006 - wall
กำแพงบางกำแพง อย่าว่าแต่ทุบเลย แค่ปีนยังทำไม่ได้
ไปร้องเกะกันไหม
คิดไงถึงชวน
อยากร้อง
ใครไปบ้าง
ก็มีแค่มึงกับกู
ไม่รู้จะชวนใครอีก
ทำไมถึงต้องเป็นกู เพื่อนมึงคนอื่นล่ะ
แล้วมึงจะไปไหม
ถ้าไม่ไปก็ไม่เป็นไร
แหม งอนเก่ง
ไปสิวะ
ก็แค่นั้น เล่นตัวจริง
อิปลวกเอ้ย
เคยเกิดตั้งคำถามกับตัวเองไหม?
ว่าทำไมเราต้องทำกิจวัตรเดิม ๆ ซ้ำ ๆ ทุกวัน
ตื่น อาบน้ำ กินข้าว ไปเรียน กลับห้อง อาบน้ำ นอน
สำหรับเรา เราตั้งคำถามให้ตัวเองประจำ
ว่าทำไมต้องทนอยู่กับอะไรเดิม ๆ แบบนี้
แม้ว่าอะไรเดิม ๆ ที่ว่า มันจะทำให้เราเจ็บปวดเจียนตายก็ตาม
หลังจากเหตุการณ์ที่ห้องสมุด หมอนั่นก็พยายามทำให้เรารู้สึกดีขึ้น
โดยการชวนคุย ชวนเล่น หรือชวนไปไหนมาไหน
อย่างที่เพิ่งผ่านมาเมื่อ 2 นาทีที่แล้ว
เราคิดว่าคงเป็นเพราะมันรู้สึกผิด
กับการให้ความหวังเรา ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้มองว่านั่นคือความหวังก็เถอะ
แต่เอาจริง ๆ ลึก ๆ แล้วเราก็อยากให้มันเป็นแบบนี้ไปเรื่อย ๆ เหมือนกัน
ความรักไม่ได้มีแค่การเสียสละหรอกนะ
เพราะบ่อยครั้ง ที่เราก็เห็นแก่ตัวเพราะความรักเหมือนกัน
"โทษที อาจารย์เพิ่งปล่อย"
"ไม่เป็นไร กูก็เพิ่งมาถึง"
ที่ไหนล่ะ นี่มาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว
แต่ช่างมัน ก็ไม่ได้รู้สึกว่ารอนานขนาดนั้น
"หิวอะไรไหม กินไรก่อนเปล่า?"
"เดี๋ยวค่อยกินหลังร้องก็ได้"
"เออดี.. เดี๋ยวกูเลี้ยงไอติม"
"เนี่ย วันนี้ดูหล่อขึ้นนะ ฮ่า ๆ"
"โถ่ อ้วนเอ้ย! เห็นแก่กิน"
แล้วก็เถียงกันไปยันร้องคาราโอเกะจบ
ก็สงสัยเหมือนกันว่านี่เช่าชั่วโมงมาร้องคาราโอเกะ
หรือมาเปิดห้องเถียงกันผ่านไมค์กันแน่
แต่ก็มีความสุขดี ไม่ได้แย่
"หืม.. ไอติมวานิลลานี่ the best สุดแล้วบนโลกใบนี้"
"คนเห็นแก่กินอย่างมึง อะไรก็ดีหมดแหละ"
"ด่าเก่ง นี่เพื่อนเอง"
"..."
"โคตรหร่อย"
"เพื่อนกัน.. เขาไม่คุยกันทุกวันแบบนี้หรอก"
ช่างน่าเศร้า เมื่อไอติมวานิลลากลายเป็นไอติมตกกระป๋อง
ประโยคเมื่อกี้ดังขึ้นจากปากของผู้ชายตัวสูง ผมหยักศก ใส่แว่น
ความเงียบเข้าแทนที่ เสียงรถหน้าป้ายรถเมล์อันตธานหายไปทันที
รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ไอติมหยดลงบนมือ
"มึง.. หมายความว่าอะไร"
"กูกำลังจะบอกว่า มึงคิดว่าที่เราทำอยู่มันถูกแล้วหรอ"
"..."
อะไรกัน เวลาหมดลงแล้วหรอ?
"ถ้าเราจะเป็นเพื่อนกันจริง ๆ มึงไม่คิดว่าสิ่งที่เราทำอยู่มันจะลึกซึ้งเกินไปหรอ"
"..."
ก็จริง แต่กูแค่อยากขอเวลา ขอยืดความสุขของกูไปหน่อยไม่รึไง
"ไม่ใช่ว่ามึงไม่ดีนะ เพียงแต่สำหรับกู.."
"..."
ขอร้องล่ะ อย่าเพิ่งพูดมันออกมา กูยังไม่พร้อม
"มึงยังไม่ใช่"
สุดท้ายแล้วกำแพงบางกำแพง เราก็ทำได้แค่ยืนมอง
_____________________________
Talk w/me
แง้ เป็นอีกหนึ่งตอนที่ทำใจลำบากมากตอนเขียน
ความรู้สึกจุกอกเล็ก ๆ แต่บอกเลย
มากกว่านี้ยังได้อีก หุหุ
enjoy reading นะแจ้ จุ้บ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in