ใครบางคนบอกกับฉันในการสนทนาของเรา

ฉันรู้สึกแปลกใจนิดหน่อย

'เราเคยติดอยู่ในลิฟท์คืนนึง

เคยลิฟท์ค้าง

และเคยอยู่ในลิฟท์แล้วสลิงขาด'

ไอเหี้ย ในใจฉันคิด คนอะไรมันจะซวยขนาดนั้นวะ

แต่บนสนทนาก็ผ่านพ้นไป โดยที่ฉันก็ไม่ได้คิดติดค้างอะไร

......

'ไปดูหนังกัน'

'เอาดิ เรื่องอะไร กี่โมง'

'The moment ละกัน เราอยากดู'

'ไป รอบกี่โมงดี'

'มันมีสองทุ่มอะ'

'ก็ได้'

การดูหนังผ่านไปอย่างราบรื่น

แต่เหมือนเราหลงลืมอะไรบางอย่างไป

บางอย่างที่สำคัญมากกับใครบางคน

บางอย่างที่เราละเลยไปซะดื้อๆ

หนังรอบดึก จบสี่ทุ่ม แน่นอน ไม่มีห้างไหนจะเปิดบันไดเลื่อนไว้ให้เราเดินลงอีกแล้ว

ทางเดียวที่เราจะลงไปข้างล่างได้คือลิฟท์

ลิฟท์ที่เธอกลัว

เชี่ย เราขอโทษ

รู้สึกผิดฉิบหาย

พยายามถามพนักงานว่ามีทางอื่นที่สามารถลงไปได้อีกไหม

คำตอบคือไม่มี

The only one way

รู้สึกผิดจนไม่รู้จะผิดยังไง

ฉันกับใครคนนั้นยืนอยู่หน้าลิฟท์ตัวที่มีคนน้อยที่สุด

รอลงหลังสุด

'ไม่มีอะไรหรอก เชื่อใจเรานะ'

'อื้อ'

สารภาพเลยว่าภาพเธอหน้าเราตอนนี้แม่งโคตรทำให้เรารู้สึกผิด

เธอยืนตัวสั่น

สั่นจริงๆ

ไม่เคยคิดว่าคนที่กลัวอะไรสักอย่าง จะกลัวได้มากขนาดนี้

เราอาจจะประมาทความกลัวเธอไปหน่อย

เชี่ยเอ๊ย

ลิฟท์มาแล้ว เราเดินจูงมือเธอเข้าไปในลิฟท์

7 ชั้นกว่าจะถึงพื้นดิน

มันใช้เวลาไม่นานสำหรับเรา

แต่มันไม่ใช่สำหรับเธอ

ช่วงเวลาที่เธออยู่ในลิฟท์ มันคงเป็น the worst ที่สุดแล้ว

เราทำอะไรไม่ได้
นอกจากจับมือเธอไว้ แล้วบอกว่าอีกนิดเดียวจะถึงแล้วนะ

เธอบีบมือเราแรงมาก

มันมากพอที่จะทำให้เรารู้สึกกลัวไปด้วย

แต่ไม่ได้หรอก สถานการณ์นี้เราจะต้องปกป้องเธอเอง

'ถึงแล้ว'

'อื้อ'

'ขอโทษนะ'

'หน้าซีดหมดเลย 5555'

เธอทำเป็นหัวเราะให้เราสบายใจ แต่รู้มั้ย นั่นมันยิ่งทวีคูณความรู้สึกแย่ในใจเราเข้าไปอีก

มันเป็นการดูหนังด้วยกันครั้งแรกที่เรารู้สึกผิดมากเหลือเกิน

ไม่มีอะไรจะพูดได้ดีไปกว่าการขอโทษ

เราขอโทษเธอไปรอบที่เท่าไหร่ ไม่แน่ใจ

แต่ความรู้สึกผิดยังอยู่ในใจจนถึงตอนนี้

'เรื่องวันนี้ ขอโทษนะ'

'อื้ออ'

.....

'อยากดูหนัง ไปดูหนังกันมั้ย'

'ไปดิ ที่ไหนอ่ะ กี่โมง'

'เลิกงานไปกันก็ได้'

'ไม่เอาอ่ะ รอบดึก เราไม่อยากให้เธอลงลิฟท์แล้ว'

'เออว่ะ'

เราจำได้แล้วนะว่าเธอกลัวลิฟท์ 

เราจะไม่ทำผิดซ้ำอีก

'เรื่องวันนั้น ขอโทษนะ'

'อื้อ ไม่เป็นไร'

......