……….

ฉันชื่อพิชชา เป็นดีไซเนอร์ที่ประสบความสำเร็จในวัยยี่สิบห้าปี ได้แจ้งเกิดจากผลงานชิ้นโบว์แดงในการออกแบบชุดราตรีในงานประมูลเครื่องเพชรของมาดามคริสต้า แล้วในต่อมาจึงได้เปิดห้องเสื้อและทำแบรนด์เสื้อผ้าพิชชี่ของตัวเองมาถึงสองปี ก่อนที่จะมาเปิดห้องเสื้อนี่ฉันมีรุ่นพี่สามคนที่คอยเป็นผู้ช่วยให้ฉันในทุกๆงานและตอนนี้ได้มาเป็นพนักงานในห้องเสื้อเรียบร้อยแล้ว ลูกค้าที่เข้ามาใช้บริการก็จะมีเซเลบ ดาราและคุณหญิงในแวดวงไฮโซเป็นจำนวนมาก

…

ณ ห้องเสื้อพิชชา

พิชชาถอนสายตาจากหุ่นลองเสื้อไปมองนอกหน้าต่าง ตอนนี้เกือบมืดเต็มที พิชชาเห็นหมู่อาคารเป็นแค่เงาดำทาบทับกับท้องฟ้าสีน้ำเงินเข้ม เธอก้มดูนาฬิกาข้อมือเป็นเวลาหนึ่งทุ่มเศษๆ พิชชาเดินออกไปจากห้องตัดเสื้อไปยังหน้าร้าน

“พวกพี่ๆ ค่ะ… ดึกแล้วพวกพี่กลับไปพักผ่อนก่อนเถอะค่ะ” พิชชาพูดกับรุ่นพี่ทั้งสามคน

“แต่งานยังไม่เสร็จเลยนะคะ” มอลลี่ (เกย์หน้าหล่อ) เงยหน้าขึ้นอย่างเอาใจใส่ พร้อมรอยยิ้มเริงรื่นปานวสันตฤดู

“ไม่เป็นไรค่ะ...เดี๋ยวพิ้งค์จัดการเอง”

“แต่พวกพี่ยังอยากอยู่ช่วยน้องพิ้งค์นะคะ” เอบี (กระเทยสวย) ตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล

“ขอบคุณนะคะ พวกพี่นี่...น่ารักกันจริงๆเลย”

ในขณะนั้นเสียงโมบายกระดิ่งดังกระทบกันกรุ๊งกริ๊งบอกว่ามีลูกค้าเข้าร้าน  มือหนาผลักบานประตูกระจกใสแล้วก้าวเข้ามายืนอยู่ในร้าน ดวงตาเรียวตวัดมามองคนที่อยู่ข้างใน ทุกคนก็ต่างหันมาต้อนรับ และแล้วพิชชาก็ยิ้มออกมาด้วยความดีใจเมื่อเห็นทิวากร ซึ่งเขาคนนั้นคือแฟนหนุ่มของเธอเอง

ทิวากรเดินก้าวยาวๆ เข้ามาทักทายทุกคน และหลังจากนั้นก็หันมาคุยกับพิชชา เขายกมือกุมแก้มเธออย่างอ่อนโยน มองด้วยสายตารักใคร่หวงแหน ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนระคนเอาอกเอาใจ “เหนื่อยไหมคะ ?” พอได้ยินที่ทิวากรพูด มอลลี่กับเอบีถึงกับเขินแทนพิชชาเลย 

“ไม่เลยค่ะ….อ๊ะ ! แล้วทิมมาทำอะไรที่นี่เหรอคะ” เธอจ้องหน้าเขาแล้วยิ้มหวาน

ทิวากรมองหน้าพิชชาอย่างแปลกใจ ‘คงไม่ได้ลืมนัดของเรานะ’ เขาคิดในใจพลางสงสัยว่าเธอคงจะลืมนัดสำคัญไปแล้วจริงๆ เลยทบทวนความจำของเธอสักหน่อย “พิ้งค์ลืมวันครบรอบของเราสองคนไปแล้วเหรอครับ”

“พิ้งค์ลืมไปซะสนิทเลยค่ะ…ขอโทษนะคะ”

“ไม่เป็นไรครับ… นี่ไงผมก็มารับพิ้งค์แล้ว”

พิชชา อ้าๆ หุบๆ ปากตัวเอง อยากจะพูดก็ไม่กล้าพูด แต่แล้วใบเฟิร์น (ผู้หญิงเก่งและอ่อนโยน) พูดกล่อมเธอด้วยน้ำเสียงแผ่วนุ่มดุจใยไหมเพื่อให้เธอยอมไปโดยดี “ไปเถอะค่ะ… เดี๋ยวงานในร้านพวกพี่จัดการเองค่ะ” 

“ก็ได้ค่ะ” พิชชาหันกลับมาบอกทิวากร “รอก่อนนะคะ…เดี๋ยวพิ้งค์ขึ้นไปหยิบกระเป๋าก่อน”

“ครับ”

พิชชาเดินขึ้นไปห้องทำงานส่วนตัว พอเข้ามาแล้วก็หยิบกระเป๋าแบรนด์เนมมาสะพายข้างและเดินออกไปจากห้องทำงาน

…

ร้านอาหารในโรงแรมสุดหรู…

ร้านอาหารบริเวณชั้นยี่สิบสี่ของโรงแรม Sky-high สไตล์การตกแต่งร้านดูเรียบง่ายแต่แฝงไปด้วยความทันสมัยและอาหารสชาติยอดเยี่ยม  แล้วรับลม ชมวิว ชิลล์เอาท์กับบรรยากาศท่ามกลางท้องฟ้าและหมู่ดาวยามค่ำคืน เหมาะกับพาคนพิเศษมาที่นี่

พนักงานต้อนรับพาทั้งสองคนมานั่งตรงมุมสวยๆ และเรียกเด็กเสิร์ฟชายมารับออเดอร์ เด็กเสิร์ฟชายก็เอาเมนูมาวางไว้บนโต๊ะข้างหน้าทั้งสองคน เปิดดูเมนูไปเรื่อยๆ

“ฉันเอาสเต๊กปลาแซลมอนค่ะ”

“ผมเอาทีโบนสเต็กกับไวน์แดงขวดหนึ่งครับ”

เด็กเสิร์ฟชายจดเมนูที่ลูกค้าสั่งครบก็เก็บหนังสือเมนูและบอกให้ทั้งสองคนกรุณารอสักครู่ แล้วเดินออกไปจากโต๊ะ

พิชชาแหงนมองท้องฟ้ามีจันทร์เต็มดวงและดวงดาวพร่างพราว แล้วในขณะเดียวกันเสียงเปียโนบรรเลงคลอเคล้าไปกับสายลมในยามค่ำคืน ทิวากรกุมมือพิชชาที่วางอยู่บนโต๊ะอย่างอ่อนโยนและสบตากันอย่างหวานซึ้ง

ทิวากรเห็นเด็กเสิร์ฟกำลังเดินเอาของที่เขาสั่งมาให้แต่ไม่ใช่อาหาร ทิวากรลุกพรวดขึ้นไปรับช่อดอกไม้และมามอบให้พิชชาที่ยังนั่งยิ้มอยู่ด้วยความมึนงง พอเธอรับไปถือไว้ในมือและทิวากรบอกให้เธอลุกขึ้นยืน จูงมือเธอออกมาให้พ้นเก้าอี้ หลังจากนั้นทิวากรก็นั่งคุกเข่า  พิชชาเหลือบตามองเขาอย่างแปลกใจแล้วเขาหยิบกล่องสีแดงออกมาจากเสื้อสูทด้านใน เปิดกล่องสีแดงโชว์ให้พิชชาดู พิชชายกมือข้างหนึ่งขึ้นปิดปากและน้ำตาก็คลออย่างตกตะลึง

“พิ้งค์…แต่งงานกับทิมนะ”

“ค่ะ” เธอให้คำมั่นด้วยน้ำเสียงเจือสะอื้น

ทิวากรเอาแหวนออกมาจากกล่องแดงแล้วปิดกล่องยัดใส่ที่เดิม ลุกขึ้นยืนตัวตรงและจับมือเรียวยาวข้างซ้ายขึ้นมา บรรจงสวมแหวนเข้าไปที่นิ้วนางข้างซ้ายของพิชชา จูบลงหลังมือเบาๆ แล้วพิชชาก็โอบกอดทิวากรอย่างแน่น

‘ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะมีวันนี้ วันที่ทิมมาขอฉันแต่งงาน’ พิชชาคิดในใจอย่างตื้นตัน

…

หนุ่มเจ้าของโรงแรมSky-high มาทานอาหารกับพวกเพื่อนๆ เดินเข้ามาในร้านอาหารก็มีเสียงปรบมือดังเจี้ยวจ้าว มองหาว่าคนเหล่านี้ปรบมือกันทำไม ลองมองดูเข้าไปก็เจอผู้ชายยืนสวมแหวนให้กับผู้หญิงคนหนึ่ง พอเขาเบิกตามองที่ผู้หญิงคนนั้นอย่างชัดเจน ‘พิ้งค์ ! พิ้งค์จริงๆ ด้วย’ เขาคิดในใจและสองตามองเธอไม่กระพริบ

……….

นิยายเรื่องนี้สร้างเพื่อความบันเทิง ตัวละคร พฤติกรรมและเหตุการณ์ในนิยาย เป็นเหตุการณ์สมมุติ

ปล. นักเขียนอาจจะเขียนผิดหรือเขียนไม่รู้เรื่องบ้าง ก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย ......แล้วถ้าจะให้มีอรรถรสมากขึ้นก็ต้องอ่านและใช้จินตนาการไปด้วยนะคะคุณผู้อ่าน