ผมเองก็ไม่ได้อยากพูดเรื่องเขามากนักด้วย

"จัดของเสร็จหรือยังซาบุโร่?" พี่อิจิโร่ตะโกนเข้ามาในห้อง

"เสร็จแล้วครับอิจินี่!" 

วันนี้ผมต้องไปเข้าค่ายถึง3วัน2คืน ผมจะต้องคิดถึงอิจินี่มากแน่ๆเลย T-T

"อิจินี่...." ผมเดินเข้าไปกอดพี่อิจิโร่

"ผมไม่อยากไปเข้าค่าย..."

"ฮ่าๆ นายโตแล้วนะซาบุโร่" พี่อิจิโร่ลูบหัวผมเบาๆ

"ถึงอย่างนั้นก็เถอะ.." 

"เอาหน่า— 3วันเองนะ!"

"เออนั่นดิ งอแงเป็นเด็กไปได้" จิโร่เดินเข้ามาคล้องแขนอิจินี่

"จิโร่อย่ามายุ่ง!" ผมชูนิ้วกลางใส่จิโร่

"ไอ้น้องเวร..."

"เอาล่ะๆ ก่อนที่ฉันจะตบกระโหลกพวกนายสองคน" พี่อิจิโร่แยกพวกเราสองคนออกจากกัน

"เดี๋ยวฉันไปส่งนายเองซาบุโร่"

"ครับ!"

ณ ค่ายกลางป่า

"ทุกคนจับกลุ่มกันไว้นะ! เดินตามกันเป็นแถวอย่าแตกแถวไปไหน!" อาจารย์พูดพลางนำทางเหล่าเด็กม.3ที่กำลังจะไปตั้งแคมป์กันในป่า

"โอย..เดินจนปวดขาแล้วนะ ยังไม่ถึงอีกหรอ" บางคนเริ่มบ่น

"นั่นดิ ในป่านี่ก็น่ากลัวด้วยขืนหลงขึ้นมาละก็...บรื๋ออ ขนลุกเลยอ่ะ" และหลายๆคนก็เริ่มหวาดระแวง ส่วนผมเองก็กลัวเหมือนกันล่ะนะ...

"เอาล่ะทุกคน! ถึงที่หมายกันแล้ว"

"ถึงสักที—" 

ระยะเวลาที่เดินเข้ามาประมาณหนึ่งชั่วโมงครึ่ง ทำเอาหลายคนล้มลงไปนอนกับพื้นกันเลยทีเดียว แต่ที่นี่ทั้งเงียบสงบแล้วก็สวยมากเลยด้วย

"นี่พวกแกน่ะ ลุกขึ้นมาทำการทักทายเจ้าของถิ่นกันก่อนสิ!" อาจารย์ดุ อันที่จริงในนี้มีหมู่บ้านเล็กๆตั้งอยู่ด้วยแฮะ แถมคนที่นี่ยังดูใจดีกันมากๆด้วย

"ฮะฮะฮะ อย่าดุเด็กๆไปเลยครับ กว่าจะเข้ามาถึงที่นี่ได้คงลำบากกันน่าดู"

"ใช่ครับลุง! เดินจนขาลากเลยอ่ะ"

ลุงยิ้มแทนคำตอบ

"มาเข้าค่ายที่นี่จะไม่มีไฟฟ้าให้ใช้กันหรอกนะ หวังว่าจะฝึกความอดทนและการอยู่รอดได้" เสียงโห่ร้องของหลายคนเหมือนจะขาดใจตายเมื่อไม่มีไฟฟ้าใช้ ผมก็ด้วยแหละครับ จะใช้โทรศัพท์เล่นเกมได้ยังไง...

"เอ้า! หุบปากกันหน่อยวันนี้ไปกางเต้นท์แถวๆริมธารกันให้รอดก่อนแล้วกัน หลังจากนั้นเราจะทำอาหาร"

"คร้าบบ~" พวกผมรับคำสั่ง และจับกลุ่มกัน3-4คนไปกางเต้นท์

"ซาบุโร่..." เพื่อนในกลุ่มสะกิดผม

"พาฉันไปฉี่หน่อยดิ" 

"ที่ไหน?"

"ในป่าแถวนี้แหละ"

และแล้วมันก็ลากผมโดยไม่รอคำตอบ

"ยืนไกลๆหน่อยสิวะ! ฉันอายนะโว้ย"

"เอ้า ไอ้เวรนี่เดี๋ยวก็ทิ้งไว้ตรงนี้ซะหรอก"

ผมเริ่มหงุดหงิดที่มันอายไม่รู้เรื่อง

"เออ ยืนไกลกว่านี้หน่อย" มันไล่ผมให้ไปยืนที่ต้นไม้ถัดไปอีกสองสามต้น ผมจึงเดินไปด้วยความรำคาญ

เอ๊ะ..กลิ่นอะไรหอมๆกันนะ

ผมหันไปมองรอบๆ

"มีคนตั้งแคมป์ด้วยนี่นา—"

เดินไปดูหน่อยดีกว่า...

ผมแอบย่องเข้าไปใกล้ๆที่เขาตั้งแคมป์กัน ก็เจอผู้ชายร่างสูงในชุดทหารกำลังปรุงอะไรสักอย่างอยู่ในหม้อ และผู้ชายอีกคน...ซามะโทคินี่!? สงสัยผมต้องไปทำบุญครั้งใหญ่แล้วล่ะช่วงนี้ รีบไปดีกว่า

"เฮ้ย! นั่นใครวะ?" เสียงหยาบๆของเขาตะโกนถาม

"กูถามว่านั่นใคร!? ริโอไปดูให้หน่อย" ผู้ชายใส่ชุดทหารรีบตรงดิ่งมาที่ผม ก่อนจะหิ้วคอผมไปหาซามะโทคิ

"หึ ไอ้เด็กเวรยามาดะอีกแล้ว"

"ปล่อยนะ!" 

"เออปล่อยมันลง" 

"อืม" เขาปล่อยผมลงและเดินกลับไปหาหม้อต้มนั้นต่อ ดูเขาขะมักเขม้นกับมันซะเหลือเกิน

"แล้วนี่แอบมาทำอะไรวะ?"

ซามะโทคิถามพลางย่างเป็ดไปด้วย

"แค่มาเข้าค่าย!"

"เออ งั้นก็ไสหัวกลับไปหาเพื่อนลูกหมาของแกซะสิ"

"ไม่ต้องบอกหรอก ผมไม่อยากยืนอยู่กับคนบางคนนานๆนักหรอกนะ"

"ปากดีจังนะไอ้เวร" เขาจ้องผมอย่างดุๆ

โครกกก ครากกกก

จู่ๆเสียงท้องผมก็ร้องดังลั่น

"ฮึ หิวสินะ?"

"มะ..ไม่หนิ!"

"เออถึงหิวก็ไม่ให้กินหรอก ไสหัวไป๊!" เขายกเท้าขึ้นมาไล่ผมให้ไปไกล

"ชิ!"

"นี่...ถ้านายหิวมากินต้มยำไก่ของฉันก่อนสิ"

ผู้ชายในชุดทหารเอ่ยชวน

"อ๊ะ..ขอบคุณ..."

แต่ยังไม่ทันที่ผมพูดอะไรออกไป ซามะโทคิก็เดินเข้ามากระซิบเบาๆที่ข้างหูผม

"ถ้าแกยังไม่อยากรีบตายก็อย่ากินมัน!"

"?"

"ไอ้แกงนั่นมันไม่ต่างกับน้ำล้างเท้าหรอกเชื่อฉันสิ..." เขาทำหน้าซีด

"อะ..อืม"

ผมชักจะกลัวซะแล้วสิ

"เฮ้ย! ซาบุโร่ฉันตามหาแกตั้งนาน นึกว่าหลงป่าไปแล้ว!" เหมือนโชคจะยังเข้าข้างผม เพื่อนในกลุ่มตะโกนเรียกผมให้กลับไปด้วยกัน

"งั้นขอบคุณนะครับคุณ..."

"ริโอ"

"คุณริโอ..ไว้คราวหน้าผมจะมากินฝีมือคุณนะ" ผมรีบบอกก่อนจะวิ่งไปหาเพื่อน

ทำไมช่วงนี้ถึงเจอแต่เรื่องแปลกๆกันล่ะ?