ในแต่ละวันเราล้วนมีเรื่องให้เผชิญหน้าอยู่บ่อย ๆ ทั้งเรื่องน่าสนุก ตื่นเต้น เครียด กดดัน เศร้า และอื่น ๆ อีกมากมาย บางครั้ง เราก็ต้องการเพียงใครสักคนที่คอยรับฟังเราเล่าเรื่องเหล่านี้ คล้าย ๆ กับการระบายอารมณ์หรือความรู้สึก ประมาณนั้นแหละ

เมื่อฉันได้เริ่มเล่าเรื่อง ทุกคนก็ฟังแหละ แต่ก็มีขัดจังหวะบ้าง แนะนำบ้าง ยุยงบ้าง ต่าง ๆ นานา บางทีฉันก็คิดว่า แค่อยากพูดให้ฟัง นั่งเงียบ ๆ แล้วช่วยฟังหน่อยได้ไหม แค่อยากระบาย

ฉันเริ่มเก็บหลาย ๆ เรื่องไว้ในใจ มีปัญหาอะไรก็มักจะคิดเอง ไม่ค่อยได้บ่นกับใครสักเท่าไหร่ จนรู้สึกว่าทำไมยิ่งโต โลกนี้ช่างยิ่งโหดร้ายกับเรานัก แต่ละวันมันไม่ค่อยน่าอยู่เอาเสียเลย มีแต่เรื่องน่าปวดหัว น่าเบื่อ ทำไมไม่มีใครรับฟังในสิ่งที่เรารู้สึกล่ะ

เผลอลืมคิดไปว่า ก็ตัวเองหรือเปล่า ที่ไม่ได้เล่าหรือระบายให้ใครฟังเลย

เดือนที่แล้วที่เพิ่งจะสอบเสร็จ ทานข้าวกับที่บ้าน คุณแม่ก็เริ่มบทสนทนาบนโต๊ะอาหาร 

" วันนี้หน้าหนูดูสดใสเลยนะ "

" ก็สอบเสร็จแล้วไง สบายใจละ ฮ่า ๆ "

" ก็เห็นออกไปเรียนตอนเช้าก็หน้ามุ่ยไม่ค่อยคุยกับแม่ พอกลับมาก็ขึ้นไปอ่านหนังสือตลอด "

" สอบมันก็เครียดนิดหน่อย มันยากอะ "

" คราวหน้าช่วงใกล้สอบละบอก จะได้เตรียมตัวถูก "

" ค่า จะพยายามไม่หน้ามุ่ยละ เช้า ๆ มันง่วงไง "

" เทอมหน้าก็อดทนนะ อีกปีเดียวก็จบแล้ว"

" นี่ไงเทอมหน้าตัวดีเลย จะรอดมั้ยน่ะ "

" อดทนเอาน่าา หนูผ่านมันไปได้อยู่ละ "

ถึงแม้ว่าฉันจะระบายด้วยการทวีตบ้าง แต่ไม่รู้เหมือนกันแฮะ มันไม่เหมือนการบ่นหรือระบายให้คนจริง ๆ ฟังอะ แต่จากมื้อนั้นที่แม่พูด ฉันก็รู้ว่า ถึงฉันจะไม่ได้บ่นหรือระบายอะไร ครอบครัวก็รู้ว่าเรามีเรื่องเครียดหรือไม่สบายใจอยู่ แค่เขาไม่ได้พูด แต่เขาก็พยายามทำหลาย ๆ อย่างเพื่อให้ฉันสบายใจขึ้น 

สุดท้ายฉันก็กลับมาระบายให้คนในครอบครัวอันแสนจะน่ารักฟังอยู่ตลอดเวลา ถึงจะมีขัดจังหวะกันบ้าง แต่ก็รู้สึกสบายใจกว่าการไม่ได้พูดกับใครแหละเนอะ ขอบคุณนะคะที่คอยรับฟัง(และเพิ่มเติมต่าง ๆ )และสนับสนุนมาตลอดเวลา 

ไม่ใช่แค่ครอบครัวที่รับฟัง ฉันยังไปบ่นให้หลาย ๆ คนอีกมากมาย (เพราะบางเรื่องก็บ่นกับที่บ้านไม่ได้หรอก ฮ่า ๆ ) ทั้งนี้ก็ต้องขอบคุณเพื่อน ๆ คุณครู (ในบางเวลา) และคุณที่คอยรับฟังมาตลอด ขอโทษที่ทำให้รำคาญ และขอบคุณจริง ๆ ที่คอยอยู่ข้าง ๆ กันในวันที่ฉันล้มหรือหมดแรง

คนข้าง ๆ ที่บางครั้งก็อาจจะมองข้ามไป แต่จริง ๆ แล้วคนข้าง ๆ ทุกคนสำคัญกับชีวิตฉันมากเลยนะ

ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ

:)