Day 4

คิมโดยองนั่นแหละที่เลวที่สุด
มาร์คคิดพลางจ้องมองใบหน้ายามหลับของคนร่วมเตียงของตน

เขาหลับตาพริ้ม ริมฝีปากอิ่มยกยิ้มขึ้นราวกับกำลังมีความสุข เป็นใบหน้าที่แสดงออกถึงความผ่อนคลายไปเสียหมดจนน่าหมั่นไส้
บางทีถ้าบีบคอให้ตายไปเลย ชีวิตมาร์คก็น่าจะง่ายดายกว่านี้

ไม่ว่าจะกี่ครั้งๆก็ยังคงไม่ชินกับการถูกปฎิบัติแบบนี้-- เหมือนคิมโดยองเป็นเด็กคนหนึ่ง และเขาคือตุ๊กตา
ตุ๊กตานั้นจะเล่นด้วยยังไงก็ได้ จะใจร้ายหรือใจดี จะรุนแรงหรืออ่อนโยน
เพราะตุ๊กตาไม่มีชีวิต ต่อให้จับหักขา-- มันก็ไม่ร้องหรอก

แต่ก็น่าเสียดายที่มาร์คอีเป็นคนมีเลือดเนื้อและชีวิตจิตใจ ไม่ใช่ตุ๊กตา
แต่คิมโดยองคือเด็กน้อยแสนไร้เดียงสา ที่สามารถเล่นกับตุ๊กตาตัวนี้ได้อย่างเลือดเย็น

.

เป็นอีกเช้าที่พี่แทยงทำอาหารเช้าวางไว้บนโต๊ะอาหารให้เขา

เมื่อเห็นว่ามาร์คนั่งลงเตรียมทานอาหารเรียบร้อยแล้ว พี่แทยงก็เดินเข้าห้องนอนของคิมโดยองไปเหมือนทุกครั้ง
เสียงหัวเราะแสนรื่นหูของคิมโดยองดังเล็ดลอดผ่านประตูที่ปิดสนิท ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสียงร้องครางแสนหวาน

มาร์คอดคิดไม่ได้ว่าพี่แทยงต้องมีความอดทนขนาดไหนถึงสามารถทนปล่อยให้คนรักของตนมีความสัมพันธ์เชิงชู้กับเด็กคนหนึ่ง โดยที่ตนเองก็รู้เห็น
แต่ก็อย่างว่า
คิมโดยองนั่นแหละที่เลวที่สุด
จะทั้งตัวเขา หรือพี่แทยง ทุกคนล้วนเต้นอยู่บนฝ่ามือของคนๆนั้น


หวนนึกถึงเมื่อสามปีที่แล้ว ในวันหิมะตกดังเช่นวันนี้
ใบหน้าน่ารักของคิมโดยองที่ชวนทำให้เขานึกถึงกระต่ายหิมะตัวสีขาวโพลน ส่งรอยยิ้มมาให้ พร้อมกับลูกอมในมือ