“ฮยอนบินเป็นอะไร” ดินสอในมือของคนที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามเจ้าของชื่อเผลอยกขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะเหลือบมองคนที่นั่งตรงกันข้ามเขา

ตาเรียวจ้องเขาราวกับเข็มที่จี้อยู่ใกล้หัวใจ

ทำให้หายใจลำบาก

กลัวว่าหายใจแรงแล้วจะโดนเข็มนั่นทิ่มแทงให้เจ็บแล้วเดิม

“ป่าวครับ”


“กลับก่อนนะ” แทฮยอนลุกขึ้นเมื่อวางสายจากคนที่เอ่อยปากว่าจะมารับเขาก่อนจะเก็บข้าวของแล้วลุกออกไปโดยไม่ทันได้มองว่ามีคนลุกตามมารึป่าว

“ไหนอ่ะแทดงของพี่” แทฮยอนสะดุ้งเหมือนเสียงทุ้มดังมาข้างหลังเขาระยะที่ใกล้จนแทฮยอนต้องรีบเร่งฝีเท้าให้ห่างจากอีกคน

ฮยอนบินขมวดคิ้วกับท่าทางอีกคนก่อนจะเดินตามอีกเช่นกัน

“มีอะไร” เสียงห้วนถามขึ้นเมื่อดูเหมือนว่าอีกคนยังไม่เลิกตามเขาซักทีจนจะถึงห้องเขาอยู่แล้ว

“ก็แค่ถามว่าแทดงพี่อยู่ไหนแค่นั้น”

“จะอยากรู้ไปทำไม”

“ทำไมละ” แทฮยอนชักจะรำคาญอีกคนที่เอาแต่ถามจี้เขาเหมือนกับจับผิดอะไรซักอย่าง ทั้งๆที่

ทั้งที่พวกเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน

ฮยอนบินเลิกคิ้วมองท่าทางที่เปลี่ยนไป เมื่อก่อนพี่แทฮยอนไม่ใช่คนแบบนี้

“พี่แทฮยอน”

“อย่ามาจับ” มือใหญ่ชะงักเมื่ออีกคนเอ่ยก่อนจะเขาจะได้จับแขนอีกคนไว้ มือเล็กเทาสั่นจนเขาต้องเดินเข้ามาใกล้กว่าเดิม

“อย่า”

“อย่ามายุ่งกับฉันอีกเลยนะขอร้อง” เสียงสั่นที่สุดท้ายแล้วฮอยนบินก็ทำตามที่อีกคนสั่งไม่ได้ แขนยาวคว้าอีกคนมากอดแนบออกตัวเอง คนในอ้อมแขนพยายามขืนเอาตัวออกแต่สุดท้ายก็ต้องจนเขาปล่อยให้กอดอยู่อย่างนี้นานแค่ไหนก็ได

“ผมขอโทษ”

ควอนฮยอนบินเป็นบุคคลอันตราย

ฮยอนบินกำลังทำให้แทฮยอนหนีไปไหนไม่ได้อีกแล้ว