มันเคยเป็นปกติ  เราทำไม่ได้เลย