ในใจลึกๆเรากำลังยอมรับว่า
เราอิจฉาเขา
รู้ว่ามันไม่ดี
พยายามแล้ว
พยายามจะไม่รู้สึก
แต่ทำไม่ได้
สมองสั่งให้ไม่ต้องอิจฉา
แต่หัวใจกลับร้อนรุ่มทุกครั้งที่เขาได้อะไรที่ดีกว่าเรา
เขาเป็นเด็กที่ตั้งใจเรียน เป็นเด็กขยัน
เราทั้งสองคนเคยสนิทกัน
แต่ถึงวันที่เราทั้งสองคนทะเลาะกัน
ทำให้เราไม่ชอบเราเอามากๆเลย
และมันก็เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ
เราต้องการที่ทำให้ทุกอย่างให้ดีกว่าเขา
ต้องการเสียงชื่นชมมากกว่าเขา
ต้องการการถูกยอมรับมากกว่าเขา
เขาทำให้เราร้องไห้ใจจะขาดเมื่อเราคิดถึงตอนที่เขาสอบติดหมอ
เขาทำให้เราร้องไห้เรื่องเกรดครั้งแรกในชีวิตเพราะเขาได้เกรดมากกว่าเรา
จนวันหนึ่งเราเริ่มไม่สนใจเท่าเมื่อก่อน
เริ่มไม่อยากรับรู้เรื่องของเขา
มันทำให้เรามีความสุข
จนมาถึงเมื่อเดือนที่แล้ว
เราต้องเดินทางกลับต่างจังหวัดคนเดียวอย่างกระทันหัน
และวันเดินทางเราทะเลาะกับแม่
และวันนั้นเป็นวันประกาศผลแอดของเด็กรอบสี่
และวันนั้นทำให้เรารู้สึกว่าเราแพ้เขาอีกแล้ว
เราพยายามอดทน ไม่ร้องไห้ ไม่โวยวาย
แต่ตอนอยู่บนรถแท็กซี่
เรามือสั่น มือเย็น ตัวมันชาๆ
มันเจ็บไปหมด บอกไม่ได้ว่าเจ็บตรงไหนบ้าง แต่เรารู้สึกเจ็บจริงๆ
เราร้องไห้บนรถแท็กซี่ เราพยายามแล้ว แต่มันเจ็บจริงๆนะ
เราอยากหายไป อยากไปที่ไหนก็ได้
ไม่อยากเจอใคร ไม่อย่าตอบคำถามใคร
ไม่อย่ารับรูัว่าแม่ต้องผิดหวังในตัวเรา
แต่การที่เขาได้ที่เรียนที่ดีกว่าของเรา
ถึงบางคนบอกว่ามันจะเอาเทียบกันไม่ได้
สำหรับเรา เขาทำได้ดีกว่าเรา
เราโทษแต่ตัวเองที่พยายามไม่มากพอ
โทษที่ตัวเองทำได้แค่นี้
โทษที่ตัวเองทนต่อแรงกดดันไม่ได้
ขอให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะต้องเป็นอย่างนี้อีก
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in