*เนื้อเรื่องอาจผิดเพี้ยนจำนวนหนึ่งเพราะคนเขียนจำเนื้อเรื่องไม่ได้เป๊ะๆ บางส่วนเป็นสิ่งที่ครูเล่าให้ที่บ้านฟังแล้วที่บ้านเอามาเล่าให้เราฟังตอนโตอีกทีหนึ่ง*
ตอนเด็กๆ เราไม่มีเพื่อนเล่น พี่เข้าโรงเรียน เด็กข้างบ้านก็ไม่ค่อยจะมี สุดท้ายที่บ้านเลยเอาลูกหมาโดเบอร์แมนมาเล่นเป็นเพื่อน ถ้าใครยังนึกไม่ออกโดเบอร์แมนมันคือหมาประมาณ
นี้ ถ้าใครไม่เห็นภาพมันคือหมาสูงยาวเข่าดีทรงน่ากลัวสายพันธุ์หนึ่งค่ะ แต่หมาเราเป็นแบบสีน้ำตาล ๆ หูพับที่น่ารักในสายตาเรามาก ส่วนคนนอกบ้านไม่ได้คิดแบบนั้น เจ่บ
เราตั้งชื่อมันว่าไอบราวเพราะสีน้ำตาล ตั้งแบบตรงไปตรงมา จากนั้นก็เล่นกันมาตลอด ด้วยความที่มันเป็นหมาแรงเยอะเราเลยเล่นกับมันจนได้แผลตลอด ที่บ้านมีสนามหญ้าเล็ก ๆ อยู่ แล้วก็มีส่วนที่เป็นหินคลุกเลยออกมาจากสนามหญ้าอีก แน่นอนว่าสนามหญ้าไม่พอให้หมาเด็กกะลูกคนวัยดีดเล่นกันได้ ไปจบที่ล้มกลิ้งกันตรงหินคลุกประจำ เราเลยเติบโตมาแล้วคุ้นชินกับการเล่นแรงมากๆ
ปัญหามันมาช่วงอนุบาลค่ะ เราเข้าโรงเรียนไปแล้วเพิ่งเคยเจอมนุษย์เด็กมากขนาดนี้เป็นครั้งแรก เคยลองเล่นกับเด็กผู้หญิงแล้วเหมือนจะแรงมากไป ไม่เหมาะกัน แล้วก็ไปเจอเด็กผู้ชายที่ชอบเล่นต่อสู้กัน จังหวะนั้นตัวเราในวัยเด็กตาลุกวาวเลย นี่สินะคู่ต่อสู้ที่คู่ควร
แล้วเราก็ได้พบความจริงค่ะว่าเล่นต่อสู้ที่เพื่อนหมายถึงคือแอคท่าเท่ๆ ตามการ์ตูนที่เคยดูเฉยๆ
แต่กว่าจะรู้ก็ตอนที่เราต่อยท้องเพื่อนจนร้องไห้ไปแล้ว เราก็ขอโทษเพื่อนไปแต่เพื่อนไม่หยุดร้อง เราก็เลยเดินไปฟ้องครูว่าเราเล่นกับเพื่อนแล้วต่อยเพื่อนร้องไห้ ขอโทษแล้วเพื่อนไม่หยุดร้องเลยมาฟ้องครู เพราะไม่รู้จะทำไรต่อดี ส่วนครูก็ยืนเลิ่กลั่กเพราะไม่รู้จะสอนอะไร ขอโทษก็ทำไปแล้ว บอกครูก็มาบอกแล้ว ครูเลยบอกว่างั้นทีหลังก็เล่นกันระวังๆ นะ วันนั้นเลยจบที่เพื่อนคนที่โดนต่อยปวดท้องจนกินข้าวไม่ได้ ส่วนเราใช้ชีวิตอนุบาลๆ ต่อไปแบบไม่ได้โดนครูว่าอะไรอีกเลย
พฤติกรรมห้ามลอกเลียนแบบ: อย่าต่อยท้องเพื่อน จริงๆ คือตรงไหนก็อย่าต่อย
พฤติกรรมเลียนแบบได้: ทำผิดแล้วขอโทษ แล้วก็อย่าลืมไปฟ้องครู ไม่ว่าจะเป็นผู้ต้องหาในเหตุการณ์ไหน ถ้ายอมรับเองโดนลดโทษเสมอ จดไว้ค่ะ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in