ไม่มีนิทานให้เธออ่านในคืนนี้ ฉันไม่ได้ส่งเทียบเชิญเจ้าหญิงหรือเจ้าชายทรงม้าขาวมา ประสาทของฉันไม่มีคนแปลกหน้าหรือนักเดินทางที่เหน็ดเหนื่อยมาเคาะประตูเพื่อขออ้างแรม 

ไม่มีเลย คืนนี้มีแค่ฉันที่กำลังนอนปล่อยให้เวลาไหลผ่านไปโดยลำพัง ฉันหยุดนิ่งอยู่จ้องมองโลกที่หมุนรอบตัวเองไม่หยุดยั้ง เธอและทุกๆ คน ล้วนเลื่อนไหลไปตามแรงเหวี่ยงบนเปลือกโลกด้วยความเร็วสี่ร้อยหกสิบเมตรต่อวินาที คน สัตว์ สิ่งของทั้งหลายล้วนออกห่างฉันไปด้วยความเร็วสี่ร้อยหกสิบเมตรต่อวินาที แม้กระทั่งปัจจุบันและอดีตก็จากฉันไปด้วยความเร็วเท่าเทียมกัน

บนระยะทางจากศูนย์ถึงอนันต์ หมาที่หวังเนื้ออันหอมหวานเท่านั้นที่จะวิ่งไล่ไม่หยุดหย่อน โดยไม่รู้ว่าชิ้นเนื้อข้างหน้านั้นผูกโยงกับตัวของมันเอง นักฟุตบอลที่ยังหวังว่าเปลี่ยนแปลงผลการแข่งขันได้นั่นก็ยังวิ่งอยู่ นักฝันผู้ยิ่งใหญ่เท่านั้นที่จะสปริ้นท์สุดกำลังตามความฝันอยู่บนลู่เดียวกันกับขี้แพ้ที่พยายามวิ่งหนีเงาของตัวเอง

ฉันเลิกฝันแล้ว เธอมีสิทธิเต็มที่ในการตัดสินความเป็นนักฝันของฉัน ทั้งในอดีตหรือปัจจุบัน จะยิ่งใหญ่หรือกระจอกก็ตามแต่เธอจะคิด หรือถ้าเธอไม่คิดที่จะคิดก็ไม่ใช่เรื่องที่ฉันพึงกังวล ฉันเลิกวิ่งตามเนื้อที่แขวนอยู่ข้างหน้า ฉันไม่เชื่อเรื่องพรุ่งนี้อีกแล้ว คงเพราะฉันเหนื่อย แต่นาฬิกาก็ยังไม่ยอมหยุดเดิน ฟังเสียงเข็มวินาทีโง่ๆ นั่นสิ มันหมุนรอบแกนของมันคล้ายกับวัวที่พยายามวิ่งหนีจากหลักที่ผูกไว้ เหมือนจะมีจุดหมายแต่ก็ได้แค่วิ่งเป็นวงกลม เท่าที่ฉันเคยเห็น นาฬิกาที่หยุดเดินมีเพียงเพราะมันพังหรือไม่ก็เพราะสูญสิ้นพลังงาน ไม่ว่าจากลานที่ไขหรือถ่านไฟฉายที่หมด คนที่พังหรือสิ้นพลังงานอย่างฉันหรือเธอก็ควรจะหยุดได้เช่นกัน

แต่เวลาเป็นเจ้านายที่โหดร้าย มันไม่ยอมรับใบลา ไม่ว่าจะลาป่วยหรือลากิจ มีคนที่เก่งกว่าฉันมากมายที่เข้าใจมันและเล่นกับมันเป็น พวกนั้นกำลังมีความสุขอยู่บนฟลอร์เต้นรำ เพลิดเพลินกับแสงสีและเสียงเพลง หลายคนกำลังพยายามหาทางขึ้นเวที แต่ไม่ใช่ฉันและก็อาจจะไม่ใช่เธอด้วย ไม่ใช่พวกเราที่กำลังพยายามหาทางออกจากคอนเสิร์ตฮอล์ที่ปิดตายแห่งนี้

นอกจากนี้ เวลาในฐานะเจ้านายยังชอบเอาเปรียบเราด้วย มันไม่ให้เงินเดือน หนำซ้ำยังจ้องจะตักตวงจากเรา ตอนพักเที่ยงหรือแม้กระทั่งตอนกลางคืน มันตามเรามาถึงบ้านและบนเตียงนอน ไม่หรอก มันไม่ได้ผูกพันกันขนาดจะมาหมายปองร้ายหรือมาปองรักกับเรา และก็ไม่ได้วิปริตขนาดที่จะมาแอบดูเรานุ่งกางเกงในตัวเดียวนอนหรือมาขโมยอาหารที่เราวางทิ้งไว้ มันแค่รอจังหวะที่เราเผลอไผลเพื่อจะได้ขโมยบางอย่างไปจากความทรงจำของเรา บางทีอาจจะเป็นใบหน้า อาจจะเป็นรายละเอียดบางอย่าง บางเหตุการณ์ในอดีตที่เราคิดว่าจดจำได้ แต่เพียงไม่นานกลับกลายเป็นภาพนิ่งที่หม่นมัวและชืดจาง บางครั้งมันก็ถือวิสาสะเอาสีอื่นมาเติม บางครั้งมันก็หยิบเอาความทรงจำหลายๆ อันมาเทลงในเชคเกอร์ เขย่าๆ คนๆ แล้วเอากลับมาเสิร์ฟและบังคับให้เราชื่นชมในความเอร็ดอร่อยของค็อกเทลที่มันผสม ฉันเคยก่นด่ามันถึงรสชาติที่เปลี่ยนไปไม่อร่อยเหมือนที่เคยชิม ซึ่งมันก็รับฟังอย่างสุภาพและหันไปขมวดคิ้วให้ลิ่วล้อของมัน พวกที่กำลังเต้นรำอยู่บนเวทีนั้นแหละ มารุมก่นด่าและบีบบังคับ "ทำไมไม่มีความพอใจ" "อยู่กับปัจจุบันสิ" "หัดรู้จักมีความสุขกับสิ่งที่มีบ้าง" ฯลฯ

ถ้าคำพูดมีคมเหมือนมีด ร่างของฉันตั้งแต่สุดปลายผมจนหัวแม่ตีนคงมีสภาพไม่ต่างจากเนื้อสับปนกระดูกที่วางขายขีดละไม่เกินสามสิบบาท

บนเส้นทางจากศูนย์ถึงอนันต์ ฉันวิ่งอยู่นานแล้ว แต่ก็ยังหาทางออกไม่เจอ เสียงตะโกนโหวกเหวกก้องในกะโหลกที่เกกมะเหรกของฉัน บอกให้ฉันวิ่งกลับมา เขาบอกว่าเส้นทางขากลับมักเร็วกว่าเส้นทางขาไป อย่างน้อยฉันควรรู้สึกเช่นนั้น แต่ฉันพบว่าระยะทางจากอนันต์ถึงศูนย์นั้นเขียนได้ด้วยตัวเลขจินตภาพเท่านั้น แถมยังเป็นเลขที่มีค่าติดลบ ฉันจึงไม่รู้ว่าควรวิ่งกลับทางไหน หรือจะเรียกง่ายๆ ว่าฉันหลงทางนั่นเอง

ถ้าเวลาไม่ว่าอะไร ฉันควรจะหยุดวิ่งเสียที มันอาจถึงคราวที่ต้องปลดเปลื้องน้ำหนักของความฝันและความจำออกไปจากสมองและหัวใจ แล้วฉันจะได้นอนขดตัวหลับลงด้วยท่าทางเดียวกับที่ฉันถือกำเนิดมา นิทรากำลังโบกมือเรียกและฉันกำลังร่วงลงไป มันอาจจะมีฝันที่ดีมารออยู่หรืออาจจะมีฝันร้ายก็ไม่รู้ ฉันไม่สนใจ ฉันเลิกฝันแล้ว ฉันแค่ไม่มีกำลังจะต้านทานแรงดึงดูดของหมอนสีออฟไวท์ ผ้าห่มที่แม้จะเหม็นอับ แต่มันก็ยังอุ่นหนาน่านอน ดิมเมอร์สำหรับปรับแสงสว่างจากข้างเตียงกำลังรอคอยสัมผัสจากฉัน 


ฉะนั้น ขอโทษนะที่คืนนี้ฉันไม่มีนิทานมาเล่าให้เธอฟัง บางที ถ้าพรุ่งนี้มีจริงและโลกพาเธอหมุนมาเจอฉันนอนอยู่ตรงนี้ ลองปลุกฉันขึ้นมาสิ เผื่อฉันจะเล่าอะไรให้ฟัง