ตั้งแต่เขียนเรื่องพ่อ ก็ไม่ค่อยได้แวะเวียนมาที่นี่สักเท่าไหร่

ทั้ง ๆ ที่ในใจมีเรื่องอยากบันทึกไว้เยอะมาก

แต่.. ไม่มีอารมณ์

ช่วงนี้ก็ไม่เชิงว่ามีอารมณ์หรอก มีแต่ความเครียด

พักหลัง ๆ รู้สึกมีความทุกข์เกิดขึ้นในใจแทบทุกวัน

ทั้งเรื่องตัวเอง เรื่องคนอื่น มากมายจนบางทีก็แอบระเบิดออกมาเป็นน้ำตาแทน

เครียด-เศร้า-ร้องไห้-จบ/วนลูป

บางเวลาได้อยู่กับตัวเอง ได้มีโอกาสมองย้อนไปในช่วงปีตั้งแต่พ่อเสีย มีเรื่องเกิดขึ้นกับเรามากเหลือเกิน

บางเรื่องก็มาไกลกว่าที่คิดซะเยอะเลย

ช่วงก่อนหน้านี้มีรุ่นพี่คนนึงตั้งสเตตัสเฟซบุ๊กชวนคุยประมาณว่า ตอนนี้เรียนจบกันไปแล้ว ชีวิตเป็นยังไงกันบ้าง ได้ทำตามความฝันมากน้อยแค่ไหน มีความสุขกันหรือเปล่า คิดว่าตอนอายุ 30 อยากสำเร็จเรื่องออะไรบ้าง

เลื่อนอ่านผ่าน ๆ ตอนแรกไม่ได้สนใจ อ่านอีกทีมีคนมาร่วมคอมเมนต์เยอะแยะ ได้อ่านเรื่องราวของคนอื่น คนใกล้ตัวแล้วมันก็รู้สึกว่า เออ กูยังมีเพื่อน มีพี่ มีน้อง ที่กำลังฝ่าฟันกับอะไรสักอย่างในชีวิตไปด้วยกันนะ

สุดท้ายก็อดคอมเมนต์ด้วยไม่ได้

ตอนนี้เราอายุ 25 เรียนจบมาได้ 2 ปี กว่า ทำงานก็ไล่เลี่ยกัน

เมื่อก่อนเราคุยกับพี่ว่า รู้มั้ยว่าชีวิตกูไม่เคยคิดฝันอยากมีบ้านมีรถอะไรเหมือนคนอื่นเค้าเลย ก็แค่อยากมีเงินแค่นั้น

ตัดภาพมาตอนนี้คือ กำลังสร้างหนี้ ผ่อนรถ ผ่อนบ้าน แบบไม่ทันตั้งตัว

เป้าหมายเปลี่ยนแปลงแทบจะกะทันหัน งงตัวเองเหมือนกัน

เราคอมเมนต์ว่า ต้ั้งแต่พ่อจากทุกคนไป เราก็เหลือกัน 3 คนแม่ลูก เราจำเป็นต้องสร้างความมั่นคงให้ตัวเอง แม่จะได้สบายใจ แม่ก็คาดหวังให้ลูกทั้ง 2 คนอยู่สบายเหมือนกัน เผื่อวันนึงเค้าเป็นอะไรไปอีกคน เค้าจะได้ตายตาหลับ พูดง่าย ๆ ก็ประมาณนี้

บ้านและรถมันเลยเกิดขึ้นมา

อายุ 25 กับหนี้ก้อนโต มันเปลี่ยนเราให้กลายเป็นคนที่มีความรับผิดชอบขึ้นมาได้ แบบที่เราก็ไม่คิดว่าตัวเองจะทำเหมือนกัน

เมื่อก่อนเงินเดือนออก หักค่าเดินทาง ค่าห้อง ค่าโทรศัพท์ เหลือเยอะพอตัว ถามว่าเก็บตังมั้ย ไม่เลย เอาไปใช้หมด ช็อปปิ้ง กิน เที่ยว สบายใจ

ตอนนี้มองย้อนไป ไม่ได้ช็อปปิ้ง ซื้อเสื้อผ้ามาหลายเดือนแล้วนะ เห้ย กูทำได้ไงวะ

เห้ย กูมีบัญชีฝากประจำแล้วว่ะ

เห้ย กูซื้อ LTF ด้วยเหรอเนี่ย

เชี่ย กูออมทองด้วย

เชี่ยอุ่น มึงเปลี่ยนไปมาก

ประจวบเหมาะกับที่ได้รับข่าวดีเรื่องงาน ได้โปรโมตแบบไม่เคยคิดมาก่อนว่า ความก้าวหน้าในการทำงานมันคืออะไร วันนี้เพิ่งรู้ ถ้าพ่ออยู่คงโทรไปบอกพ่อคนแรกแหละ 

กลับมาที่ความเครียด 

เหมือนชีวิตกำลังจะไปได้ดีใช่มั้ย ก็ใช่แหละ แต่ความทุกข์มันก็ยังอยู่

มันเป็นความทุกข์ที่อาจจะไม่ยิ่งใหญ่ แต่ไม่อยากบอกใคร ไม่ชอบให้ใครมารับความไม่สบายใจของเรา

เหนื่อยก็เหนื่อยคนเดียว ถอนหายใจ ฟังเพลง กินกาแฟ อะไรก็ได้ เดี๋ยวก็หายเอง

มันมีเรื่องบางเรื่องที่ลึก ๆ ก็ไม่ค่อยเข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้

มันเบื่อ มันเหนื่อยใจ มันเครียด แต่ก็ได้แต่เก็บไว้

นอนหลับ ตื่นมาก็ลืม ๆ ไป

บางทีอยากหายไปเที่ยวพักใจที่ไหนก็ได้ ไกล ๆ คนเดียว ไม่บอกใคร ไม่ต้องตาม เดี๋ยวกลับมาเอง

แต่มันทำไม่ได้ไง 

ทำได้แค่

บอกตัวเองให้อดทน 

บอกตัวเองว่าสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วดีเสมอ

บอกตัวเองว่า เชื่อมั่นในตัวเองหน่อย

เดี๋ยวอะไร ๆ ก็ดี

เครียดได้ ก็หายเครียดได้

สู้ ๆ ว่ะ

:)