Don’t piss him off

Johnny/Jaehyun

แจฮยอน ถึง จอห์นนี่

ความเท่ 4

คาริสม่า 1

ทักษะการเข้าสังคม 5

ความโรแมนติก 3

มองโลกในแง่ดี 5

ติ๊งต๊อง 1

นั่นคือสิ่งที่แจฮยอนให้คะแนนจอห์นนี่ ที่ทำตัวตลก หรือขำเป็นบ้าเป็นบอเวลาพวกเขาจัดเอนนานาหรือตามคลิปทั่วไปน่ะ ตัวจริงไม่ใช่เลย หรือจะตกเขาจากคาริสม่าตั้งแต่แรกพบน่ะเหรอฝันไปเถอะ โรแมนติกก็ติดลบ เท่หรอ ก็เขียนอวยไปงั้น จะยอมได้ก็แต่สกิลการพูดและทำตัวเนียนไปเรื่อยกับวิธีการมองโลกเท่านั้นแหล่ะที่จัดว่าดีเข้าขั้น ภาพลักษณ์ของจอห์นนี่ดูเป็นผู้ชายใจดีซะเต็มประดา พูดจาก็น่าฟังไปหมด ใจเย็น สุขุม สมกับเป็นพี่ใหญ่อันดับต้นๆของวง

...แต่ไม่ใช่ว่าคนอย่างจอห์นนี่ ซอ จะฉุนไม่เป็นซะหน่อย แถมโหดร้ายเหมือนสัตว์ป่าเลยล่ะ

โทรศัพท์ของเขาสั่นเพราะแจ้งเตือนจากห้องแชทส่วนตัวที่ไม่ได้กดปิดเสียงเอาไว้

Johnny : มาที่ห้องน้ำหน่อย

แจฮยอนโอดครวญในลำคอ นี่มันเลยเที่ยงคืนแล้ว และเขาก็พึ่งได้ออกมาจากสตูดิโอจัดรายการวิทยุที่ต้องมาอัดเก็บไว้เผื่อวันที่ไม่อยู่ตั้งแต่ช่วงเย็น ใจคอจะไม่ให้พักกันเลยหรือยังไง

‘ไม่ไปได้ไหม? เดี๋ยวลงไปรอที่รถ’ นิ้วเรียวพิมพ์ข้อความตอบกลับไปอย่างเดียวกับที่ใจต้องการ

Johnny : ทำตามที่ฉันพูดเถอะน่า

เขาถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ กดล็อกหน้าจอแล้วคว้ากระเป๋าเป้กับโค้งตัวลาทีมงานที่ยังเหลืออยู่ และตรงไปห้องน้ำที่เป็นจุดนัดพบประจำของเขาสองคน

บริเวณชั้นนี้ของสถานีไม่ค่อยมีคนผ่านไปผ่านมามากนัก ยิ่งเป็นเวลาดึกดื่น พนักงานที่ทำงานกันช่วงกลางวันก็กลับบ้านไปกันหมด ไฟส่องทางเดินและไฟทางเข้าห้องน้ำที่ติดสว่างออกมาด้านนอกทางเดิน บอกให้เขารู้ว่ามีคนกำลังรออยู่ด้านใน

แจฮยอนรู้ว่าจอห์นนี่โมโหเรื่องอะไร มันไม่ใช่ครั้งแรกที่จอห์นนี่เป็นแบบนี้ นึกจะโมโห จะโกรธก็ใช่ว่าคนอื่นเขาพร้อมจะต่อสู้ด้วยซะทุกครั้งหรอกนะ เอาแต่ใจเก่ง การเป็นแจฮยอนเนี่ยเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว อยากบ่นให้รู้

ผู้ชายที่ยืนอยู่หน้ากระจก ไม่มีสีหน้าที่บ่งบอกอารมณ์ จอห์นนี่น่ะเก็บอาการเก่งอย่าบอกใคร เหตุผลที่ไม่ไร้เดียงสาไงล่ะ เขาไม่ได้พูดเล่นๆหรอกนะ จอห์นนี่ร้ายกว่าที่เห็นเยอะ

“มีอะไร ดึกแล้วนะ เหนื่อยอยากกลับไปนอน” เขาพูดกับคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงจริงจัง ไม่อยากเสียเวลาปรับความเข้าใจตอนง่วงๆแบบนี้เลยให้ตาย บทจะหึงก็หึงขึ้นมาอย่างนั้น ทีไอ้พวกผู้ชายคนอื่นในหอจับก้นเขาต่อหน้าต่อตายังไม่เคยโกรธ แต่กับผู้ชายคนอื่นส่งสายตามาให้เขานิดหน่อย รังสีอำมหิตที่มีเขาเพียงคนเดียวที่จับการมีอยู่ได้ก็แผ่ออกมาทันที ถามจริงจอห์นนี่!

“ให้ไอดีไปรึเปล่าล่ะ คนนั้นน่ะ” จอห์นนี่เอ่ยปากถาม และสบตาเขาผ่านกระจก สายตาคมกริบนั่นมองเขาอย่างคาดโทษ

“บ้ารึไง? ใครจะให้” แจฮยอนพูดตามความจริง แต่ก็อดรู้สึกขนลุกเล็กน้อยตามบรรยากาศไม่ได้ ก็เขาอยู่กับปีศาจที่วันดีคืนดีเท่านั้นถึงจะปรากฏตัว วันนี้เหมือนเป็นวันที่พระจันทร์เต็มดวงแล้วผู้ชายตรงหน้าเขาก็พร้อมจะแปลงร่างเป็นมนุษย์หมาป่าทุกเมื่อ “ไม่หงุดหงิดน่า ผมไม่ได้เล่นกับเขาเลยนะ พี่ไม่เห็นเหรอ?” เขาเริ่มแก้ต่างให้ตัวเองรอดจากสถานการณ์น่าอึดอัดนี้ จอห์นนี่พยักหน้าและหันหลังกลับมาสบตากันตรงๆ

“ก็หวงน่ะ พี่มีเราคนเดียว” จอห์นนี่ดึงเขาเข้าไปใกล้ๆ โอบรอบตัวด้วยท่อนแขนหนา ดูน่ารักจนบรรยากาศมาคุเมื่อครู่นั้นเป็นแค่เรื่องตลก จนเขางงไปหมด

“กลับเหอะ ง่วงจนจะยืนไม่อยู่แล้ว” แจฮยอนเริ่มงอแงอีกครั้ง อยากขอร้องให้เห็นใจกันหน่อย

“เราก็รู้ว่าพี่โกรธแล้วจะเป็นยังไง” เขาเสียวสันหลังวาบขึ้นมาเพราะน้ำเสียงเย็นๆของจอห์นนี่และมือที่ล้วงเข้ามาสัมผัสใต้เสื้อของเขา

ไม่รู้เหมือนกันว่ากระเป๋าเป้ที่สะพายอยู่บนไหล่ถูกดึงออกไปเมื่อไหร่ เขาถูกจอห์นนี่ใช้ร่างกายดันจนต้องเข้าไปยืนเบียดกันอยู่ในห้องน้ำเล็กๆ และมอบจูบที่รุนแรงเพราะผสมด้วยความกรุ่นของพายุอารมณ์หึงจากอีกฝ่าย เขาประท้วงด้วยการทุบไหล่หนาๆนั้นหลายครั้ง แต่ก็แพ้แรงเพราะสรีระที่ต่างกันอย่างเห็นได้ชัด แถมจอห์นดันรู้ดีไปหมด ว่าทำอย่างไรเขาถึงจะยอมโดยง่าย มันเป็นทักษะที่ฝึกมากับเขานับครั้งไม่ถ้วน แจฮยอนก็เหมือนแมว ลูบมากๆเข้าหน่อยก็อ่อนยวบ พร้อมจะให้อีกคนทำอะไรก็ได้กับตัวเอง

เขายืนหมดแรงขัดขืนอย่างแท้จริงเมื่ออีกฝ่ายดึงดันจะเริ่มเกมนี้ให้ได้ มีแค่แขนที่โอบไว้รอบคอของจอห์นนี่เท่านั้นที่ประคองร่างกายตัวเองไว้ ริมฝีปากของจอห์นนี่ละจากปากฉ่ำสีเข้มไปที่ต้นคอ ไล่ไปจนไหปลาร้าที่โผล่พ้นออกมาจากคอเสื้อฝั่งหนึ่ง

“พอเถอะพี่จอห์น มันดึกแล้ว คนขับรถจะรอนานนะ” เขาพยายามตะเกียกตะกายขึ้นมาจากห้วงอารมณ์ที่โดนอีกฝ่ายฉุดรั้งที่ด่ำดิ่งลงไปพร้อมกัน

“ก็ให้รอไปสิ” จอห์นเงยหน้าออกมาจากคอของเขาเพื่อให้คำตอบปฏิเสธเท่านั้น

ซิปกางเกงของเขาถูกเลื่อนลงด้วยมือหนาของอีกฝ่าย ถึงจะไม่ใช่ครั้งแรกในสถานที่แห่งนี้ แต่มันก็ไม่ใช่ว่าเขาจะเลิกรู้สึกกระดากอายกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นในนาทีต่อไป เขาไม่ได้ยื่นมือเข้าไปช่วยเหมือนทุกครั้งที่แอบมามีอะไรกัน ใช่สิ ก็ครั้งนี้เขาไม่ได้เต็มใจ เลยได้แต่ยืนมองอีกฝ่ายจัดแจงกางเกงของเขาที่มันเกะกะขวางทาง

สัมผัสอุ่นชื้นจากปากของจอห์นที่กำลังมอบให้เขา แทบทำให้ยืนไม่อยู่ แจฮยอนใช้มือข้างหนึ่งยึดไหล่ของอีกฝ่ายไว้ไม่ให้ล้ม และใช้มืออีกข้างปิดปากเพื่อไม่ให้เสียงน่าอายเล็ดลอดออกมา เขารู้ว่าคนที่ยอมคุกเข่าอยู่ตอนนี้น่ะเก่งมากแค่ไหน มันอดไม่ได้เลยที่จะไม่รู้สึกอะไรเมื่ออีกฝ่ายยอมทำถึงขนาดนี้เพื่อให้เขายอมอยู่เพื่อดับอารมณ์ร้อนๆนั่นลง

จอห์นไม่ใช่คนที่ชอบทำอะไรรุนแรง แต่วันนี้แรงที่ใช้กระทำกับเขาก็ดูจะเรียกได้ว่าหนักจนน่ากลัว เขาบีบไหล่หนาแรงเพื่อเป็นสัญญาณให้หยุดใช้ปากนั่นจัดการกับเขา

“พี่จอห์น พอก่อน ..ยืนไม่ไหวแล้ว” จอห์นเงยหน้ามากระตุกยิ้มร้าย แจฮยอนรู้สึกเสียเซลฟ์ชะมัดที่หลงกลไม่ยอมวิ่งไปรอที่รถก่อน น่าจะปล่อยให้โมโหเป็นหมีไม่ได้กินน้ำผึ้งข้ามวันข้ามคืนไปเลย

ทุกอย่างดูรีบขึ้นอีกเมื่อจอห์นเองก็ดูทนไม่ไหวเพราะแรงอารมณ์ของตนเอง แขนแข็งแรงเป็นเหมือนราวจับของเขา เพื่อประคองให้นั่งลงบนโถชักโครก แจฮยอนนั่งหายใจแรงมองอีกฝ่ายที่พยายามใช้มือข้างหนึ่งช่วยให้เขาผ่อนคลายเพื่อพร้อมสำหรับการผ่านด่านต่อไป พร้อมทั้งปลดกระดุมเกงเกงและรูดซิปของตัวเองอย่างร้อนรน ซองฟอยล์วาวที่ซ่อนอยู่หลังกระเป๋าเสื้อเผยตัวออกมา เขามองด้วยอาการทำหน้าไม่ถูกเมื่ออีกฝ่ายรูดรั้งอวัยวะของตนเองแล้วใช้นิ้วคลายม้วนยางให้ห่อหุ้มมัน เขาถูกดึงให้ลุกขึ้นอีกครั้งและโดนจับให้หันหลังให้อีกฝ่าย ในที่แคบๆแบบนี้มันจะเป็นได้ซักกี่ท่ากัน

“อดทนหน่อยนะ” พูดมันก็ง่ายสิจอห์นนี่ แจฮยอนคิดแต่ไม่ทันจะหันกลับไปส่งสายตาอาฆาต พื้นที่ส่วนตัวของเขาก็ถูกรุกล้ำอีกครั้ง อาการจุกปะทะกับทุกประสาทการรับรู้ของเขาอย่างจัง จอห์นนี่วันนี้ไม่หลงเหลือความอ่อนโยนเหมือนอย่างเคยๆ เขาแทบกลั้นเสียงเอาไว้ไม่ไหว แรงทั้งหมดที่อีกฝ่ายมีรุนแรงจนขาและแขนของเขาก็จะต้านทานไม่อยู่ ถ้าจอห์นไม่ได้ใช้แขนข้างหนึ่งโอบรอบเอวของเขาไว้ล่ะก็

จังหวะที่กึ่งเร็วกึ่งช้าแต่หนักแน่นทุกสัมผัสเข้าออก กำลังหลอมละลายเขาเหมือนขี้ผึ้งที่โดนไฟ ไม่อยากยอมรับเลยว่าเขาชอบที่จอห์นใช้อารมณ์แบบนี้ เขาหลุดเสียงออกมาบ่อยจนทำให้จอห์นนี่หัวเราะ

แรงของอารมณ์ที่โดนอีกฝ่ายยัดเยียดให้ เริ่มทำให้เขาต้องการมากขึ้นเรื่อยๆ

“เร็วเถอะน่าจอห์นนี่” แจฮยอนส่งเสียงเร่งเพราะเขาเองที่กำลังทนควบคุมทั้งร่างกายและอารมณ์ที่เกิดขึ้นไม่ไหว

“อย่าเสียงดังสิแจฮยอน” ถึงจะบอกเขาแบบนั้นแต่การกระทำกลับสวนทางกันอย่างสิ้นเชิง เสียงกรีดร้องของแจฮยอนดังขึ้นอย่างอดไม่ได้ เขาฟาดมือลงไปที่แขนจอห์นนี่ด้วยแรงที่มี นอกจากจะไม่สะทกสะท้านแล้วอีกฝ่ายกลับออกแรงยกตัวเขาให้สูงขึ้นเพื่อองศาที่พอดีสำหรับความเร็วอีกด้วย

จากปลายเท้าที่หยั่งลงบนพื้น กลายเป็นยืนได้เต็มพื้นอีกครั้ง จอห์นนี่ถอนตัวออกไปแล้ว และเอื้อมมือข้างที่ว่างไปดึงทิชชู่มาเช็ดทำความสะอาดคราบน้ำสีขาวที่ผนังห้องน้ำและที่ไหลเปื้อนอยู่บนขาของเขา แจฮยอนยืนพิงอย่างหมดแรงอยู่ที่ประตู รอให้อีกฝ่ายสวมกางเกงกลับให้เขาด้วยความว่าง่าย ส่วนเจ้าของพายุอารมณ์หึงน่ะพอได้ปลดปล่อยก็หายทันควัน ยิ้มร่าจัดแจงธุระให้เขาเสร็จสรรพ

“ขึ้นหลังไหม?” จอห์นนี่ถามขึ้นตอนที่ยืนลูบแก้มแดงก่ำของเขาก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำ แต่ใครล่ะอยากจะดูผิดสังเกตในตอนนี้ “บอกว่าเจ็บขาก็ได้น่า นายลื่นล้มในห้องน้ำไง” อีกฝ่ายพูดให้เขาคล้อยตามเพราะในตอนนี้มันก็ดูเป็นเหตุผลที่ฟังขึ้นอยู่เหมือนกัน  จนเขายอมพยักหน้าให้คนตรงหน้าฉีกยิ้มแล้วก้มลงมาจูบเขาอีกครั้งอย่างเอาใจ

จอห์นนี่น่ะไม่โรแมนติกเอาซะเลยเวลาที่ทั้งหึงทั้งจะทำอย่างว่า แต่จะบวกคะแนนให้หน่อยก็ได้ เห็นแก่ที่ยอมแบกเขากลับหรอกนะ

end