วันที่คนในครอบครัวบอกว่า ตัดขาดกัน เพียงเพราะเราไม่อยากช่วยในสิ่งที่เราไม่ได้ทำ เราก็เสียใจ และปล่อยให้เขาคิดตามนั้นไป

วันที่คนที่รัก บอกว่าไม่อยากให้เราไป เราตั้งใจจะเดินจากเขาไปเพราะความกลัว กลัวว่าจะรักเขามากกว่านี้จนตัวเอง อยู่ไม่ได้ แต่สุดท้ายเขาก็ไป... 

เรานั่งมองตัวเองอยู่ริมสระว่ายน้ำ เหม่อลอยและสิ้นหวัง จนกระทั่งเห็นเงาตัวเองที่อยู่ตรงหน้า ...

สิ่งที่อยู่กับเราตลอดเวลาไม่เคยไปไหน ไม่เคยจากไปแม้ว่าเราจะสูญเสียมากเท่าไหร่ คือตัวเราตรงหน้า... แล้วเหตุใดเราถึงไม่เคยเห็นคุณค่าของสิ่งๆ นี้

หลังจากนั้นฉันกันสูดหายใจเฮือกใหญ่ เฮือกที่ใหญ่ที่สุดเท่าที่ทำได้และบอกกับตัวเองว่า

"ไม่เป็นไร เธอยังมีฉัน เธอจะไม่สูญเสียอะไรอีกแล้ว เพราะว่าฉันนี่แหล่ะจะอยู่กับเธอตลอดไป

ฉันจะเป็นคนดึงเธอขึ้นมาจากเหวลึก ที่เธอจมดิ่งไปกับมัน ดึงเธอขึ้นมากอดให้แน่นๆ และจับมือเธอก้าวผ่านมันไปด้วยกัน 

ไม่มีใครรักเธองั้นหรือ ไม่เป็นไร ฉันนี่ไงที่รักเธอ ต่อจากนี้ไปฉันจะดูแลเธอให้ดีที่สุด ทำเพื่อเธอให้มากที่สุด และจะให้ความทุกข์อยู่กับเธอให้สั้นที่สุด เท่าที่ฉันจะทำได้ 

มือสองมือของเธอจะประคับประคองหัวใจของเธอให้ก้าวเดินต่อไป ไม่หวั่นไหวกับเรื่องร้ายๆ ใดๆ อีก"

ฉันรับรู้ได้ถึงความรู้สึกรักขึ้นมาบ้างแล้ว หัวใจที่แห้งแล้งของฉันเริ่มจะมีหยดน้ำเข้ามาหล่อหลอม ให้ความชุ่มชื่้น และเติบโต ฉันโอบกอดตัวเอง และบอกกับตัวเองอีกครั้งว่า ต่อให้โลกนี้เหลือแค่ฉันคนเดียวฉันก็ต้องอยู่ให้ได้ อยู่ได้ด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความรักนั่นแหล่ะ 

ฉันเชื่อนะ ว่าฉันจะต้งเจอคนที่รักฉันจริงๆ สักวัน หากวันนั้นไม่มาถึงก็ไม่เป็นไร 

เพราะจริงๆ แล้วความรักมีอยู่ทุกที่นั่นแหล่ะ

เพราะความรักอยู่ที่ฉันเองที่ไง ฉันรักตัวฉัน และฉันจะนำพาความรักของฉันไปในทุกๆ ที่ที่ฉันไป 

โอบกอดความอบอุ่นหัวใจของฉันเอาไว้ 

ก้าวเดินด้วยหัวใจที่อบอุ่นนี้ และให้อภัยกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้น 

จาก ตัวของเธอเอง