ความ(ไม่)รัก - Tragical romance

เสียงดนตรีดังก้องไปทั่วทั้งห้อง อื้ออึงจนกลบเสียงของทุกอย่างจนหมด
ฉันไม่รับรู้อะไรเลย นอกจากใบหน้าของเธอ นิ้วเรียวยาวที่พริ้วไหวบนสายกีต้า
ฉันเฝ้ามองเธออยู่อย่างนั้น และสายฝนยังคงโปรบปรายอยู่นอกหน้าต่าง
อีกครั้งที่ฉันมีความรัก ตกหลุมรักคนแบบเดิมๆ นิสัยคล้ายๆกัน ชอบอะไรคล้ายๆกัน
และฉันคงจะอกหักเหมือนเดิม
แต่ฉันคงยังไม่ต้องเศร้า เพราะอะไรๆยังไม่ชัดเจน
มีแต่ฉันที่มองเธออยู่อย่างนี้ นานแบบนี้
และถึงแม้ว่าในสายตาของเธอจะไม่มีฉันอยู่เลย
มันอาจจะดีแล้วที่ฉันได้เฝ้ามองเธออย่างลับๆ

จริงๆแล้วฉันไม่อยากรับรู้อะไรมากไปกว่านี้
ฉันไม่เคยไปได้ดีกับความรักเลย
บางทีฉันอาจจะเป็นพวกตายสันโดษก็ได้

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น