For the sunset in Chalkidiki.

เรื่องนี้เกิดขึ้นนานแล้ว เมื่อนึกๆดูก็เหมือนไม่ใช่ความจริง ความทรงจำแรกเริ่มเดิมทีก็ไม่ชัดเจนอยู่แล้ว
นั่นเป็นครั้งแรกที่เธอกล่าวทักทายฉัน นั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันสัมผัสถึงเธอ 
ฉันออกเดินทาง ตกอยู่ท่ามกลางผู้คนนับพันที่ไม่รู้จักฉัน แฝงตัวไปสายลม กลืนกินไปกับก้อนหิน
เพียงเดินอย่างเดียวดายไร้จุดหมาย ทำงานอาสาตามหน้าที่ไปเรื่อยเปื่อย 
แล้วเสียงนั้นก็ดังขึ้น จู่โจมราวกับรถยนต์แล่นผ่าน เงาสีชมพูวูบไหว 
ฉันตกใจ ยิ้มออกมา ฉันว่า ฉันน่าจะยิ้มนะ 
เธอทักกันไม่กี่คำหรอก ฉันยังไม่ทันจดจำใบหน้าเธอได้ด้วยซ้ำ
แต่หัวใจที่เต้นอยู่ภายในอกแทบร่ำไห้ 
ในหมู่ผู้คนที่ไม่เปิดเผยใบหน้า ทะเลไหลเวียนฝูงปลาแหวกว่าย
ขุมความอบอุ่นอ่อนโยนที่เข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัวนี้ ได้โอบกอดฉันไว้ 
ฉันรู้ เธอเพียงแสนดี เป็นเช่นนี้ตลอดมา เพราะอย่างนั้น ฉันจึงคิดว่าเธอน่ะ ดีจริงๆนะ :P

ดาหลัน,