วันนี้ผมมาอยู่กรุงเทพฯ เมืองที่ผู้คนต่างพากันก้มหน้า
ก้มหน้าก้มตาทำงานกันไปหาใช้กันจนจะแทบบ้า
ผมเข้ามาเรียนป.โทโอ้โหค่าเรียนเทอมแรกสี่หมื่นห้า!
แต่ผมสัญญากับใจไม่ว่ายังไงก็จะไม่เป็นบ้า
ผมเช่าห้องเล็กมืดอับและแทบไม่มีที่พอจะตากผ้า
แต่ผมก็อยู่มาได้จนถึงวันนี้เป็นวันที่ยี่สิบห้า
ผมขายต้นไม้ทั้งปลีกและส่งเพื่อผ่อนค่าเทอมหนึ่งแสนห้า
แค่อยากประกอบอาชีพที่ทำแล้วกินอะไรดีกว่ามาม่า
ไม่ได้รังเกียจมาม่าแค่ไม่อยากให้ชีวิตมันดราม่า
ผมต้องไปเรียนป.โทวันแรกวันที่ 30 สัปดาห์หน้า
ผมก็ไม่รู้ว่าชีวิตผมจะเจออะไรอยู่ข้างหน้า
ผมรู้แค่ผมต้องสู้ไม่ถอยและก้าวเดินต่อไปข้างหน้า