มันคงไม่แปลกเท่าไหร่ ถ้าตอนนี้เราเป็นเพียงเด็กมัธยมต้น

แต่นี่มันผ่านวัยนั้นมานานหลายสิบปีแล้ว

เห้ย คิดถึงตอนนู้นได้ไงวะ

เคยได้ยินโจ๊กในโซเชียลว่า ตอนเด็กเรามักจดจำชื่อจริง นามสกุลจริงของเพื่อน

เออแม่งจริงว่ะ ทำไมตอนเด็กกูต้องเรียกเพื่อนด้วยชื่อจริง นามสกุลจริงด้วยวะ

คิดแล้วก็ตลกดี

แต่อย่าถามถึงตอนนี้นะ แม่งจำชื่อใครแทบไม่ได้ 

ลำพังแค่ชื่อเล่นก็สลับกันไปหมดและ

เพิ่งรู้สึกขอบคุณไอ้การจดจำชื่อจริง นามสกุลจริง ก็ตอนนี้แหละ

เพราะเราสามารถลองสุ่มเสิร์ชในเฟซบุ๊กมั่วๆ 

ลองหาเฟซเพื่อนสมัยดึกดำบรรพ์ แล้วแม่งก็ดันเจอเว่ย ไม่น้อยเลยทีเดียว

(ขอบคุณเฟซบุ๊กด้วยเอ้า ที่หลังๆ บังคับให้ใช้ชื่อจริง)

เชี่ย นี่มันไอน้องบาส ที่ตอนเด็กเคยมาจีบกูนี่หว่า โตขึ้นทำไมมันหล่องี้

นั่นอีก นุ๊ก เด็กโรงเรียนชายล้วนที่เคยแอบชอบตอนเรียนพิเศษ ตอนนี้แม่งเป็นหมอไปแล้วว่ะ

เห้ย พี่กฤษณ์ที่เคยพยายามเต๊าะ ตอนนี้ลูกสองแล้วโว้ย

เจอเพื่อนเก่าเยอะมาก ดีใจโคตร

อารมณ์เหมือนได้รียูเนี่ยนแบบระยะไกล

จะว่าไปเฟซบุ๊กเป็นเหมือนหนังสือรุ่นสมัยใหม่เลยเนอะ
แล้วไทม์แมชชีนก็มีอยู่จริงนะเนี่ย

ไว้ไปเที่ยวในความทรงจำกันใหม่ เมื่อความคิดถึงทำงานอีกครั้ง

:-)