ฉันถามไถ่ถึงความสมัครใจของน้องกับคุณแม่ เพราะการเขียนสารคดี คือการเขียนเรื่องจริง ที่มีการเปิดเผยข้อมูลส่วนตัว ข้อเท็จจริงต่างๆ เพื่อให้เรื่องราวมีน้ำหนักและน่าเชื่อถือ จึงต้องได้รับอนุญาตจากเจ้าของเรื่องก่อน เมื่อได้รับคำตอบว่าไม่ขัดข้อง  แม้จะยินดี แต่ด้วยเวลาที่ค่ายให้มา มีไม่มากนัก ฉันเอ้อระเหยไม่ได้เลย อีกทั้งการเขียนสารคดีเป็นเรื่องใหม่มากสำหรับฉัน 

ปกติที่ผ่านมา ฉันมักเขียนเรื่องราวของตัวเองเป็นหลัก ซึ่งแน่นอน ตื้นลึกหนาบางของเรื่องราว ฉันรู้ดีแก่ใจ ทุกอย่างอยู่ในเนื้อ ในตัว ในตนอยู่แล้ว ทว่าครั้งนี้ ต่างไปจากเดิมโดยสิ้นเชิง ข้อมูลทั้งหมดที่จะนำมาเขียนมาจากคนต้นเรื่องทั้งหมด เป็นข้อมูลจากการสัมภาษณ์ล้วนๆ ฉันไม่มีโอกาสไปเก็บข้อมูลในพื้นที่จริง เช่นบรรยากาศ สถานที่ ฯลฯ ด้วยเงื่อนไขของ COVID-19 ทุกอย่างทำออนไลน์ ทำให้ขาดสาระเรื่ององค์ประกอบเหล่านี้ไปเสียทั้งหมด  แผนของฉันคือเปลี่ยนมาบรรยายสีหน้าอารมณ์ความรู้สึกของคนต้นเรื่องทั้งสองคนแทน 

ตอนเก็บข้อมูลด้วยการสัมภาษณ์คุณแม่ คุณลูก ทีละคน คนละเวลา ฉันยังไม่ค่อยกังวลเรื่องเนื้อหามากนัก ฉันเตรียมประเด็นคำถามเพื่อนำไปสู่ข้อมูลที่ต้องการโดยเฉพาะเรื่องความเปลี่ยนแปลงทั้งร่างกายและจิตใจที่เกิดขึ้นกับคุณแม่ และลูกสาว นับตั้งแต่รับรู้ข่าวร้ายจนถึงปัจจุบัน ส่วนข้อมูลนอกจากนั้น ปล่อยให้บทสนทนานำพาไป เพื่อให้ได้เรื่องราวใหม่ๆ ที่น่าสนใจเพิ่มเติม

แต่...เมื่อสัมภาษณ์และถอดเทปเสร็จ ฉันเริ่มรับรู้ได้ถึงความกังวลกับข้อมูลที่ได้มา เพราะเรื่องที่เล่าจากความทรงจำ ประสบการณ์ของคนสองคน การให้ความสำคัญบางช่วงบางตอน คนหนึ่งมี คนหนึ่งไม่มี หรือบางเหตุการณ์เดียวกัน กลับมีรายละเอียดแตกต่างกัน สิ่งที่ทำเพื่อแก้ปัญหานี้คือ ฉันเขียน timeline ของเหตุการณ์แล้วนำกลับไปยืนยันกับน้องอีกที ทำให้มีความแม่นยำเรื่องลำดับของเหตุการณ์มากขึ้น