ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณที่แสดงความสนใจในเรื่องสั้นเพ้อเจ้อที่ผมเขียน
ผมไม่รู้คุณเข้ามาอ่านเจอเรื่องของผมจากที่นี่หรืออีกแพลทฟอร์มหนึ่งที่ผมไปโพสต์ไว้ แต่นั่นก็ไม่สำคัญ
ที่สำคัญ คือ คุณไม่มีสิทธิอันใดที่จะคัดลอกงานเขียนของผม หรือของใครๆ ก็ตาม แล้วไปแปะชื่อตัวเองหราในฐานะผู้เขียน
เรื่องสั้นของผม หรือของใครๆ ก็ตาม เขียนออกมาจากประสบการณ์ของผู้เขียน ถ้าคุณได้เคยสร้างสรรค์งานเอง คุณอาจจะเคยได้สัมผัสกับความสุขบางอย่างเมื่อคุณพิมพ์คำสุดท้ายของเรื่องสั้นลงไป คุณอาจจะเคยได้รู้สึกถึงเรื่องราวที่อัดอั้นอยากจะดันตัวเองออกมาจากหัวในเวลาที่คุณคิดประโยคเปิดเรื่องไม่ออก แน่นอน คุณจะต้องผ่านกระบวนการอ่านทวนว่าเรื่องที่เล่าออกมามันมีคำไหนที่ขาดหรือล้นไป ถ้าเราย้ายสองประโยคนี้ไปไว้ข้างก่อนย่อหน้านั้น จะดีกว่าไหม อืมมม เอาไว้ที่เดิมดีกว่า หรือ ลบแม่งทิ้งจะดีกว่า
ฯลฯ
ถ้าคุณไม่เคยเขียนงานของตัวเอง คุณคงไม่เคยสัมผัสความรู้สึกเหล่านี้ ซึ่งผมไม่ได้อิจฉาคุณ ผู้ "เขียน" งานลงหน้าเว็บข้างต้นมาถึง 44 เรื่องแล้ว (อย่างน้อย 13 เรื่องในนั้น ผมมั่นใจว่าคุณไม่ได้เขียนเอง เพราะผมเป็นผู้เขียน)
อีกครั้งที่ผมขอย้ำว่าผมไม่ได้อิจฉาคุณ งานเขียนเป็นงานที่คุณต้องแลกมาด้วยประสบการณ์ ด้วยความรู้สึก บางครั้งคุณต้องจ้องสำรวจบาดแผลในใจของคุณด้วยสายตาของบุคคลที่สาม กว่าที่คุณจะเขียนมันออกมาได้ คุณต้องทิ่มแทงบาดแผลเหล่านั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่รู้กี่ครั้ง คุณต้องรื้อฟื้นความรู้สึกต่างๆ ที่คุณเคยสัมผัส ไม่ว่ามันจะเป็นความสุขหรือความเจ็บปวด คุณเลือกไม่ได้ ถ้าคุณต้องการเล่ามันออกมา
แถมเมื่อเขียนเสร็จ ในจังหวะที่คุณจะสั่งให้เว็บไซต์เผยแพร่งานเขียนของคุณออกมา ความหวาดหวั่นพรั่นพรึงว่าจะมีคนชอบงานเขียนชิ้นนั้นไหม หรืองานชิ้นนี้ของคุณ มันจะไปถึงคนที่คุณรู้จักและเขาย่อมจะรู้ว่าเรื่องราวนี้เป็นเรื่องจริงที่อยู่เบื้องหลังหน้ากากของนามปากกาของคุณ
โอว ผมไม่อิจฉาคุณแม้แต่น้อย
อีกครั้ง ขอขอบคุณที่ช่วยเผยแพร่งานเขียนของผม แม้จะเป็นการตีพิมพ์ในชื่อของคุณ แต่ด้วยความปรารถนาดี โปรดลบเรื่องราวเหล่านั้นออกไปจากหน้าเว็บดังกล่าวด้วย
ขอแสดงความนับถือ
นอวอรอรอตอพอลอ
nawtpal
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in