ยากที่จะต้องเลือก ยากที่จะต้องตัดสินใจ

แน่นอน, ฉันไม่เถียงหรอกว่า คนเราจะต้องตัดสินใจอยู่ทุกระยะของการหายใจเข้าออกอยู่แล้ว

แต่ ณ เวลานี้ ความยากระดับมงกุฎเพชรของฉันคือ การหาทางเดินให้กับอนาคต

ฉันเพิ่งเรียนจบหมาด ๆ หมาดชนิดที่ว่า เกรดเพิ่งออกครบ ใบจบก็ยังไม่ได้ งานเหรอ อย่าหวังเลย

ตอนนี้ ฉันกำลังประกอบอาชีพ "คนว่างงาน" อย่างเต็มรูปแบบ

ฉันเรียนจบด้านสื่อสารมวลชน, 

แน่ล่ะ, ความคาดหวังของเด็กจบใหม่ก็ย่อมอยากทำงานที่ตรงกับสิ่งที่เรียน

ฉันลองยื่นประวัติส่วนตัว(สุดแสนจะมินิมอล) ไปตามบริษัทที่เปิดรับสมัครงานด้านสื่อ

ผู้สื่อข่าวบ้าง โปรดิวเซอร์บ้าง รีไรท์เตอร์บ้าง

แต่ดูเหมือนว่า โอกาสไม่ได้มีให้กับคนทุกคน

ฉันรอแล้วรอเล่า ก็ดูจะไร้วี่แววแห่งการตอบรับ

แต่ละวันผ่านไปโดยมีความคาดหวังเป็นตัวขับเคลื่อน 

ฉันได้แต่บอกตัวเองว่า เห้ย รอหน่อยหน่า เพิ่งส่งใบสมัครไปเอง เดี๋ยวก็คงติดต่อมาบ้างแหละ

ดูเหมือนว่าความผิดหวังที่อยู่อีกด้านของนาฬิกาทรายแห่งความคาดหวัง 

มันค่อย ๆ เพิ่ม ค่อย ๆ เข้ามาแทนที่ความคาดหวังมากขึ้นทุกวัน

จนฉันเริ่มหมดกำลังใจ

ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ฉันเริ่มท้อก็ไม่รู้ 

รู้ตัวอีกทีตัวเองก็น่าจะเปลี่ยนไปจนคนรอบข้างจับความผิดปกติบางอย่างได้

มีอยู่วันนึง พ่อกับแม่โทรหาฉันบ่อยผิดปกติ เหมือนรับรู้สัญญาณใจอะไรสักอย่าง

เราคุยกันจนกระทั่งแม่ถามฉันว่า มีเรื่องเครียดอะไรไม่บอกพ่อกับแม่หรือเปล่า 

แม่เห็นเพื่อนลูกอวยพรวันเกิดราวกับว่าลูกกำลังทุกข์ใจอย่างสาหัส แต่ไม่ได้เล่าให้ใครฟัง

ราวกับมีมีดตัดฉับเข้าตรงกลางปมความรู้สึก

ฉันร้องไห้อย่างเสียไม่ได้

น้ำตาไหลราวกับเขื่อนแตก

ฉันแค่รู้สึกว่างเปล่า ฉันแค่รู้สึกว่าฉันไร้ความสามารถ ฉันแค่รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นภาระของครอบครัว

ฉันแค่อยากทำงาน ฉันแค่อยากหาเงิน ฉันแค่อยากเลี้ยงตัวเองได้โดยที่ไม่ต้องพึ่งพาที่บ้านอีกแล้ว

ฉันก็แค่อยาก, อยากหลุดจากอาชีพ "คนว่างงาน" โดยเร็วที่สุดก็เท่านั้น

หลังจากปลายทางวางสายลง

ฉันก็พยายามสูบกำลังใจคืนให้ตัวเองมากที่สุด

มากเพียงพอที่จะหลุดจากวงโคจรของดาวเศร้า(ร์) 

ไม่มีประโยชน์ที่จะร้องไห้อีกแล้ว

สิ่งที่ฉันสามารถทำได้ในตอนนี้ก็คือ พยายาม

ฉันพยายามเติมเต็มตัวเอง เพื่อลดพื้นที่ของความว่างเปล่าลง

เพิ่มความทะเยอทะยานเข้าไปอีกสักหลอด เติมความมั่นใจลงไปอีกสักนิด

ลองเริ่มต้นใหม่อีกครั้งดูสิ, ฉันบอกกับตัวเอง

ฉันเริ่มยื่นประวัติส่วนตัวไปยังบริษัททั้งหลายอีกครั้ง

และถึงแม้ว่าคราวนี้จะยังไม่มีที่ไหนติดต่อมา

ฉันก็จะไม่ท้อ

ฉันจะไม่ยอมให้อีกด้านของนาฬิกาทรายแห่งความคาดหวังมาบั่นทอนจิตใจฉันอีกแล้ว

ฉันไม่ได้บอกว่าฉันเก่งขึ้น 

ฉันไม่ได้บอกว่าฉันมีความสามารถมากขึ้น

ฉันแค่มีความพยายามมากขึ้น

และฉันเชื่อ, เชื่อว่าสักวันโอกาสจะเป็นของฉันบ้าง

แม้ว่าจะนานสักหน่อย ก็ไม่เป็นไร

ฉันรอมันได้

และฉันจะรอ

:)