ในสิ่งเเย่ๆ ก็ยังมีข้อดีเสมอถ้าเราตั้งใจจะมองหา

วันนี้เหนื่อยมาก เหนื่อยจนไม่รู้จะเหนื่อยยังไง ไม่รู้ว่าเหนื่อยใจหรือเหนื่อยกายจะมากกว่ากัน 

ออกจากบ้าน เกือบเที่ยงเพื่อไปเอาไอโฟนที่ส่งซ่อมไว้ ถึงที่หมายก็บ่ายโมง ไปแบบไม่มีโทรศัพท์เพราะคิดว่าคงได้โทรศัพท์เลย ที่ไหนได้ไปถึงร้านเขาบอก หกโมง หกโมง..... ตอนนี้บ่ายโมงจะอยู่ยังไงกับอีกหลายชั่วโมงที่เหลือ อย่างแรกจะบอกพ่อแม่ยังไงล่ะ ไม่มีอะไรให้ติดต่อเลย เดินหาโทรศัพท์สาธารณะนานมาก จนต้องถามพี่ร้านที่ซ่อมนั้นแหละ ซึ่งก็อยู่ไม่ไกล โทรหาพ่อแม่ไม่ติดสักคน เลยต้องรอบ่ายสามกว่าๆถึงพ่อแม่จะว่าง เราก็เตร็ดเตร่ไปทั่ว แล้วก็มาโทรบอกพ่อแม่ แล้วก็เตร็ดเตร่ต่อจนไม่รู้จะทำอะไรเลย มันเหงา มันเหนื่อย ไม่มีอะไรจะทำ จะซื้ออะไรก็ไม่ได้ ทรมานจนถึงหกโมงก็ไปนั่งรอที่ร้านจนพอถึงคิว สรุปว่าซ่อมไม่ได้ ...... หัวนี่หมุนเลย เคว้งหมด

เเต่ในความโชคร้าย ความเหนื่อย ความหัวหมุน มันก็ทำให้เราคิดว่าครั้งต่อไปเราต้องรักษาสิ่งของดีๆ จะได้ไม่เสียเงินเยอะกับความสะเพร่าของตัวเองเนี่ย 

ส่วนเรื่องโทรศัพท์ก็ยังคิดไม่ตกเลยว่าจะทำไงดี .... 

เห้อ......