การเจอกันครั้งล่าสุดระหว่างเราไม่ค่อยน่าจดจำนัก

เขาเดินมากับแม่... ครั้งแรกที่เราเจอกันก็เพราะแม่ของเรารู้จักกัน

ท่ามกลางผู้คนพลุกพล่าน เขายังคงโดดเด่นเช่นเคย ไม่แน่ใจว่าเขาเห็นไหม แต่ทันทีที่เห็นเขา สองขาก็พาคุณเดินหนีมา

ไม่สิ...วิ่งต่างหาก วิ่งหนีเหมือนคนโง่ที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมต้องวิ่ง

ความคิดถึงทุกหยดหยาดสั่งให้คุณทำได้เพียงวิ่งหนี

พยายามจะหัวเราะออกมา แต่ก็มีเพียงความเงียบ

ในความจริงแล้ว การกลับมาเจอกันนั้นไม่ได้เกิดขึ้น

ผู้ชายคนแรกที่ทำให้คุณเสียศูนย์

ผู้ชายที่คุณคิดถึงทุกครั้งที่ไปทะเล...

แสงสลัวยามพระอาทิตย์ใกล้ตกดินยิ่งกระตุ้นให้ความทรงจำไหลย้อนกลับมา คล้ายกับบทเพลงโปรดที่ร้องจนจำได้ขึ้นใจ คุณจำเหตุการณ์ที่เจอกันครั้งแรกได้ดี จำคำพูดแรกที่คุยกับเขาได้ บทสนทนาสดใหม่เกินกว่าจะเป็นเรื่องราวที่ผ่านมาเป็นสิบปี จำได้ถึงวินาทีที่ทำใจกล้าสารภาพออกไป จำได้ว่าร้องไห้หนักแค่ไหน

บทเพลงนั้นไม่เคยเก่า

คุณนึกเสียดายที่ความคิดถึงนั้นไม่เคยถึง...เขา

ความคิดถึงเป็นภาระ

แต่คิดอีกที คงไม่เป็นไร

คุณยิ้ม

ในเมื่อเขาคือความทรงจำที่ดีที่สุดครั้งหนึ่งของคุณ เป็นบทเพลงที่ยอดเยี่ยมที่สุด

เราอาจไม่ได้เจอกัน...

แต่ผมยังคิดถึงคุณ.

Dedicated to one of my best friend’s story.

#OlderandBitterer