อาจารย์เคยบอกว่า บ้าน อาจไม่ใช่ 'สถานที่' แต่เป็น 'ความรู้สึก'
วันนี้เพิ่งเข้าใจ
เวลาหมุนไปเกือบครบรอบ 1 ปีที่จากที่นั่นมา
จะว่านานก็นาน จะว่าเร็วก็เร็ว
มันคือที่ที่เราเคยฝึกงาน
ที่...ที่เราเคยไปทุกวันในช่วงระยะเวลาหนึ่ง
ที่...ที่เราแหกขี้ตาตื่นไปแต่เช้า กลับอีกทีก็ตะวันลับขอบฟ้าไปแล้ว
ที่...ที่เราดื่มกาแฟทุกวัน
ที่...ที่เราคุ้นเคย
ที่...ที่เราเคยหัวเราะ
และแน่นอน ที่...ที่เราเคยร้องไห้
เราใช้ชีวิตที่นั่นเป็นเวลาสั้นๆ ไม่ถึงไตรมาสด้วยซ้ำ
ความจำเป็นทำให้เราต้องเดินออกมา
งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา
แต่เชื่อมั้ย เรายังคิดถึงงานเลี้ยงนั้นอยู่เสมอ
วันนี้เรามีโอกาสได้กลับไปที่นั่นอีกครั้ง
แม้ไม่ใช่ในสถานะเดิม
เราไม่ใช่เด็กฝึกงานอีกต่อไป
เราไปในฐานะแขกผู้เยี่ยมเยือน
เรากลับไปเยี่ยมที่ที่เคยเป็นบ้านหลังเล็กๆ ของเรา
เราได้กลับไปเจอพี่ๆ คนเดิมที่เคยพูดคุยกันทุกวัน
เราใช้เวลาอยู่ที่นั่นสักพัก
พูดคุยเรื่อยเปื่อยกับพี่ๆ
อื้อ
ความรู้สึกทุกอย่างยังเหมือนเดิม
ทุกคนยังให้การต้อนรับเราอย่างดี
ทุกคนยังจำเราได้
เขายังยิ้มให้เรา
เขายังไม่ลืมเรา
ขอบคุณมาก
แน่นอน งานเลี้ยงก็ย่อมมีวันเลิกราอีกนั่นแหละ
แม้ไม่อยากกลับ แต่ต้องกลับ
ทุกชีวิตยังต้องเดินต่อไปตามทางของตัวเอง
เหงา
เหงามาก
ทันทีที่ก้าวออกมาจากที่ที่เรารู้กสึกว่ามันเป็นบ้าน
มันหวิวๆ เหมือนกันนะ
เหงาเหมือนต้องพรากจากครอบครัว
เหงาจริงๆ
ไม่รู้เมื่อไหร่จะได้กลับบ้านอีกครั้ง
ไม่แน่ใจเหมือนกัน
หวังว่าวันนั้นจะมาถึงเร็วๆ
...
ปล.เป็นวันแห่งความรักที่สมบูรณ์แบบจริงๆ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in