ทุกวันที่ตื่นขึ้นมาตอนเช้า สิ่งแรกที่เรามักจะทำตอนตื่นนอนคือการเลื่อนเปิดโทรศัพท์มือถือที่อยู่ข้างกาย ... ตอนนี้เวลาเท่าไหร่แล้วนะ ... ไม่อยากลุกขึ้นจากเตียงเลย เสียงของฉันก้องอยู่ในหัว 

ฉันมองแสงที่ส่องผ่านม่านหน้าต่างเข้ามา ทำใจอยู่นานกว่าจะยอมลุกขึ้นจากเตียงได้ ในเวลาที่เราตื่นนอนความรู้สึกแรกที่ฉันได้รับคือความรู้สึกโหวงๆ มันหนักที่หน้าอก หายใจไม่ค่อยออก รู้สึกไม่อยากทำอะไร ไม่อยากตื่น ไม่อยากพูดคุยกับใคร มองหน้าจอโทรศัพท์เปิดเข้าไปในไลน์ ก็ไม่พบข้อความใดๆ ที่เคยได้รับเหมือนอย่างที่เคย...ไม่มีอีกแล้ว 

ฉันถอนหายใจ ก่อนจะเขยิบกายลุกขึ้นจากเตียงนอน พาร่างกายที่ไร้ซึ่งวิญญาณเดินเข้าไปอาบน้ำ เสียงน้ำที่ไหล ภาวนาให้ชะล้างความทุกข์ที่อยู่ในใจให้หมดไป...แต่มันไม่เคยหมดไป

ฉันไม่แต่งหน้าอีกแล้ว ลิปสติกไม่ได้ซื้อใหม่เกือบเดือนแล้ว 

น่าแปลกที่เรามีคนให้พูดคุยในที่ทำงานมากมาย ฉันเลือกที่จะนั่งเงียบๆ และทำงานตามที่ได้รับหมอบหมายแล้วเลิกงานกลับไปนั่งอยู่ที่บ้าน

เพื่อนหลายคนคอยให้กำลังใจ โทรฯไปปรึกษา ทั้งปัญหาครอบครัว ปัญหาหัวใจ แต่ก็ช่วยได้แค่ตอนนั้น 

หลังจากนั้น ก็กลับมาเศร้าอีก... และร้องไห้ 

ความเจ็บปวดจากความทุกข์ที่เป็นอยู่มันเป็นสิ่งที่ทำให้ฉันไม่อาจจะใช้ชีวิตปกติได้ 

ฉันเข้มแข็งขึ้นไม่ได้ ฉันพยายามแล้ว 

ฉันไม่สามารถดึงตัวเองออกจากความทุกข์ได้ไม่ว่าจะพยายามมากแค่ไหน 

มีช่วงหนึ่งฉันไปปฎิบัติธรรม ก็รู้สึกดีขึ้น แต่ตอนนี้ก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม

เหนื่อยเหลือเกิน... 

ฉันในตอนนี้ ที่กลัวมากก็คือ ฉันกำลังคิดว่า ฉันไม่สมควรจะได้รับความสุข 

และความคิดของฉันมันก็น่ากลัวมากกว่านั้นคือ ฉันคิดว่าฉันจะไม่มีความสุขอีกแล้ว

ฉันกังวล ว่าฉันจะไม่เป็นคนที่ถูกรัก และคิดว่าฉันคงเป็นแฟนใครไม่ได้เพราะสิ่งที่ฉันเป็น 

ฉันเป็นผู้หญิงที่คิดมาก คิดไปเอง และต้องการความรัก มาก เกิน ไป .... 

เป็นผู้หญิงที่ต้องการความรักเหมือนในนิยาย ซึ่งก็รู้ว่าไม่มีจริง 

ฉันพลักไสคนที่พยายามเป็นเพื่อนฉันออกไป เพียงเพราะเขาให้คำว่ารักกับฉันไมไ่ด้ พอเขาจะไปจริงๆ ฉันก็รับไม่ได้ 

สุดท้ายฉันก็นั่งโทษตัวเองว่า... ฉันไม่สมควรที่จะได้รับความรักจากใคร ฉันมีแฟนไม่ได้ 

การตอกย้ำไม่เคยช่วยอะไร แต่มันยิ่งทำให้แย่ 

ฉันรู้ 

ฉันรู้ ว่าฉันควรจะคิดในแง่ดี 

ปัญหาของฉันตอนนี้ก็คือ ฉันจะต้องเข้มแข็งให้มากกว่านี้ และไม่ควรคิดในแง่นี้อีก

แต่มันยากเหลือเกิน

มองดูไอจี มองดูเฟสบุ๊ค ทำไมเรามีแต่เรื่องเศร้าๆ นะ 

เราเองก็อยากมีรอยยิ้มที่สดใสเหมือนกัน

หรือเรา ควรจะร้องขอความช่วยเหลือแล้วจริงๆ 

ฉันคิดว่า... ฉันต้องการความช่วยเหลือ...

Depression story day 1