หลังจากที่เจอซามะโทคิในป่า ผมก็กลับไปตั้งแคมป์เหมือนเดิม เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ว่าแต่เขาจะมาเข้าป่าแบบนี้เพื่ออะไร?
"เฮ้ย! ไอ้เตี้ย ลุกมาหน่อยดิวะ"
เสียงของกลุ่มพวกที่ชอบใช้ความรุนแรง เดินมายืนอยู่ที่เต้นท์พวกผม
"...."
ผมก็นิ่งไม่ได้ตอบอะไร
"ไอ้เตี้ย หูหนวกหรือไงวะ!"
"เฮ้อ...มีอะไร" ผมลุกขึ้นพลางสงบสติอารมณ์
"ช่วยไปก่อไฟให้พวกฉันหน่อยดิ แล้วก็ไปหาของมาทำกับข้าวให้หน่อย..ไม่งั้นก็เอากับข้าวของกลุ่มแกมาให้พวกฉันซะ"
"เกรงว่าจะไม่ได้ ขอโทษด้วยนะ"
"แกกล้าขัดใจฉันหรอ?"
ผมไม่ได้ฟังอะไรต่อ และกลับไปนั่งตามเดิม...แต่มันจะจบแค่นั้นได้ยังไง
ฟรึ่บ!
หัวหน้ากลุ่มพวกมันกระชากเสื้อผมขึ้นมาและเงื้อมือทำท่าจะต่อย
"เฮ้ย! พวกแกกำลังทำอะไรกันอยู่!?"
เสียงของอาจารย์เข้ามาขัดจังหวะพอดี มันจึงรีบยกมือลง
"อะ..เอ่อ คือผมแค่มาขอคำแนะนำจากกลุ่มของซาบุโร่น่ะครับ"
"หน้ามือเป็นหลังตีนเชียวนะแก..." ผมพูดเบาๆ
"เอาเป็นว่าไม่ได้ทะเลาะกันสินะ งั้นพึ่งพากันไว้ก็ดี" เมื่ออาจารย์เดินลับสายตาไป พวกมันก็จ้องจะเล่นงานผมอีกรอบ
"เมื่อกี้แกพูดว่ายังไงนะไอ้เตี้ย?"
"หน้ามือเป็นหลังตีนเชียวนะแก...ฮึ" ผมทวนคำอีกรอบ
"ได้..งั้นหวังว่าซาบุโร่คุงจะให้คำแนะนำในการเอาชีวิตรอดในป่าให้กับพวกผมเป็นอย่างดีนะครับ"
"เฮ้ย!"
พวกมันลากผมเข้าไปในป่าอีกฝั่งที่ไม่มีผู้คนอยู่
"ชะ..ช่วยด้วย!!"
"ถ้าแกตะโกนขอความช่วยเหลือจากเพื่อนแกละก็....ฉันจะกระทืบเพื่อนแกเหมือนกัน!!"
"ฮึ่ย!" ผมพยายามสะบัดออกจากการจับกุม ทำไมแรงมันเยอะแบบนี้วะ!!
"พวกแกจะจัดการกับฉันยังไงก็ได้ แต่นี่มันเข้าป่าลึกเกินไปแล้วนะโว้ย!"
"คนเก่ง และฉลาดอย่างซาบุโร่คงเอาตัวรอดได้อยู่แล้วนี่นา—"
"ไอ้XXX"
"เก็บปากไว้แดกข้าวหน่อยก็ดีนะ"
มันขู่ผม...
"จับมันไว้!" ลูกสมุนของมันจับแขนผมไว้ทั้งสองข้าง
พลั่ก!
มันต่อยเข้าที่ท้องของผม
"อั่ก!!"
"ฮึ—ปากดีอีกสิ"
"คนน่าสมเพชที่เอาแต่รังแกคนอื่นแบบแกน่ะ สมควรตายๆไปได้ซะก็ดี"
พลั่ก!
คราวนี้มันต่อยเข้าที่แก้มด้านซ้ายของผม จนรู้สึกได้ถึงกลิ่นคาวของเลือดในปาก รู้สึกไม่ดีซะแล้วสิกลิ่นเลือดทำเอาผมเริ่มเวียนหัวแล้ว...
"พ่อนักเรียนอัจฉริยะ~"
ถุย!
ผมพ่นน้ำลายที่ปนด้วยเลือดใส่เข้าที่หน้าของมันเต็มๆ
"ไอ้ฉิบหาย..."
ดูเหมือนว่ามันจะเริ่มโกรธจัดแล้ว
เขาว่ากันว่าคนที่โมโหจะขาดสติ...
"ปล่อยแขนมัน!!" ลูกสมุนทั้งสองของมันปล่อยผมจากการจับกุม
ผมไม่รีรอ รีบวิ่งหนีทั้งๆที่เจ็บตรงท้องอยู่
"ฉิบ.."
เหมือนว่าจะวิ่งหนีไม่ทันพวกมัน
พลั่ก!!
มันถีบผมลงไปนอนกองกับพื้น
"โอย..."
ก่อนที่จะกระทืบเท้าลงมาอยู่หลายที
"แกน่ะสิต้องตาย!!"
"อึก..."
"ละ...ลูกพี่พอก่อนเถอะครับ"
"อะไรของแกวะ!!?"
"ถะ..ถ้ามันตายขึ้นมา..เราจะซวยนะครับ"
"พ่อฉันจัดการได้หรอก!" ระหว่างที่พวกมันกำลังเถียงกัน ผมก็พยายามลุกขึ้นแล้ววิ่งหนีอีกครั้ง
"เฮ้ย! มันหนีไปแล้วเห็นไหม!"
ผมวิ่งไปอย่างไม่สนใจว่าจะหลงทาง ตอนนี้ขอแค่หลบจากพวกมันได้ก่อน แต่ทว่า....
หน้าผา...สุดทางคือหน้าผา...
เป็นไงเป็นกันวะ!!
และแล้วผมตัดสินใจกระโดดลงไป
...............
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาอีกที เหมือนว่าจะนอนอยู่ในอ้อมกอดของใครสักคน...
กลิ่นที่ค่อนข้างคุ้นเคย
"ซามะ..โทคิ"
"หุบปากแล้วนอนไปเฉยๆเหอะ สภาพแกไม่ต่างกับหมาโดนรถชนเลยไอ้เวร"
"ปะ..ปล่อย" ผมเอาเรี่ยวแรงที่เหลือพยายามผลักเขาออก
"ฉันไม่น่าช่วยแกเลยจริงๆ สำนึกบุญคุณหน่อยสิวะ!"
"แล้วจะมาช่วยทำไม...อื้อ..."
ไม่ทันที่ผมจะพูดจบริมฝีปากร้อนๆของซามะโทคิก็ประกบลงมาอย่างรวดเร็ว
"อื้อออ"
ได้กลิ่นบุหรี่จางๆจากลมหายใจของเขาด้วย...
ผมเหมือนสติหลุดลอยไปอีกครั้ง ไม่ได้ขัดขืนเขาเหมือนอย่างตอนแรก
และเขาก็เปลี่ยนจากจูบที่รุนแรงมาเป็นอ่อนโยน...
และแล้วผมก็สลบไป
"..."
"อ่าวเฮ้ย!"
"ไอ้เด็กบ้า..."
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in