ฝนโปรยปรายลงมาตลอดทั้งอาทิตย์ จนทำให้สาธิตเหนื่อย และหน่ายกับเม็ดฝนฟ้า พลางต่อว่า…สภาพภูมิอากาศรอบตัว ทว่า…จนแล้วจนรอด สายฝนและฟ้าครึ้มเหมือนจะไม่ได้ยินเสียงของเขานาทีต่อมา มันตกแรงยิ่งกว่าเดิม….

เฮ้อ…..เขาถอนหายใจแล้วฟัง เสียงเม็ดฝน หล่นกระทบหลังคาสังกะสีดัง แป็กๆๆๆๆๆ เสียงนี้ยิ่งตอกย้ำว่า… เสียงบ่นเล็กๆของเขาสู้กับเสียงธรรมชาติและความเป็นไป ที่เหมือนจะถูกกำหนดมาแล้ว…. ไม่ได้… ไม่มีทาง 

สาธิตถอนหายใจอีกครั้ง เฮ้อ.ออออ. …แล้วลุกขึ้นจากที่นอนลายดอกจิก ลายผ้าที่เขาคิดว่า..เมื่อเธอมาเยี่ยมเยือน คงจะชอบนอนบนผืนผ้าที่ห่มคลุมที่นอนแสนสบายนี้ …. (เธอชอบเล่นป๊อกเด้ง เป็นชิวิตจิตใจ) แต่แล้ว….เมื่อเวลาเดินทางผ่านมาจนถึงวันนี้ คำตอบก็มาถึง เขาคิดผิด สาธิตไม่เคยเห็นเธอที่เขาหมายปองคิดจะมาเยี่ยมห้องเช่าแห่งนี้ สักครั้งเดียว 

สาธิต ลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจ พร้อมกับตดออกมาหนึ่งครั้ง ตามด้วย ถอนหายใจ" เฮ้อ….. ตกแล้วตกอีก ตกจนเบื่อ….โว้ยยยยยย" สาธิตมองไปรอบห้อง… พร้อมกับทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมา... สาธิตถามตัวเองว่า…"กูมาถึงจุดนี้ได้อย่างไรวะเนี่ย! "จุดที่สาธิตหมายถึง คือจุดที่ไร้สิ่งของนอกกาย สาธิตขายทุกอย่างเพื่อเอาเงินมาใช้หนี้ ป๊อกเด้งให้เธอ …เพื่อหวังว่า…วันหนึ่งเธอจะเห็นใจ แวะเวียนเข้ามานอนบนผืนผ้าลายดอกจิกของเขา บ้าง ….

"บักงัวเอ้ย หลงหญิงจนหน้ามืด" สาโรจน์ เพื่อคนเดียวของสาธิต ต่อว่าเขาในวันที่ไม่มีแม้แต่เงินจะซื้อมาม่า สาโรจน์ ควักเงิน ยี่สิบบาท ให้เขา “ เอ้า เอาไปซื้อ ยำยำ กินแทนนะ “ สาธิตมองเงินกองเหรียญบนโต๊ะ ที่เหลือจากการซื้อ ยำยำ กินที่เซเว่นเมื่อคืนนี้ สาธิตมองไปรอบตัวอีกครั้ง เมื่อพิจารณาด้วยใจที่ว่างเปล่า ห้องนี้ใกล้เคียงกับคำว่า...ผู้ประสบภัยทางความเห็นใจ หากไม่นับ ที่นอน หมอน (ไม่มีมุ้ง เพราะไม่มีตังค์ซื้อ ) ก็เหลือแต่อากาศ และความเบื่อหน่ายล่องลอยอยู่ ในห้องเช่าสี่เหลียมเล็กๆนี้ ที่เหลือเท่านี้ ก็เป็นเพราะเธอ..."เธอ!!! อีดอกจิก" สาธิตว่าเธอคนนั้นในใจ แต่ไม่นานก็กลับมาหายเคืองเอง เฮ้อ…

เป็นเหมือนดังพี่เบิร์ดว่า….”กลับตัวก็ไม่ได้ ให้ไปต่อก็ไปไม่ถึง" จะตัดใจไม่ใยดี...แต่ก็ยังชอบ ทำไง ให้ทำไง… สาธิตครุ่นคิดถึงความ งัวของตัวเอง 

ลมฝนหอบเอาละอองน้ำพัดเข้ามาโดนหน้าสาธิตให้ได้สติ จากเรื่องที่ครุ่นคิด เพียงชั่วขณะหนึ่ง สาธิตก็เริ่มคิดอีก….สาธิต คิดถึงข้อดีข้อหนึ่งที่เกิดขึ้น เมื่อคืนนี้ฝนตก อากาศเย็นสบาย เขาเลยเปิดหน้าต่างห้องเช่า ให้ลมเย็นพัดเข้ามาแทนการทำหน้าที่ของพัดลม (ประหยัดไฟดีโว้ย) ทว่า..สาธิตลืมสังเกตว่า หน้าต่างบานเดียวที่มี มุ้งลวดดันขาดเป็นรูขนาดใหญ่ และมันใหญ่พอที่จะเรียกฝูงยุง ที่หิวโหยเข้ามารุมที่ผิวเนื้อเขา 

เมื่อคืน….อากาศเย็น ทำให้สาธิต นอนหลับสบาย และลืมตาขึ้นมาพร้อมกับ ตุ่มยุงกัดสีแดง สาธิตมองรอยที่แขน อย่างเข้าใจตัวเอง “นี่สินะ ที่เรียกว่าหลับสนิทเหมือนงัว” เขาบอกตัวเองพร้อมออกไปยืนมองสายฝนโปรยปราย...

ใจหนึ่ง เขาก็อยากเปลี่ยนเม็ดฝนนั้น กลายเป็นเศษเหรียญซัก สี่ซ้า ห้าบาท ให้เขาเก็บรวมกับเงินบนโต๊ะ ได้พอเป็นค่ายาสูบ ยาเส้น ก่อนจะออกไปทำภาระกิจใหญ่ ที่เขาครุ่นคิดมาตลอด สาธิตหันหลังกลับเข้าไปที่ห้อง เปิดลิ้นชัก พบปืนอยู่หนึ่งกระบอก นอนนิ่งอยู่ในนนั้น บ่ายนี้แหละ 

เขาจะไปหาเธอ… 

น้องดอกจิก....เราเจอกันแน่ๆ

(to be continued)