เพราะไม่เคยคิดจะบอกออกไป แม้แต่ทุกครั้ง

ที่รู้สึก เรายังห้ามมันเลย หรือนายจะรู้นะ
จากอาการที่คนรอบข้างเรา จับความรู้สึกเราได้

เราเก็บมาตลอด ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนไหน

ทุกครั้งที่ใกล้นาย ใจเราเต้นแรงมาก 

จากทีแรก ก็ไม่ใช่นายหรอก 

แต่เราสำรวจใจแล้ว

มันปรากฎว่า เป็นนาย 

แต่มันก็เป็นเหมือนทุกครั้งที่ชีวิตเราคนนี้

ต้องแอบไว้ เก็บไว้ ตัวเราไม่อาจรักนายได้

สิ่งที่ทำได้คือ หยิบยืนความหวังดีให้กับนาย

โดยที่นายไม่รู้ บทที่เราเล่นนายคงไม่รู้ด้วยซ้ำ

ว่ามีตัวละครอย่างเราอยู่ 

แต่นายกับเขานั้นคงเป็นตัวละครที่บทบาท

กำหนดมาให้เหวี่ยงเขาหากัน ในทีแรก

นายกับเขาอาจคงยังไม่รู้ใจกัน เราเลย

แอบหวังว่านายอาจมีใจ หรือไม่มี

ตัวเรายังยินดีจะฝันต่อไป ถึงแม้เป็นได้แค่ฝัน

รู้ไหมเราเห็นมาตลอดเลยว่านายมีใจให้เขาคนนั้น

เราไม่น้อยใจหรอก เราเข้าใจได้ เพราะเขาก็เป็นคน

ที่เรารัก และนายก็เป็นคนที่เรารัก 

แต่มันคงเร็วไปใช่ไหม พอดีเรายังไม่ได้ทำใจว่ามัน

จะเป็นอย่างที่เราคิด วันที่เขาบอกว่าชอบนาย

เรารู้สึกดีใจที่นายเจอคนที่นายคิดว่าเหมาะสม

แต่ทำไม มือของเราถึงสั่น เมื่อเห็นความจริงนั้น

หัวใจเราเต้นแรง แต่มันเจ็บแบบไม่รู้อธิบายยังไง

บทบาทของเราคงหมดลงแล้ว ในองค์ต่อไป

เราเป็นได้แค่ผู้ชม ที่เคยเฝ้ามองความสุข

ของนายกับเขา ที่กำลังแล่นไปบนเรื่องราว

ความรักโรแมนติก ที่เราไม่อาจเขาไปแทรกได้เลย

ฉากความรักที่นายเป็นเจ้าชายและเขาเป็นเจ้าหญิง

กำหนดนำให้ผู้ชมในโรงละคร ได้ดื่มด่ำกับความรัก

อันบริสุทธิ์รักที่เฝ้าปราถณา รักที่รอคอยกันมาแสนนาน

เสียงเพลงของความรักบรรเลงอย่างกินใจ

ตัวเราที่นั่งอยู่ในที่นั่งของผู้ชม รับรู้ได้ถึง กลิ่นไอความรัก

จากนายกับเขา เราหมดสิทธิ์ในฐานะผู้แสดง

 จึงเป็นได้แค่ผู้ชมที่ดี และร่วมแสดงยินดีกับรักของนาย

เรื่องราวความรักของเรากับนายไมาอาจถูกเขียนต่อไป

ไม่อาจถูกนำไปแสดง และนักแสดงอย่างฉันคงไม่มีวันได้

แสดงในเรื่องราวนี้  

รัก

บันทึกของ แอนนา อดีตนักแสดง 

#สายลมเสรี

#ความรู้สึกเรื่องสั้น