ตอนเป็นเด็กครูเคยเอ่ยคำขวัญ
"เก่งเท่านั้น และทำดี จึงมีสุข"
จะมีทรัพย์ คนนับถือ ไม่มีทุกข์
จะไม่ถูกเยาะหยามให้ช้ำใจ

จึงตั้งมั่นหมั่นเขียนเรียนหนังสือ
หมั่นฝึกปรือ-หาซื้อความรู้ใหม่
จนเรียนจบได้ปริญญามา 1 ใบ
ไม่พอใจใบที่ 2 ต้องได้มา

จึงสอบเข้าไปเรียนได้สมใจอยาก
หารู้ไม่ว่าลำบากเป็นหนักหนา
ต้องเหนื่อยยากเพราะเราเบาปัญญา
จนคิดว่าจะละขว้างเสียกลางคัน

นึกถึงค่าศึกษาที่เสียไป
ก็ใจหายไพล่นึกถึงความฝัน
ได้กลับบ้าน มีเงินเก็บ รถสักคัน
มีแต่วันแสนสุขกับครอบครัว

แต่ยิ่งเรียนเงินก็ยิ่งไม่งอกเงย
ความรู้เอยไม่รู้เอยอยู่ในหัว
กัดฟันเรียนเอาวุฒิเพิ่มภาษีตัว
หรือตีตั๋วไปอีกทาง ยังครุ่นคิด

ยังจำคำขวัญครูที่กล่าวไว้
"เก่ง ดี มีสุข" ได้ไม่เคยผิด
เก่งอย่างเดียวหรือแค่ดีมีสุขนิด
อยากสุขทั้งชีวิตต้องเก่ง-ดี

พลันนึกถึงบุญกุศลที่สร้างไว้
แต่ปางใดจงรวมกัน ณ ที่นี่
หากมากพอจงบันดาลให้ข้ามี
วิชาดีปัญญาเลิศในบัดดล

เพราะความดีข้านี้พอทำได้
แต่ปัญญามากมายไม่เห็นหน
หากบุญญาภินิหารมิอาจดล
คงต้องทนขวนขวายอีกหลายปี

หรือมีเพียงวิริยะที่ช่วยได้
กับวินัยที่คอยเกลาคอยขัดสี
ให้ตัวเราเป็นได้ทั้งเก่ง-ดี
และจะมีสุขล้นจนวันตาย

ตอนนี้ยังพอไหวจึงไปต่อ
ทำเต็มที่เท่าที่พอจะทำได้
สักวันเราอาจจะเจียระไน
ตัวเราให้เก่ง-ดีได้ด้วยตัวเอง