" ชีวิตต่อจากนี้คงต้องปล่อยไปตามชะตาลิขิต

มีเรื่องวิวาทในครัวเรือนมิอาจแจ้งความทำได้

แต่เพียงหายาแก้ช้ำในให้ตนเองเท่านั้น

มีปัญหานอกใจ สามีมีเมียน้อย

เธอมิอาจโวยวายเอาความ ทำได้เพียง “ อดทน ”

เอ็นดูสตรีเหล่านั้นราวพี่สาวน้องสาวของตน

สามีโง่เง่า ไร้ความสามารถ ก็มิอาจยื่นเรื่องขอฟ้องหย่า

อ้อ ข่าวร้ายยังไม่หมดด้วยฐานะแล้ว

เธอมิอาจแต่งออกไปเป็นภรรยาของผู้ใดได้

บุตรสาวสายรองอย่างมากสุดก็เป็นได้เพียง…..อนุภรรยา

ชีวิตที่ต้องการแก่งแย่งชิงดีเช่นนี้ จ

ะให้เหยาอีอีเอาตัวรอดได้อย่างไร

แตไม่ว่าอย่างไร เธอต้องมีชีวิตอยู่รอดให้ได้! "

เรื่องนี้ขออนุญาตเขียนรีวิวเป็นเล่มๆเลยล่ะกันค่ะ เพราะว่ายาวมากกก แล้วเราก็คิดว่า ระหว่างอ่านถ้าระหว่างเล่มได้พักเขียนก็คงจะแบบได้ผ่อนคลายอยู่เหมือนกัน

ออกตัวก่อนว่าเราไม่เคยดูซีรีส์หมิงหลันมาก่อน แค่เคยได้ยิน แล้วก็เคยดูแค่แบบคัทสั้นๆสามสี่นาทีอะไรทำนองนี้น่ะค่ะ พอหนังสือออกมา ก็เห็นว่าใช้เวลาออกนานมาก ก็เลยรอจนออกครบก่อนค่อยอ่าน

พอได้มาก็เริ่มอ่าน แต่เล่มแรกช่วงแรกเราหยิบๆวางๆหลายรอบมาก เพราะรู้สึกว่าเนือยๆ แบบจุดไม่ติดสักทีอะไรงี้ค่ะ คือต้องบอกว่ามันเป็นแนวแบบชีวิตประจำวัน slice of life สุดๆ

นางเอกย้อนอดีตกลับมาก็จริง แล้วตัวนางเอกก็กำพร้าแม่ เป็นลูกสาวสายรอง เรียกว่าแทบไม่มีแบคเลย ตอนหลังมีแบคคือฮูหยินผู้เฒ่า แต่ก็นับว่าความเข้มข้นฟาดฟันห่างไกลจากเรื่องแนวย้อนอดีตทะลุมิติเรื่องอื่นมาก คือออกแนวเรื่อยๆ ชีวิตประจำวันในจวน มีทะเลาะกับพี่น้อง แก่งแย่งกันบ้างอะไรบ้าง แต่มันก็ไม่ได้รุนแรงคอขาดบาดตาย ประมาณช่วงกลางๆเล่ม เราถึงรู้สึกว่าสนุกขึ้นมาค่ะ ก็เริ่มเพลินๆไปกับการใช้ชีวิตของหมิงหลัน นางเอกฉลาด น่ารัก น่าเอ็นดู 

เราค่อนข้างชอบพี่รอง ฉางป่าย ผู้เคร่งขรึม แต่รู้สึกว่าฉลาด แล้วก็น่าจะถูกชะตากับหมิงหลันพอสมควร ส่วนตัวละครชายที่โผล่มาในเล่มนี้ อย่างฉีเหิง คิดว่าไม่น่าจะใช่ main love interest ของนางเอกรึเปล่า แต่ก็น่ารักล่ะมั้ง แต่คิดว่าไม่ใช่พระเอกนะ

ชีวิตต่อจากนี้คงต้องปล่อยไปตามชะตาลิขิต

มีเรื่องวิวาทในครัวเรือนมิอาจแจ้งความทำได้

แต่เพียงหายาแก้ช้ำในให้ตนเองเท่านั้น

มีปัญหานอกใจ สามีมีเมียน้อย

เธอมิอาจโวยวายเอาความ ทำได้เพียง

“ อดทน ”

เอ็นดูสตรีเหล่านั้นราวพี่สาวน้องสาวของตน

สามีโง่เง่า ไร้ความสามารถ ก็มิอาจยื่นเรื่องขอฟ้องหย่า

อ้อ ข่าวร้ายยังไม่หมดด้วยฐานะแล้ว

เธอมิอาจแต่งออกไปเป็นภรรยาของผู้ใดได้

บุตรสาวสายรองอย่างมากสุดก็เป็นได้เพียง…..อนุภรรยา

ชีวิตที่ต้องการแก่งแย่งชิงดีเช่นนี้ จะให้เหยาอีอีเอาตัวรอดได้อย่างไร

แตไม่ว่าอย่างไร เธอต้องมีชีวิตอยู่รอดให้ได้!

เรารู้สึกว่าใช้ความอดทนพอสมควรในการอ่าน คือมันเรื่อยๆมาก แบบบอกว่าชีวิตประจำวันก็ชีวิตประจำวันจริงๆ แบบไปเยี่ยมญาติต่างเมือง ทะเลาะกับพี่สาวในจวน ออกไปนอกจวน อยู่กับท่านย่า อะไรทำนองนี้ ในเล่มสองนี้มีผู้ชายอีกคนเข้ามาเป็น candidate เฮ่อหงเหวิน คุณชายสกุลเฮ่อ ที่ก็ดูแล้วเรียบร้อยน่ารักดี ท่านย่าก็เห็นดีเห็นงาม ส่วนฉีเหิงภาคนี้ได้แต่งงานแล้ว หลังจากได้มาสารภาพรักกับหมิงหลันแล้วโดนปฏิเสธไป จริงๆฉีเหิงก็รัศมีพระเอกไม่จับเท่าไหร่ ส่วนเฮ่อหงเหวินก็รัศมีพระเอกไม่จับเหมือนกัน (ฺฮา) เป็นผู้ชายที่ดูดีเกินไป ที่จะเป็นพระเอก ไม่งั้นเนื้อเรื่องน่าจะเรียบไปหน่อย ตอนช่วงกลางๆเล่ม เราวางสิบบาทว่าพระเอกคือ กู้ถิงเยี่ย แน่นอน ก็คือคุณชายรองสกุลกู้ กู้เอ้อร์ ที่เคยมีเรื่องกับสกุลที่เป็นญาตินางเอก ที่เคยมีเรื่องม่านเหนียงกับลูกไปเคาะประตูบ้านสกุลนั้นนั่นแหละน่ะ แต่บ้านแตกสาแหรกขาดหมดแล้วนั่นแหละ

ตอนแรกเราก็ไม่ได้คิดหรอกว่าคนนี้จะเป็นพระเอก แต่หลังจากที่โผล่มาหลายครั้ง ก็แบบรู้สึกว่า คนนี้แน่เลยว่ะ พระเอก นอกจากหล่อแล้วยังมีความหัวขบถนิดๆ ทึ่มทื่อหน่อยๆ แต่เนื้อแท้แล้วไม่น่าเป็นคนแย่ แล้วก็การที่ไปลงกับผู้ชายคนนี้น่าจะทำให้เรื่องมีสีสันพอสมควร จนตอนสุดท้ายของเล่มที่นางเอกลงเรือไปเยี่ยมญาติ แล้วถูกโจรสลัดปล้น แล้วกู้ถิงเยี่ยมาช่วยไว้ ก็ขอฟันธงเลยค่ะ พระเอกก็คือ 'อารอง' คนนี้นี่เองงง 55555 (มาดูกันว่าจะถูกหรือผิด/ฮา)

คุณหนูจากตระกูลขุนนางผู้หนึ่ง เมื่อต้องตกระกำลำบาก

ทั้งยังถูกบังคับให้เป็นอนุของผู้อื่น ไม่อาจลบล้างรอยสัมผัสที่แปดเปื้อนบนร่างกาย

แน่นอนว่าญาติผู้พี่มากด้วยคุณธรรมและใจกว้าง

เป็นเชือกเส้นสุดท้ายที่สามารถช่วยชีวิตนางขึ้นจากการจมน้ำได้!

มารดาที่รักใคร่บุตรสาวยิ่งชีพผู้หนึ่ง แน่นอนว่าต้องสู้สุดชีวิตเพื่อให้บุตรสาวได้มีวันคืนที่เปี่ยมสุข!

น้องสาวที่ศรัทธาในสายสัมพันธ์พี่น้องผู้หนึ่ง แน่นอนว่าต้องหาวิธีให้ครอบครัวพี่สาวอยู่ดีมีสุข!

ไม่ว่าผู้ใดล้วนไม่ผิด ไม่ว่าผู้ใดล้วนมีเหตุผล ไม่ว่าผู้ใดล้วนน่าสงสาร...

แล้วตัวนางผิดที่ใดเล่า อาศัยสิ่งใดมาบังคับให้นางต้องทนรับชีวิตแต่งงานที่เส็งเคร็งเช่นนี้!

สกุลเฉาไม่ใช่ครอบครัวของพี่สาวนางเสียหน่อย!

นางไม่ใช่คนที่บังคับให้บิดาแซ่เฉาขูดเลือดขูดเนื้อคนในเหมืองนั่น!

และยิ่งไม่ใช่นางที่บังคับให้เฉาจิ่นซิ่วไปเป็นอนุ!

นางไม่ยอม!

กลางอกร้อนผ่าวไปด้วยเพลิงโทสะ ถ้าได้ออกไปกรีดร้องด้านนอกบ้างคงจะดีไม่น้อย

แต่...ไม่ได้ คุณหนูในห้องหอไม่อาจกระทำเช่นนั้นได้

หมิงหลันคลุมโปงใช้หมอนอุดปากกรีดร้องแทน…โลกบ้า ๆ น่ารำคาญ!

เล่มนี้เข้มข้นมากกกกก จากที่เราอ่านๆวางๆ เล่มสามคือเราโต้รุ่งเลย แบบแทบจะไม่ได้วางเลยล่ะมั้ง สนุกมากค่ะ 555555 แบบกริ้ดดดอัดหมอนไปหลายรอบ เล่มนี้ในที่สุดก็ปักธงตัวพระเอกสักที แถมแต่งงานด้วย ก็คือ ท่านอารองง กู้ถิงเยี่ย ผู้นี้นี่เองงง! 5555555555

โอ๊ย คือรู้สึกว่าโรแมนติกมาก แถมท่านอารองยังแบบแผ่ออร่าเซกซี่ออกมา คือในบรรดาผู้ชายสามคน เฮ่อหงเหวินเป็นสายคุณชายคนดี สุภาพ หัวอ่อน ฉีเหิงเป็นสายสูงส่งหล่อเหลา มีท่านอารองสกุลกู้นี่แหละเป็นสายขบถ เป็นสายเซกซี่ (ตรงไหนวะ คือรู้สึกได้น่ะค่ะ 55555) สมกับเป็นท่านแม่ทัพ รู้สึกว่าคนนี้แหละ คู่ควรกับหมิงหลันมาก แล้วก็เข้าใจหมิงหลันมากด้วย รู้ว่าจริงๆหมิงหลันเสแสร้งยังไง อัดอั้นตันใจกับชีวิตในจวนสกุลเซิ่งขนาดไหน แบบที่คนอ่านเองก็ยังไม่ได้รู้สึกขนาดนั้นด้วยซ้ำ แต่กู้ถิงเยี่ยรู้สึก แล้วก็รู้สึกว่าจะเป็นสามีที่พึ่งพาได้ในอนาคต อย่างฉีเหิงหรือเฮ่อหงเหวินไม่ได้ให้ความรู้สึกพึ่งพาได้ขนาดนี้ อย่างฉีเหิงอาจจะเป็นอย่างที่หมิงหลันพูดว่าในชีวิตฉีเหิงมีหลายอย่างมากเกินไป มีสิ่งที่สำคัญมีสิ่งที่อยากได้มากเกินไป ซึ่งก็น่าจะรวมถึงเรื่องผู้หญิงด้วย แต่กู้ถิงเยี่ยที่ชักใยร้อยแปดเพื่อให้ได้แต่งงานกับนางเอก วางอุบายมาตั้งแต่นู้นน ก็คือแบบว้าว ถึงจะเกือบทำคนตายตามรายทางไปด้วยก็ตาม

สรุปว่าเล่มนี้สนุกมากค่ะ ชอบมากเลย รออ่านเล่มถัดไปอย่างใจจดใจจ่อเลยเนี่ย

ทุกครั้งที่คิดเช่นนี้ ราวกับมีเหล็กแหลมนับพันทิ่มอยู่ภายในหัวใจของเขา

ความโกรธเกลียดที่เคยมีในวัยเด็กเมื่อเติบใหญ่แปรเปลี่ยนเป็นความเฉยชา หลังผ่านสงครามเห็นทหารกล้าต้องบาดเจ็บล้มตาย อารมณ์ของเขามิได้สั่นไหวอย่างครั้งที่ยังเป็นเด็กอีกต่อไป คล้ายกองไฟที่มอดไหม้หลงเหลือไว้เพียงเถ้าถ่านเท่านั้น ทุกวันนี้ สิ่งเดียวที่เขาอยากถามกับบิดาผู้ล่วงลับก็คือ...ชีวิตของเขา มีค่าเพียงแปดสิบแปดหมื่นตำลึงเงินอย่างนั้นหรือ

เราอ่านเล่ม 3,4 ติดกันเลยค่ะ ช่วงนี้สนุกมาก หมิงหลันแต่งงานละ เล่มนี้หลักๆจะเป็นการบริหารจวน แล้วก็เป็นชีวิตข้าวใหม่ปลามันกับกู้ถิงเยี่ย ยิ่งอ่านไปเราก็ยิ่งรู้สึกว่ากู้ถิงเยี่ยนี่แหละดีที่สุดใน candidate 3 คน ไม่มีใครจะยืนหยัดเพื่อหมิงหลันได้เท่ากู้ถิงเยี่ยแล้ว แล้วก็แถมเป็นผู้ชายที่แยกจวนออกมา แม่สามีก็ไม่ต้องปรนนิบัติ ญาติพี่น้องก็ไม่ต้องดูสีหน้า ในบ้านมีแค่ตัวเองกับสามี ถึงจะมีอนุสองคนกับลูกสาว แต่พระเอกก็ไม่ได้สนใจอะไร เราคิดว่าเป็นชีวิตหลังแต่งงานที่โอเคเลย แต่ว่าตอนนี้หมิงหลันยังไม่ได้ให้ใจกู้ถิงเยี่ยเต็มที่ หรือจะบอกว่าจริงๆก็ให้ใจแล้วล่ะมั้ง แต่ว่ามีเผื่อใจเอาไว้ตามประสาคนเข้าใจโลก 

เล่มนี้ค่อนข้างสนุก แล้วก็เน้นหวานพอสมควรเลยค่ะ กู้ถิงเยี่ยเป็นสามีแห่งชาติมาก แน่นอนว่ามองในแง่ของนางเอกคนเดียวนะ ถ้ามองจากมุมมองของอนุภรรยาอีกสองคนก็แน่นอนว่าไม่ยุติธรรม ยิ่งถ้ามองจากสายตาของลูกสาวของอนุภรรยายิ่งไม่ยุติธรรมเข้าไปใหญ่

“คนที่เกือบถูกส่งไปยังส่วนขุนนางฝ่ายในคือข้า! เมื่อเจ้าสารเลวกู้ถิงหยางปีนเข้าห้องสาวใช้อุ่นเตียงของท่านพ่อ ใช้กำลังขืนใจผู้อื่นเขา คนที่ถูกป้ายสีต้องรับความผิดแทนก็คือข้า! กู้ถิงปิ่งเสียพนันทั้งยังติดเงินหอโคมเขียว ที่เขียนลงไปในสัญญาคือชื่อของข้า ท่านพ่อไม่ยอมฟังเหตุผลต่อยตีข้าจนหัวแตกในกำปั้นเดียว!

ข้าโกรธแค้น ตามไปที่หอโคมเขียวและบ่อนพนันเพื่อถามหาความจริง สุดท้ายกลับเป็นเรื่องวุ่นวายที่ไม่รู้จักจบจักสิ้น ทิ้งไว้เพียงบาดแผลทั่วร่างและชื่อเสียงเน่าเหม็นที่กระฉ่อนไปทั่วเมืองหลวง จำได้ว่าครั้งนั้นท่านพ่อกระอักเลือดออกมาเพราะความโมโห เพื่อระบายโทสะที่อัดแน่นอยู่ภายในใจ ข้าจึงทำตัวเหลวไหลขึ้นเรื่อย ๆ สุดท้าย ท่านพ่อทั้งเจ็บปวดทั้งสิ้นหวัง และคนที่ถูกไล่ออกจากบ้านก็ยังคงเป็นข้า!”

กู้ถิงเยี่ยพูดเสียงเบา พึมพำในลำคอคล้ายกำลังพูดกับตัวเอง “ตอนนั้น...สกุลกู้บนล่าง มีกี่คนที่ออกหน้าพูดแทนข้า? พี่ซวนขอร้องแทนข้าไปกี่ประโยคกัน ภายหลังเขาก็เลือกเงียบเสียงลง เพราะอย่างไรผู้ที่ก่อเรื่องก็คือน้องชายของเขา ส่วนผู้อื่นน่ะหรือ… เฮอะ!”

โอเค มาถึงเล่ม 5 แล้วนะคะ เล่มนี้จะเป็นการครองเรือนของหมิงหลันกับกู้ถิงเยี่ย กับการเคลียร์เรื่องราวในบ้านสกุลกู้ บวกกับคลี่เอาปัญหาของบ้านสกุลกู้ออกมา คนอ่านจะได้รู้ว่ากว่าที่ท่านอารองผู้ร้ายกาจอย่างกู้ถิงเยี่ยจะโตมาเป็นผู้เป็นคนทุกวันนี้ได้ต้องผ่านอะไรมาบ้าง ก็ต้องบอกว่าพระเอกมีชีวิตวัยเด็กที่น่าสงสารจริงๆ การที่พระเอกโตมาทุกวันนี้ได้ก็นับว่าเป็นเรื่องที่ดีมากแล้ว แล้วเราก็ได้รู้ว่าจริงๆแล้วเนื้อแท้แล้วพระเอกเป็นคนดีมากๆมาตลอด (ดูได้จากฉากที่กู้ถิงเยี่ยเจอกับม่านเหนียงครั้งแรก คือเราคิดว่าผู้ชายไม่มากนัก ที่จะก้าวออกมาในสถานการณ์แบบนั้น) รวมถึงที่มาของชื่อเสียงเสียๆของพระเอกด้วย 

ชีวิตหลังแต่งงานของหมิงหลันยังดีอยู่ มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย โดยเฉพาะกับบ้านสกุลกู้ แต่หมิงหลันก็ยังจัดการได้ ไหนจะสามีที่คอยซัพพอร์ตเต็มที่ สำหรับหมิงหลันแล้ว กู้ถิงเยี่ยเป็นสามีแห่งชาติจริงๆ ดีไปหมด ดีทุกอย่าง รักหมิงหลันมาก แถมรักคนเดียวแบบที่ไม่คิดจะมีคนอื่นอีก อภิชาติสามีแบบที่ชาตินี้คงจะในชีวิตจริงๆยาก รู้สึกว่าสองคนนี้โชคดีมากที่เจอกันและกัน กู้ถิงเยี่ยเองก็ตัดสินใจถูก (ถึงจะร้ายกาจไปหน่อย) ในการวางแผนอ้อมโลกเพื่อให้ได้หมิงหลันมา

แต่อย่างที่เราบอกไปในเล่มก่อน ถ้าในสายตาของม่านเหนียงหรือกระทั่งหรงเจียเอ๋อร์ หรือโดยเฉพาะลูกชายคนที่อยู่กับม่านเหนียงคนนั้น ต้องรู้สึกว่าอย่างไรบิดาก็ไม่ยุติธรรม ว่าพ่อของพระเอกลำเอียงแล้ว ตัวของพระเอกเองลำเอียงยิ่งกว่า และลูกชายของพระเอกคนนั้นน่าสงสารยิ่งกว่าตัวพระเอกตอนเด็กๆอีก

อย่างไรก็ตาม เล่มนี้ก็สนุกค่ะ เราชอบค่อนข้างมากเลยทีเดียว ตัวละครยังเยอะเหมือนเดิม สารภาพว่าจำไม่ได้ (ฮา) แต่ก็อ่านต่อไปล่ะ

ส่วนตัวรู้สึกว่าบ้านสกุลกู้ต้องได้บทเรียนมากกว่านี้ล่ะค่ะ รอดูต่อไปอย่างใจจดใจจ่อเลยล่ะ

แสงตะวันของวันใหม่โผล่พ้นขอบฟ้า หมิงหลันงัวเงียตื่นขึ้นมา ก็เห็นสามีนอนหนุนแขนมองมาที่ตนอยู่ แววตาหวานล้ำ

ท่าทางงัวเงียหลังตื่นนอนของภรรยาช่างน่าเอ็นดู ที่แก้มยังมีรอยหมอนแดงสองวง เห็นนางยกมือขยี้ตาเพิ่มความแจ่มใส หัวใจของชายหนุ่มก็อ่อนยวบ ถามเสียงนุ่ม “แม่ถวนเกอเอ๋อร์ วันนี้อยากกินสิ่งใด?”

หมิงหลันเอียงคอ ย้อนเสียงหวาน “พ่อถวนเกอเอ๋อร์ ต้องไปไถดินแปลงตะวันออกอย่างน้อยสองหมู่ก่อน ถึงจะกินข้าวได้!”

กู้ถิงเยี่ยหัวเราะ “ภรรยาข้าช่างใจร้ายเหลือเกิน เพิ่งพ้นปีใหม่มาก็ใช้งานสามีเสียแล้ว!”

สองสามีภรรยาสบตากันครู่หนึ่งก่อนหัวเราะเสียงดัง กู้ถิงเยี่ยก้มลงขบเม้มใบหูเล็กของภรรยา กระซิบด้วยน้ำเสียงมีลับลมคมนัย “พวกเรา...”

เผลอแปปเดียวอ่านมาถึงเล่ม 6 แล้วค่ะ เล่มนี้ก็จะพาเราไปพบกับเรื่องราววุ่นวายของจวนสกุลกู้ เคลียร์ปัญหาค้างคาที่มาไม่จบไม่สิ้นของสกุลกู้ จัดการกับฮูหยินผู้เฒ่ากู้ ผู้หญิงคนเก่าของกู้ถิงเยี่ยอย่างม่านเหนียง

เล่มนี้หมิงหลันท้องแล้วก็คลอดแล้วล่ะค่ะ ก็รู้สึกว่ายังสนุกเหมือนเคย รู้สึกคล้ายๆหมิงหลันว่าทุกๆคนต่างก็เติบโตกันหมดแล้ว ไม่ว่าจะเป็นโม่หลัน หรูหลัน ฮวาหลัน หรือแม้กระทั่งคุณชายสามสกุลเซิ่ง

กู้ถิงเยี่ยยังคงตีมอภิชาติพระเอกอย่างต่อเนื่อง ส่วนนางเอกก็ฉลาดเฉลียว

   

ขอบคุณท่านมาก ในตอนที่ข้าสับสนมากที่สุด เป็นท่านที่ดูแลข้า ปกป้องข้า เลี้ยงดูข้าจนเติบใหญ่ เพราะการคงอยู่ของท่านทำให้ข้ากล้าที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปในโลกใบนี้

โลกที่นางเกลียดชังมาเสมอ

โลกที่ทำให้นางต้องเสแสร้งตลอดเวลา แสร้งทำว่าไม่เป็นอะไร แสร้งทำเป็นไม่รู้สึก ทั้งที่ทรมานเสียจนหัวใจแทบแหลกสลาย หากไม่ใช่เพราะความรักความเมตตาจากหญิงชรา ทุกวันนี้นางจะเป็นเช่นไร? ฮูหยินผู้เฒ่าเซิ่งเปรียบเสมือนหินก้อนใหญ่ที่คอยหนุนหลังนางอยู่ ไม่ว่าเมื่อไหร่เวลาใดหรือมีเรื่องร้ายใดเกิดขึ้น ในความทรงจำของนาง ทุกครั้งที่หันหลังมองกลับไปจะเห็นหญิงชราคอยอ้าแขนต้อนรับอยู่เสมอ

.......

“ข้าจะไม่ปล่อยพวกนางไปแน่”

“ต่อให้ต้องล่วงเกินคนทั้งแผ่นดินก็เถิด ถือเสียว่าเป็นประสงค์ของเบื้องบนที่ส่งข้ามายังโลกใบนี้”

เล่มนี้เข้มข้นมากๆเลยค่ะ เป็นอีกเล่มที่สนุกมากๆเลย นอกจากจะมีเคลียร์ปมเรื่องความสัมพันธ์ของพระนางที่ปูมาหลายเล่มว่า หมิงหลันไม่ได้ให้ใจกับกู้ถิงเยี่ยเต็มร้อย ตัวกู้ถิงเยี่ยก็รู้สึกได้ เลยปะทุเกิดเป็นการที่สามีภรรยาทะเลาะกันขึ้นมา แต่จะยังไงก็ทะเลาะกันด้วยสาเหตุที่เป็นเรื่องดีๆนี่นา

อีกประเด็นสำหรับเล่มนี้ที่เข้มข้นมากและไม่พูดถึงไม่ได้เลยคือ การที่หวังซื่อวางยาฮูหยินผู้เฒ่าเซิ่ง นั่นเองค่ะ เอาจริงๆไม่คิดว่าหวังซื่อจะมาถึงจุดนี้ ไม่คิดว่าจะแบบไร้เดียงสาและโง่เง่าได้ถึงขั้นนี้ด้วย หรือจะบอกว่าจริงๆก็ไม่ได้ไร้เดียงสาดี คือก็อยากทำนั่นแหละ แต่บอกตัวเองว่าไม่ได้อยากให้ถึงตายสักหน่อย แต่ถ้าถึงตายขึ้นมาก็ช่วยอะไรไม่ได้นี่นะแบบนี้รึเปล่า เพราะว่าตอนเว่ยอี๋เหนียง หวังซื่อก็เป็นแบบนี้ปะ ไม่ได้อยากให้เว่ยอี๋เหนียงตายสักหน่อย แต่ก็ตายไปแล้วอะ ทำอะไรได้ ทำได้แค่จุดธูปตอนไหว้เท่านั้นเหรอ คือรู้สึกว่าหวังซื่อเป็นตัวละครที่แบบจะร้ายก็ร้ายไม่สุด แต่ก็ไม่เคยเป็นตัวละครที่นับว่าเป็นคนดีได้เลย

สำหรับฮูหยินคัง รู้สึกว่าโอ้โห เป็นตัวละครที่แบบตีไม่ไป ไล่ไม่ไปจริงๆ จนตอนนี้ก่อเรื่องคอขาดบาดตายขึ้นมา เรารู้สึกเลยว่าเรื่องนี้เอฟเฟคกับความรู้สึกของหมิงหลันมาก เพราะการที่หวังซื่อลงมือก็มีเหตุผลส่วนนึงมาจากการกระทำเพื่อหมิงหลันของฮูหยินผู้เฒ่า ฉากที่หมิงหลันจัดการจวนสกุลเซิ่ง เป็นฉากตบหน้าที่ใหญ่ที่สุดตั้งแต่เริ่มเรื่องมา เพราะว่าตั้งแต่เริ่มเรื่องหมิงหลันก็สงวนท่าทีมาตลอด อย่างมากก็ตอกกลับทางวาจา หรือทำอะไรบ้าง แต่ว่าไม่ค่อยลงไม้ลงมือจริงจังแบบเลือดตกยางออกเท่าไหร่ สามีก็สนับสนุนสุดตัว แถมดูชอบให้ภรรยาเป็นแบบนี้อีกต่างหาก

แต่ซีนที่เราชอบที่สุดคือ ซีนที่พี่ฉางป่ายบอกว่า ก่อนหน้าที่จะเดินเข้ามาในสกุลเซิ่ง เขียนจดหมายลาออกเอาไว้แล้วอะ แล้วหวังซื่อพูดถึงว่า ตั้งแต่เด็กจนโตฉางป่ายตั้งใจเรียนมาตลอด อย่าต้องมาจบอนาคตเพราะตัวหวังซื่อเลย คือตอนช่วงพารากราฟนี่เราแบบอินมาก น้ำตาซึมเป็นครั้งแรกตั้งแต่อ่านหมิงหลันมา รู้สึกว่าพี่ฉางป่ายนี่เป็นคนที่พึ่งพาได้สุดๆแล้วของจวนสกุลเซิ่ง เป็นคนที่ยึดถือความถูกต้องแบบสุดๆเลย 

เราว่าเรื่องนี้ตั้งคำถามบ่อยมาก ถึงความผิดพลาดของผู้อาวุโส การเลี้ยงดูบุตรชายบุตรสาว แล้วก็ความกตัญญูว่ามันควรจะกระทำไปอย่างไร้เงื่อนไขจริงเหรอ ถ้าเกิดว่าผู้อาวุโสของเราทำผิดเลอะเลือนไปล่ะ เราจะทำยังไง หรือจะต้องปล่อยให้ครอบครัวล่มจมไปพร้อมกัน

ตอนสิ้นมารดาผู้ให้กำเนิดเขายังจำความไม่ได้ จนเมื่อจำความได้ ในชีวิตเขาก็มีนางเป็นมารดาอยู่เพียงคนเดียว ฉินซื่อในตอนนั้นงดงามอ่อนหวาน ใจกว้างมากเมตตาและดีกับเขายิ่งกว่าผู้ใด ตอนที่ท่านพ่อด่าตี เขาไม่ลังเลเลยที่จะวิ่งไปหลบหลังนาง...เขาเห็นนางเป็นมารดาจากใจจริง

ปีนั้นตอนที่รู้ว่าพี่ใหญ่จะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน เขาในวัยเด็กตั้งใจไว้ว่า หากตนได้นั่งตำแหน่งโหวต่อจากบิดาจะกตัญญูกับฉินซื่อ รักใคร่และปกป้องน้องชายน้องสาวให้ถึงที่สุด

เขาคิดไปถึงกระทั่งว่า ตนที่โง่เขลาเบาปัญญาต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองเสียใหม่ ให้เหมาะสมกับตำแหน่งหนิงหย่วนโหวและดูแลคนด้านหลังทั้งหมดให้ได้

เขาพยายามสุดชีวิตเพื่อพัฒนาตนเอง เมื่ออ่าน ‘ชัยชนะของเจิ้งป๋อ’ ครบสองรอบจึงรู้ว่าสิ่งใดคือ ‘ซ่อนดาบในรอยยิ้ม’ เรียนตำราพิชัยยุทธ์ไปสามรอบจึงรู้ว่าสิ่งใดคือ ‘ขุดหลุมฝังตัวเอง’ เพราะเหตุใดท่านแม่จึงคะยั้นคะยอให้เขารับสาวใช้หน้าตางดงามเหล่านั้นเข้าเรือน แต่กลับไม่ยอมให้พวกนางปรากฏตัวต่อหน้าน้องสาม? เพราะเหตุใดท่านแม่ถึงสนับสนุนให้เขาออกไปเที่ยวเล่นดื่มสุรากับบ่าวไพร่เหล่านั้น แต่น้องชายต้องปิดประตูท่องตำราอยู่แต่ในห้อง?

ท่านแม่ทำเพื่อเขาจริงหรือ?

เล่ม 8 นี้ค่อนข้างเข้มข้นค่ะ แต่ว่าจริงๆแล้วเนื้อหาส่วนของหมิงหลันกับกู้ถิงเยี่ยอยู่แค่ประมาณครึ่งเล่มแรกมั้ง ส่วนที่เหลือเป็นตอนพิเศษของตัวละครอื่นๆค่ะ ตอนพิเศษที่น่าประทับใจที่สุดสำหรับเราคือ ตอนปิดเล่มเลย สุดท้ายเจ้ารองสกุลฉีก็ได้อยู่กับเจ้าหกสกุลเซิ่งตลอดไป มันแบบฮื่ออออ

ในส่วนของพลอตหลักของเล่มนี้ จริงๆเราว่ามันค่อนข้าง typical คือมันแอบเดาได้อะ แบบเราคิดเอาไว้ตั้งแต่ช่วงเล่มก่อนแล้วว่าเดี๋ยวเล่ม 8 ต้องปิดด้วยอะไรแบบเลือดตกยางออก ต้องมีกบฏโดยที่พระเอกไม่อยู่ปกป้องนางเอก หรือต้องมีเหตุการณ์อะไรสักอย่างที่คนท้องอย่างนางเอกต้องลุกมาปกป้องจวนให้คนอ่านใจหายเล่น คือแอบรู้สึกว่าซีนประเภทนี้ หรือ consequence ของซีนแบบนี้ค่อนข้างเฝือในนิยายจีนแนวๆนี้อะค่ะ แต่ก็ไม่ได้ไม่สนุกนะ ก็สนุกดีอยู่ แค่รู้สึกว่าเออ มันแอบแผ่วปลายนิดหน่อย เรื่องนี้ความหวานของพระนางค่อนข้างน้อย ตอนพิเศษก็เน้นตัวละครอื่นค่อนข้างเยอะ ทำให้เราที่จริงๆจำตัวละครได้ไม่ค่อยแม่น งงกับเรื่องราวเหมือนกัน (ฮา) แต่ก็นับเป็นครั้งแรกเลยปะตั้งแต่วันนั้นที่หมิงหลันจากกับคุณชายสกุลเฮ่อ ที่มีกลับมาเล่าเรื่องสกุลเฮ่ออีกรอบ 

สรุปแล้ว 8 เล่ม เรารู้สึกว่าโดยรวมสนุกมาก สำหรับเราอาจจะเครื่องติดช้าหน่อย แต่ก็สนุกสมคำร่ำลือ ได้เห็นนางเอกตั้งแต่เด็กจนโต ได้ผจญภัยไปกับนางเอก ได้เติบโตไปพร้อมๆกัน เห็นตัวละคร rise and fall ไปตามเส้นทางชีวิต ตัวนางเอกก็มีความสกิลนางเอกอยู่คือ ยังไงคนอ่านก็ไม่ต้องกังวลหรอก นางเอกไม่เป็นอะไรง่ายๆแน่ๆ 

ส่วนตัวเราไม่เคยดูซีรีส์เรื่องหมิงหลันมาก่อน ตอนที่เรามาอ่านนี้จ้าวลี่อิงกับเฝ้าเส้าเฝิงเลิกกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว มีแต่หัวข่าวพาดว่า ปิดตำนานหมิงหลัน เราเองไปย้อนดูแบบคัทๆเฉพาะตอนคิดว่าลี่อิงเหมาะกับบทหมิงหลันมากก แบบดูน่าเอ็นดู หน้ากลมๆ น่ารัก แล้วก็ใสซื่อ 

แต่ส่วนตัวนิยายที่มีความยาว 8 เล่มจบนั้น สำหรับเราจะเป็นอีกหนึ่งเรื่องโปรดเลยทีเดียวค่ะ