.
.
.
"โอ้ย ฝ่าบาท!! เหตุใดท่านจึงชอบกัดข้านัก!"
หลี่เยี่ยนชิวคิดภายในพระทัยว่า ข้าเพียงต้องการลบรอยที่ผู้อื่นฝากเจ้าไว้ก็เท่านั้น... หึ เมามายจนเลอะเลือน ยินยอมให้คณิกาฝากริ้วรอยไว้เสียเด่นชัด! จะมิให้ข้าโกรธกริ้วเจ้ากระนั้นหรือ เจิ้งเยี่ยน!
แต่ภายนอก... พระองค์กลับรับสั่งถามด้วยสุรเสียงเย็นเรียบว่า "ผู้ใดชอบกัดเจ้า"
"ฝ่าบาท... รอยฟันเต็มตัวเช่นนี้... เป็นผู้อื่นกัดข้ากระมัง"
หลี่เยี่ยนชิวพระพักตร์เข้มครึ้ม ตรัสเสียงต่ำ "เจ้าก็ลองให้ผู้อื่นทำรอยบนตัวดูสิ... หากมีครั้งหน้าก็อย่ากล่าวหาว่าข้าใจร้าย"
"ฝ่าบาท... ครั้งนี้ข้ามิรู้ตัวจริงๆ" เจิ้งเยี่ยนพลิกกลับมาเอ่ยด้วยน้ำเสียงออดอ้อน แต่ริมฝีปากกลับยังแย้มยิ้มยั่วเย้า เอ่ยหยอกล้อ "ทว่าคราหนึ่ง... หลานชายท่านเองก็เคยทำรอยบนตัวข้านะ"
"รั่วเอ๋อร์งั้นหรือ..." หลี่เยี่ยนชิวตรัสถามเสียงเย็นเยียบ
เจิ้งเยี่ยนกลั้นยิ้ม ในใจคิดว่าครานี้ขอข้าชนะบ้างเถิด... ฝ่าบาท
แต่หลี่เยี่ยนชิวกลับมีสีพระพักตร์เฉยเมย สุรเสียงราบเรียบรับสั่งอย่างเชือดเฉือน ก่อนจะดำเนินจากไป ปล่อยให้เจิ้งเยี่ยนยืนนิ่งดุจถูกสาปให้แข็งเป็นหินเพราะจำนนด้วยถ้อยคำ
"เพราะหากเป็นร่องรอยฝ่าเท้า... ข้าเห็นใจเจ้า... จะมิถือสาเอาความก็แล้วกัน"
สมกับเป็นฝ่าบาทค่ะรู้ทันเกมไปหมดเลย แงงงงงงงงงง
พี่เจิ้งเหมือนจะรอดแล้ว สุดท้ายก็ฝังกลบตัวเองอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง
ป.ล.ถ้าไม่อยากให้เค้าไปสำเริงสำราญ ต้องจับตาดูดีๆ แล้วนะคะ ฝ่าบาท