เธออยู่กับฉันมานานขนาดนี้คงจะรู้จักคนที่ทำงานฉันกันหมดแล้ว ชาวอิตาลีสามคนที่บินไปบินมาระหว่างที่นี่และอิตาลี

มิสแพทริก มนุษย์ต่างดาวที่สื่อสารด้วยการพ่นหมึก

บ๊อบ ชายชาวอิตาลีวัยกลางคนที่ดูใจดี (แค่ดูเท่านั้นล่ะ)

เดวิด ชายชาวอิตาลีวัยสามสิบปีที่คุยง่ายที่สุด (ในสามคนนี้)

และตอนนี้ยังมีอีกหนึ่ง

วิกกี้ เธอเป็นผู้จัดการบัญชีให้กับบริษัทของเรา เธอผู้ซึ่งมักจะทำให้ฉันหงุดหงิดเสมอ ในฐานะที่ตอนนี้ฉันอยู่ตรงกลางระหว่างวิกกี้และมิสแพทริก ทั้งคู่ต่างไม่ยอมคุยกัน

อ้ะ ไม่ พูดให้ถูกว่า วิกกี้ไม่ยอมคุยกับมิสแพทริก และมิสแพทริกก็กลายร่างจากเครื่องพูดภาษาอิตาลีเป็นภูเขาไฟอิตาเลียนทันทีที่เจอหัวข้อที่เกี่ยวกับวิกกี้ เธอพร้อมระเบิดทุกเมื่อออ

แต่ฉันเข้าใจ เพราะวิกกี้น่ะ เหมือนโคลนเหลวๆไร้ประโยชน์ก้อนหนึ่ง นอกจากนั้นเธอยังชอบโกหก (แย่กว่าคือไหว้วานให้ฉันโกหกด้วย) และชอบทำงานให้รอดไปวันๆก็พอ แหม...ให้ตายเถอะ แม่เจ้าประคุณ

หล่อนกำลังเพิ่มงานให้ฉันนะยะ

เฮ้ออออ เอาเถอะ ถอนหายใจห้าสิบครั้งให้กับวิกกี้ ฉันเกลียดหล่อน เลิกคุยเรื่องหล่อนกันเถอะ

ช่วงนี้อากาศหนาวนะ ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะอากาศหรือ ในหนังสือเรียนเขียนว่าอากาศหนาวจะทำให้คนซึมเศร้าได้ง่าย ช่วงนี้ฉันรู้สึกว่าไม่อยากตื่นมาทำงานเลย หรือนั่นคือความรู้สึกปกติ

ไม่สิ ฉันหมายถึง ไม่อยากมากกว่าปกติน่ะ ไม่อยากแบบไม่อยากเลยจริงๆ

ไม่อยากประเภทที่ว่า อยากจะทุ่มตัวลงไปนอนแผ่กับพื้น ดีดดิ้นว่า ฉันไม่ไป ฉันไม่ทำ ฉันจะออก แต่ก็นั่นแหละ คนเราต้องใช้เงินนี่นาเธอจ๋า

นอกจากนี้ฉันยังไม่อยากทำอะไรอีกเลย แม้กระทั่งอะไรที่ฉันชอบก็ไม่สนุกอีกต่อไปแล้ววว

ฉันกำลังป่วยรึเปล่า

ทำไมเอมม่า สเคอร์บี้ถึงไม่โดดเด้งดึ๋งดั๋งเอาซะเลยยยยย ให้ตายเถอะะะ

ฉันเกลียด เกลียดมิสแพทริก วิกกี้ บ๊อบ เดวิด

เกลียดภาษาอิตาลี!

ลงชื่อ เอมม่า สเคอร์บี้

ผู้ห่อเหี่ยวเหมือนถุงกาแฟใช้แล้วถุงหนึ่ง