เคยใช้ชีวิตอยู่ได้ด้วยความเชื่อ
เคยมีอยู่เหลือเฟือ, ความมุ่งมั่น
เคยมีฝันให้ไล่ตามอยู่ทุกวัน
แต่วันนี้ถามซ้ำ "ทำเพื่ออะไร"

"ความฝันก็ปล่อยให้เป็นความฝัน"
ยิ่งทุ่มเทยิ่งผิดหวัง พอได้แล้วไหม
อยู่กับความจริงกับของจริงที่กินได้
ไม่ต้องไขว่คว้าเกินกำลังตน

ชีวิตที่เป็นอยู่ก็ยังสู้แทบไม่ไหว
เหนื่อยหน่ายกับเงื่อนไขที่เร่งรัดให้เกิดผล
โลกโหดเราอ่อนหัดจึงถูกจัดให้ทุกข์ทน
อย่าหวังอยากเป็นคนประสบผลสำเร็จ-สำราญ

ตัวตนที่สร้างมาถึงเวลาลบเลือนหาย
วิญญาณและหัวใจแหลกสลายไปพร้อมฝัน
ยิ่งมืดยิ่งไร้ดาวความว่างเปล่าเข้าแทรกพลัน
นับจากนี้ตัวฉันมิได้อยู่เพื่อตนเอง