"ผมปล้อง... เจ้าชมชอบหนูน้อยหน้าหวานผู้นั้นหรือ"

"เอ๋... ผู้ใดกันหรืือ"

"ก็รั่วเอ๋อร์อะไรนั่นไง"

"หนูน้อยหรือ... ผู้นั้นอายุมากกว่าท่านอีกนะ ตัวสูงกว่าท่านด้วย"

"แต่เขาเป็นหลานชายข้า"

"หลานชายท่านลุงต่างหาก"

"ข้ากับเขาก็คนเดียวกัน"

"ยังอีกหลายปีมิใช่หรือ"

"หลายปี... แต่สุดท้ายก็คนเดียวกันมิใช่หรือไง"

"ขอรับๆ คนเดียวกันก็คนเดียวกัน"

"เจ้าแดกดันข้าหรือ"

"เปล่านี่นา~"

.....

"อืม... แล้วเจ้าจะว่าอย่างไร..."

"ว่าอย่างไรอันใด?"

"ก็ตกลงเจ้าชอบเขาหรือไม่ไงเล่า!"

"อืม..." เยีี่ยนเอ๋อร์นิิ่งคิิิด แย้มยิิ้มตาปิิด ก่อนตอบออกมาอย่างร่าเริิงว่า "ชอบ!!"

"เจ้าผมปล้อง!!!!!!" องค์ชายสี่ตกตะลึง ในใจรู้สึกเคืองแค้นระคนหมั่นไส้เสียจนต้องอ้าปากงับไหล่เด็กน้อยตรงหน้าเสียจมเขี้ยว

"โอ๊ย! ท่านกัดข้าทำไมอ่ะ!"

"ก็เจ้าทำให้ข้าโกรธ! เจ้าต้องโดนลงโทษ!"

เยี่ยนเอ๋อร์เบะปาก... น้ำตาหยดเล็กๆ ร่วงเผาะ ไหลลงอาบสองแก้มกลมๆ ไม่ขาดสาย ร้องเรีียกเจิิ้งเยีี่ยนอย่างน่าสงสาร "แงงงงงงงงงงง พี่เยี่ยน~ องค์ชายสี่กัดข้า แงงงงงงงงงงงงงงง"

"เขาไม่มาช่วยเจ้าหรอก" องค์ชายน้อยตัวแสบแลบลิ้นปลิ้นตา

"ท... ฮึก ท..ทำ ฮึก... ท.. ทำไมเล่า"

"ลำพังตนเองยังเอาไม่รอด... เขาจะมาช่วยผู้อื่นได้หรือ... เจ้าผมปล้อง"

.
.
.

TBC