เรื่องเล่าในเดือนตุลาคม

ค่ำคืนในปลายฤดูฝนที่อบอ้าวที่สุดครั้งหนึ่ง

คุณทอดสายตามองแสงไฟสีเหลืองนวลบนพื้นซีเมนต์ร้อนระอุจากชั้นสี่

น้ำเสียงปลอบโยนจากคนที่อยู่ไกลดังอยู่ในหู

สายตาทิ้งตัวตรงจุดนั้นเนิ่นนาน

ในหัวมีภาพตัวเองนอนทาบทับลงไป

พื้นจะร้อนสักแค่ไหนกันนะ...

ถ้าลงไปนอนภาพจะออกมางดงามเหมือนที่วาดไว้เช่นนั้นหรือเปล่า...

คุณสงสัย

สะบัดหัวหนึ่งครั้ง

คุณละสายตา

กล้ำกลืนความปรารถนา

จมดิ่งลงไปด้วยความจริงที่ไม่ได้เป็นเช่นที่คาดหวัง

ถูกกระชากไปมาด้วยก้อนความผิดหวังขนาดใหญ่

ทุกอย่างตีรวน ซวนเซ ระเนระนาด

อากาศอบอุ่นจนหนาวลึกถึงขั้วกระดูก เศร้าซึมลึกลงไปจนแตะส่วนที่ลึกที่สุดเท่าที่จะเหยียดเท้าแตะถึง

คุณแตะถูกสีเหลืองนั้น

แล้วค้นพบว่าคุณรักตัวเองทั้งมากเกินไปและน้อยเกินไปเหลือเกิน...

ถ้ามีคำถามว่าความเศร้าโศกที่สุดของคุณคืออะไร

คำตอบคือ แสงสีเหลืองนวลบนพื้นซีเมนต์ร้อนระอุ.

You hope someday yellow will be no longer a sad colour…