ฉันเคยสงสัยอยู่บ่อยครั้ง ว่าทำไมในหัวของฉันมันถึงคิดเรื่องอื่นๆ ตลอดเวลา ไม่มีเวลาไหนเลยที่มันจะไม่วิ่งเล่น ซึ่งวิธีแก้ของฉันมักจบด้วยการกินยาแล้วไปนอน
นั้นเป็นปัญหาที่แก้เฉพาะหน้า มันไม่ได้เป็นวิธีที่ดี แต่เป็นวิธีที่รวดเร็ว ฉันเคยหาอะไรทำที่มักทำแล้วได้ผลคือวาดรูปและอ่านหนังสือ แต่มันได้ผลแค่ชั่วครู่ พอฉันวางมันลง มันตื่นขึ้นมาอีก
ฉันกลัวว่า
ถ้าฉันบอกว่าฉันมีตัวฉันอีกคนสองคน เป็นเสียงที่คอยพูดกับฉันตลอดเวลา ทั้งตีกันบ้าง มาแบบทำให้กังวลไปก่อนบ้าง น้อยครั้งมากๆ ที่จะมาแบบดี ล่าสุดมันมีการพัฒนามาในรูปแบบเสียงของคนที่ฉันกลัว หรือว่ามันทำให้ฉันมีสติสะตังมากขึ้นมั้ย แต่แน่นอนการย้ำคิดย้ำทำเกิดขึ้น จนฉันก็โมโหในบางที
มันทำให้ฉันควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ มันแกว่ง ไม่เป็นหยุดอยู่นิ่งเลย และมันคือเหตุผล ที่ทำให้ฉันเกลียดตัวเอง เกลียดความเศร้า โทษตัวเองก่อนทุกที หรือบางทีก็ทำตัวไม่ดี ให้กับคนรอบข้าง ทำให้หลายๆ คน หลุดหายไปจากโคจรสาระบบของฉัน
' ใช่ฉันทำความสัมพันธ์เหล่านั้นพังไม่เป็นท่า ' น่าสมเพชชะมัดยาก
ฉันได้แต่คิดว่าไอ้โรคบ้าๆ นี่ เกิดจากสมอง สารเคมี หรือว่าความนิสัยเสียของฉันกันแน่ ฉันกลัวว่ามันคืออย่างหลัง ทำให้ฉันเรียกมันว่า ปีศาจ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in