Title: Foolish Love | หลอกฝัน…

Author:  Sean

Pairing: Lt. Hank Anderson x Connor (#60)| #HankCon

Fandom: Detroit: Become Human (PS4)

Rating: No Rated

warning!

: เป็น sex android au นะคะ และเตรียมตับ เตรียมไต เตรียมหัวใจให้ดีๆ

ติชม คอมเมนท์เป็นกำลังใจได้ที่ #seanfic ฮะ

หน้าจอขนาดเท่ากระดาษเอสี่สว่างขึ้นเมื่อถูกสัมผัสจากปลายนิ้ว, แฮงค์ แอนเดอร์สันยืนนิ่งหน้าห้องน้ำ มืออีกข้างของเขากำลังถือสิ่งหนึ่งที่เรียกว่า หนังสือพิมพ์อิเล็กทรอนิกส์ ..

ไม่มีอะไรเพิ่มเติมมากไปกว่านี้ นอกเสียจากเสียงของนักข่าวที่กำลังรายงานข่าวสดอยู่บนจอโทรทัศน์

‘สงครามแอนดรอยด์ยังคงดำเนินต่อไป และเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ เมื่อผู้นำแอนดรอยด์อย่างมาร์คัส..’

ฝ่ามือเอื้อมมือปิดโทรทัศน์ที่กำลังส่งเสียงเจื้อยแจ้วท่ามกลางความเงียบงันในบ้านพักหลังเล็กของนายตำรวจวัยกลางคน

ไม่สิ ..ต้องเรียกว่า ‘อดีตนายตำรวจ’ น่าจะเหมาะสมกว่า ..

และใช่ .. ที่พูดแบบนั้นก็เป็นเพราะแอนเดอร์สันคืนปืนและตราตำรวจให้กับผู้กองเจฟฟรีย์ ฟาวเลอร์แล้ว หลังจากที่ทราบว่าตนและคู่หูนั้นถูกถอนออกจากคดีหุ่นแอนดรอยด์ที่ได้รับผิดชอบอยู่

มันไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องอยู่ต่อ

เช่นเดียวกับคู่หูของเขา.. คอนเนอร์

‘..หลังจากนี้ผมคงถูกส่งกลับไปยังไซเบอร์ไลฟ์ เพื่อตรวจสอบข้อผิดพลาดต่างๆที่ทำให้ผมปฏิบัติหน้าที่ได้ไม่ดีเท่าที่ควรและในอนาคตอันใกล้ .. ไซเบอร์ไลฟ์อาจส่งหุ่นรุ่นใหม่ที่มีประสิทธิภาพมากกว่าผมมาแทนที่ เพื่อปฏิบัติหน้าที่ตรงนั้นแทน’

นั่นคือคำพูดของหุ่นยนต์แอนดรอยด์ RK800 ที่พูดกับผู้หมวดแอนเดอร์สัน

.. ซึ่งบางทีเจ้าหุ่นนั่นอาจจะพูดอะไรมากกว่านี้

แต่เขาก็คงไม่สามารถทำใจรับฟังได้อีกต่อไปแล้ว ..

มันมากเกินกว่าที่คนคนหนึ่งจะรับไหว..

.. และทุกอย่างก็คงจบลงแล้ว

ตั้งแต่วินาทีนั้นที่ทั้งคู่แยกจากกัน

ในที่ที่พวกเขาพบกันครั้งแรกและครั้งสุดท้าย - จิมมี่บาร์

แอนเดอร์สันทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาเปื่อยๆ โดยข้างกันยังมีเซนท์เบอร์นาร์ดตัวใหญ่ที่นอนอยู่ ซึ่งขนาดตัวของมันนั้นกินพื้นที่ไปแล้วมากกว่าครึ่งหนึ่ง

มือข้างที่ว่างจากการถือหนังสือพิมพ์อิเล็กทรอนิกส์ เอื้อมหยิบผ้าขนหนูผืนสีขาวที่พาดอยู่รอบลำคอขึ้นมาขยี้เส้นผมสีดอกเลาที่เปียกชื้น, ใช่- แอนเดอร์สันเพิ่งอาบน้ำเสร็จและตอนนี้เขาสวมเพียงแค่กางเกงบ็อกเซอร์ที่ใส่ซ้ำไม่ต่ำกว่าสามวัน

แต่หาแคร์ไม่..

มือนั้นยังคงประคองผ้าผืนเล็กขยี้เส้นผมที่ยาวพอเกือบจะประบ่า,

‘Gossip Weekly – เซ็กส์แอนดรอยด์ดีกว่าไหนๆ’

สายตาคู่นั้นจับจ้องคำโปรยสั้นๆที่อยู่บนหน้าหนังสือ.. ปลายนิ้วเลื่อนปัดขึ้นข้างบน

‘ขอโทษด้วยสำหรับคุณผู้หญิง... แต่พลาสติกนั้นดีกว่า’

‘ผลสำรวจออกมาบอกแล้วว่ากว่า 68 เปอร์เซ็นต์ของผู้ชาย ชอบที่จะมีเพศสัมพันธ์กับหุ่นแอนดรอยด์เสียมากกว่า!

และอีก 52 เปอร์เซ็นต์ในนั้นบอกว่า เคยลองกับเซ็กส์แอนดรอยด์มากกว่าหนึ่งครั้ง

มีหลายเหตุผลที่สนับสนุนความคิดนี้ แต่ทว่าเรารู้เหตุผลที่แท้จริงแล้ว ซึ่งนั่นก็คือหุ่นเหล่านี้จะไม่พูดถึงความรู้สึกเมื่อภารกิจเสร็จเรียบร้อยแล้ว

บทความนี้สนับสนุนโดยอีเดนคลับ.’

ภาพจั่วพื้นหลังเป็นภาพนิ่งของสถานที่ที่ถูกกล่าวถึงในเนื้อหาของคอลัมน์นี้ ไม่มีการเปิดเผยภาพภายใน มีเพียงแค่เนื้อหาเชิญชวนว่าครั้งหนึ่งในชีวิตควรได้ไปลิ้มลองสักครั้ง

แอนเดอร์สันโยนหนังสือพิมพ์อิเล็กทรอนิกส์ในมือลงบนโต๊ะกาแฟที่รายล้อมไปด้วยกองบิลค่าไฟทั้งที่จ่ายแล้วและอาจจะยังไม่จ่าย  จดหมายมากมายที่ส่วนใหญ่มักจะเป็นจดหมายการกุศล หรือไม่ก็จดหมายจากชมรมต่างๆที่ถูกส่งมาเชิญชวนให้เขามีจิตศรัทธาสักครั้งสองครั้งในชีวิต และใช่ แอนเดอร์สันเลือกที่จะตอบรับน้ำใจนั้นด้วยการปามันทิ้งลงบนโต๊ะกาแฟ

ฝ่ามือหนาวางแปะลงบนศีรษะของสุนัขตัวใหญ่ ซึ่งตอนนี้ศีรษะที่ว่านั้นได้ขยับมาวางอ้อนบนตักของเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว .. ไม่มีคำพูดใดออกมาจากริมฝีปากใต้เคราสีเงิน มีแต่รอยยิ้มเล็กๆที่ปรากฏขึ้นบนมุมปากแทน

แอนเดอร์สันไม่ปฏิเสธและยอมรับแต่โดยดีว่าเขากำลังคิดถึงใครสักคนหนึ่งในความทรงจำที่เพิ่งผ่านพ้นไปไม่นาน และด้วยความสัจจริง .. เขาคิดว่าคงต้องใช้เวลาอยู่มากโขเลยล่ะ กว่าที่จะลบมันให้เลือนออกไปจากความทรงจำของเขาได้ 

ซึ่งนั่นยังไม่เท่ากับความจริงที่ยังคงย้ำเตือนว่า.. เขาไม่อาจลืมมันได้ และคงไม่มีวันลืมมันได้

เหตุการณ์เหล่านั้นยังสะท้อน และกู่ร้องอยู่ในความทรงจำของเขา เต็มไปด้วยฝันร้ายที่ท่วมท้นไปด้วยความสุข, ความสุขที่ว่าด้วย.. กาลครั้งหนึ่ง เขาจะไม่มีวันลืมมันได้เลย

เป็นฝันร้าย .. ฝันร้ายที่แอนเดอร์สันยินดีจะทิ้งตัวให้จมดิ่งลงสู่ห้วงนิทราอีกครั้งและอีกครั้ง ตราบจนชั่วนิจนิรันดร์

เปลือกตาที่หมองคล้ำค่อยๆปิดลงอย่างเชื่องช้า สูดลมหายใจยืดยาวเข้าปอดของตัวเอง ย้ำเตือนสมองและหัวใจอีกครั้งว่าเขายังคงอยู่บนโลกแห่งความเป็นจริงที่เดียวดาย

ถ้าเป็นเมื่อก่อน แอนเดอร์สันคงหยิบเพื่อนคู่กายอย่างวิสกี้ขึ้นมาดื่ม เพื่อฉลองให้กับความสำเร็จของความเป็นจริงอันแสนโหดร้าย – ความสำเร็จที่ว่าด้วยการติดอยู่ในห้วงแห่งความทรงจำได้อย่างสมบูรณ์แบบ

แต่ทว่า ..

‘ผู้หมวดครับการดื่มแอลกอฮอล์ในปริมาณที่มากเกินกำหนด อาจทำให้ระบบต่างๆในร่างกายของคุณแย่ลงนะครับ..’

พื้นที่ที่ก่อนหน้านี้มันว่างเปล่ามานานแสนนาน ถูกทับถมด้วยการมีอยู่ของใครบางคน ซึ่งพอเขากำลังจะรดน้ำเพื่อปลูกต้นไม้ กลับถูกรถตักดินที่ไหนไม่รู้มาขุดพื้นที่ตรงนั้นให้กลวงโบ๋ จนไม่เหลือแม้แต่เศษซากให้แสดงความเสียใจ แถมยังแทนที่มันด้วยความรู้สึกโหยหาและอ้างว้าง

.. เขายอมแล้วยอมแพ้ให้กับทุกอย่าง

“ให้มันได้อย่างงี้สิวะ!”

รอยยิ้มเย้ยหยันผุดขึ้นบนใบหน้า เสียงหัวเราะดังก้องในหัวใจ,

แอนเดอร์สันยิ้มเยาะ และหัวเราะให้กับความตลกร้ายของชีวิต

ร่างสูงค่อนท้วมค่อยๆลุกขึ้นยืน มองกุญแจรถที่ถูกวางอยู่บนโต๊ะกาแฟตรงนั้น .. นึกยินดีที่มันยังไม่ถูกทับถมด้วยกองกระดาษ- แต่เอาไว้ก่อน ค่อยว่ากันทีหลังแล้วกัน

แอนเดอร์สันเปลี่ยนทิศทางหันหลังกลับไปยังห้องนอนของตัวเอง

จมหายเข้าไปในกองผ้าที่ถูกแขวนไว้ในตู้อยู่นานสองนาน เขากำลังเลือกชุดที่คิดว่าโอเคที่สุดออกมาสวม ..

ถึงแม้ความเป็นจริงที่ว่า เมื่อก่อนนั้น เขาไม่เคยแม้แต่จะฉุกคิดเสียด้วยซ้ำว่าควรหยิบตัวไหนออกมาสวมดี (เพราะแอนเดอร์สันไม่ได้รู้สึกเลยว่ามันต่างกันเลย แม้แต่นิดเดียว)

แต่สุดท้าย มือคู่นั้นกลับหยิบเสื้อลายเดิมที่คู่หูของเขาเคยเลือกให้เมื่อคราวก่อนขึ้นมาสวม

 เสื้อลายตัวนั้นที่เขาไม่เคยคิดว่ามันจะเป็นกลายเสื้อตัวโปรด- กลับเป็นเสื้อตัวที่เขาใส่บ่อยที่สุด จากการถูกเลือกโดยหุ่นยนต์แอนดรอยด์ที่สุ่มหยิบมันขึ้นมาเพียงเพราะเขาเป็นคนบอกว่า ‘จะตัวไหนก็หยิบมาเถอะ’

‘ใส่เสื้อตัวนี้แล้วคุณดูดีนะครับผู้หมวด’

แอนเดอร์สันหันกลับไปมองเจ้าของเสียงที่ครั้งหนึ่งเคยยืนอยู่ตรงนั้น ภาพในความทรงจำยังคงฉายภาพของคู่หูเช่นเคย, เขายิ้ม โดยเลี่ยงที่จะไม่ให้แอนดรอยด์ตรงนั้นเห็น

“รู้แล้วน่า...”

เที่ยงคืนสิบห้านาที ..

กับวันที่แฮงค์แอนเดอร์สันเลือกที่จะขับรถไปรอบๆเมืองดีทรอยต์แทนการนั่งจิบเบียร์เย็นๆริมแม่น้ำอย่างที่เคยทำ

ดีทรอยต์, มหานครที่ไม่เคยหลับใหล แสงสีตระการตาบนจอฉายภาพขนาดใหญ่ บนท้องฟ้าอันมืดมิดถูกทดแทนด้วยแสงไฟจากสปอร์ตไลท์จำนวนมากมาย

ไม่แปลก.. ถ้าแอนเดอร์สันจะเกลียดเทคโนโลยี ลองนึกภาพดูนะ .. จากเด็กหนุ่มที่เติบโตมาท่ามกลางทุ่งหญ้า ตอนนี้กลับถูกรายล้อมไปด้วยปัญญาประดิษฐ์ที่พัฒนาไปไกลเกินเอื้อม .. จากคนๆหนึ่งที่ใช้ลมหายใจอยู่บนโลกมามากกว่าครึ่งศตวรรษ กลับค้นพบว่าเขาแทบไม่รู้จักมันเลย- โลกใบเดิมที่เขารู้จัก มันกว้างใหญ่และสายเกินกว่าที่เขาจะเรียนรู้มันด้วยตัวเอง

โลว์เทค .. แบบนี้ใช่ไหมที่เด็กรุ่นใหม่เขาตั้งฉายาให้กับผู้หมวดแฮงค์ แอนเดอร์สัน

แต่แอนเดอร์สันก็อดปฏิเสธไม่ได้เช่นกันว่าเขาชื่นชมความสามารถของคนสมัยนี้ .. กับมนุษย์คนหนึ่งในวัยอีกไม่กี่ปีก็เกษียณ, การได้เห็นโลกที่ดูแปลกตาไปต่างกับเมื่อสิบยี่สิบปีก่อนโดยสิ้นเชิง นี่ก็ถือว่าเป็นก้าวใหม่-ก้าวใหญ่ที่สำคัญมากๆเลยล่ะ

แต่น่าเสียดาย .. ที่เขาไม่มีอะไรจะฝากฝังให้เจริญเติบโตไปพร้อมกับโลกใหม่ที่ว่านั่น ..

เพราะสงครามจะชนะได้ก็ต้องมีการสูญเสีย และหนึ่งในความสูญเสียคือครึ่งหนึ่งของลมหายใจที่ถูกตัดทิ้งไป, ตอนนี้แอนเดอร์สันจึงเหลือเพียงแค่ลมหายใจครึ่งๆกลางๆที่ว่างเปล่า เพื่อต่อชีวิตตัวเองให้ผ่านพ้นไปวันๆจนกว่าเขาจะหาย และจากไปพร้อมกับกาลเวลา

พวงมาลัยหุ้มหนังถูกเบนเข็มทิศไปยังที่แห่งหนึ่งในความทรงจำที่ปรากฏอยู่ และใช่ .. มันเป็นที่แห่งหนึ่งที่เขาและคู่หูเคยมาปฏิบัติภารกิจสืบคดีร่วมกันที่นี่

แอนเดอร์สันก้มลงพอให้พ้นจากขอบความสูงของหลังคารถ แหงนมองป้ายอักษรตัวใหญ่ๆที่เขียนว่า ‘EDEN CLUB’ บ่งบอกว่าตอนนี้เขามาถึงที่หมายแล้ว..

ไม่จำเป็นต้องใช้เวลาตัดสินใจให้นาน แอนเดอร์สันก็ดับเครื่องยนต์และลงมาจากตัวรถ- ตุ๊กตาระบำเกรอะฝุ่นตัวเล็กที่ถูกแปะไว้หน้าแผงคอนโซลโยกหัวสั่นคลอนมาเมื่อเกิดแรงกระแทกของประตู

ไม่มีเหตุผลสลักสำคัญอะไรที่ทำให้แอนเดอร์สันเลือกมาที่นี่ เขามาเพียงเพราะอยากมา เพียงเพราะกาลครั้งหนึ่งเคยมีเพื่อนร่วมทางยืนอยู่ตรงนี้ด้วยกัน

การได้กลับมายืนอยู่ในดงหุ่นมากหน้าแปลกตาแบบนี้ บางทีอาจจะช่วยให้ภาพของคู่หูในความทรงจำถูกทดแทนไปก็ได้  ใครจะรู้

แต่เปล่าหรอก...

“..ได้ข่าวว่าวันนี้ที่อีเดนคลับมีหุ่นล็อตใหม่มาลงเยอะเลย”

เขาเพียงแค่ตั้งความหวังไว้กับลมและฟ้า

“แต่มีตัวหนึ่งไม่เคยเห็นหุ่นหน้าแบบนี้มาก่อน- เห็นว่าถูกประมูลมาจากไซเบอร์ไลฟ์ด้วยล่ะ..”

ว่าหากสักวันหนึ่ง.. สักวันที่พระเจ้าเห็นใจ

คงพัดพาให้เขาได้กลับมาเจอกันอีกสักครั้ง

แอนเดอร์สันกระชับปกเสื้อโค้ทขึ้นสูง,

เขาไม่ได้หันไปมองเจ้าของบทสนทนาเมื่อสักครู่นี้..

เพราะมันกลายเป็นเรื่องปกติไปเสียแล้ว- หลังจากที่เริ่มมีการปฏิวัติของพวกหุ่นแอนดรอยด์ ดีเวี่ยนท์หลายตัวที่ถูกจับเป็นหรือจับตาย ก็ถูกนำมาซ่อมแซมแล้วรีเซ็ตโปรแกรมใหม่

นั่นเลยเป็นเหตุผลที่ว่า ทำไมช่วงเวลากลางคืน แอนเดอร์สันถึงยังคงเที่ยวตะเวนไปทั่วดีทรอยต์  ทั้งๆที่ความเป็นจริงแล้วเขานอนรอกินเงินบำนาญอยู่บ้านเฉยๆยังจะดีกว่า

แต่ชีวิตคนเราอยู่ได้ด้วยความหวังใช่ไหมล่ะ...

ถึงความหวังนั้นถูกทำลายไปแล้วจนแทบไม่เหลืออะไรแล้วก็เถอะ

ผู้หมวดแอนเดอร์สันถกคำถามกับตัวเองในสมอง

ขณะที่สองเท้าสืบสาวเดินเข้าไปในอีเดนคลับ

จะขอบคุณพระเจ้าดีไหมล่ะ ที่ยังอุตส่าห์จำเส้นทางและพื้นที่ต่างๆจนสามารถเดินไปไหนมาไหนได้โดยไม่ต้องแวะถามพนักงานที่ยืนประจำจุดเลย

เขามุ่งหน้าไปยังปีกซ้ายของสถานบริการแห่งนั้น

‘The Red Room’

แม้จะไม่มีป้ายชื่อบอก แต่แสงสลัวของไฟสีแดงก็บอกให้ทราบแล้ว เมื่อแอนเดอร์สันก้าวเข้ามาในพื้นที่ของห้องแดงอย่างเต็มตัว

อดีตนายตำรวจกวาดสายตามองไปรอบๆพื้นที่ เซ็กส์แอนดรอยด์เพศชายจำนวนมากยืนล้อมวงประจำจุด ภายนอกถูกกระบอกแคปซูลสีใสครอบเอาไว้เหมือนหนูติดจั่น

สายตาเย้ายวนต้อนรับผู้มาเยือนคนใหม่ .. เช่นเดียวกับหนึ่งในหุ่นพวกนั้น

ใบหน้าหนึ่งที่คุ้นเคยจ้องมองมายังเขาเช่นเดียวกับหุ่นตัวอื่นๆ

แอนเดอร์สันรับรู้ได้ถึงลมหายใจของตัวเองที่หดสั้นเข้าเรื่อยๆราวกับว่าเจ้าหุ่นพวกนี้กำลังแย่งอากาศเขาหายใจอยู่

.. หยดน้ำตาล้นเอ่อ..

ทุกเช้าที่เขากาปฏิทินรอคอยวันเวลามันเดินทางมาถึงจุดสิ้นสุดแล้ว

แต่คำพูดทุกคำที่เขาท่องไว้ก่อนนอนกลับหายไปเสียดื้อๆ

เพียงแค่พริบตาเดียว

ดวงตาคู่เดิม-คู่นั้น

ได้หยุดลมหายใจของเขาไปแล้วพร้อมๆกับกาลเวลา

ผู้หมวดแอนเดอร์สันเกิดอาการสำลักอากาศอย่างกะทันหัน เขาสูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อตั้งสติที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิด และพยายามทำตัวไม่ให้เป็นจุดสนใจ แม้จะมีสายตาหลายคู่ที่หันมามองเมื่อเขากำลังสำลักความตกใจก้อนใหญ่

ชายร่างสูงลืมหายใจไปชั่วขณะ เมื่อภาพตรงหน้าปรากฏด้วยร่างของคู่หูคนเก่งของเขาในสภาพหุ่นยนต์แอนดรอยด์ที่สวมเพียงแค่กางเกงชั้นในตัวเดียว ..

แฮงค์แอนเดอร์สันประมวลคำตอบให้ตัวเองไม่ถูก แต่เท้าทั้งสองข้างก็ยังคงสาวเดินเข้าไปหาตู้แคปซูลประจำจุดของอีกฝ่าย

ฝ่ามือข้างหนึ่งที่ก่อนหน้าแนบปิดอยู่บนปาก เริ่มขยับวางบนกระจกใสที่คั่นกลางระหว่างมนุษย์และหุ่นยนต์

เป็นครั้งแรกที่แฮงค์อยากมีพลังวิเศษในการพังสิ่งของทุกอย่างที่ขวางหน้า พังกระจกหนาที่บังอาจขังคู่หูของเขาไว้ในนั้น พังบริษัทไซเบอร์ไลฟ์ที่เอาคู่หูของเขามาปู้ยี่ปู้ยำ พังทุกอย่างบนโลกใบนี้ และพาคู่หูของเขาหนีไปด้วยกัน..

หนีไปในสักที่บนโลกใบนี้ ที่จะไม่แยกเขาออกจากกันอีกครั้ง

“คอนเนอร์..”

.. น้ำตาที่ล้นเอ่อและรินไหล..

แต่แฮงค์แอนเดอร์สันเลือกที่จะกลืนมันกลับเข้าไป – ดวงตาสีเปลือกไม้จ้องมองมาที่เขา . .มันดูต่างออกไป ต่างจากดวงตาของคู่หูที่เขาเคยรู้จัก แต่ไม่นานผู้หมวดก็ถึงสำเหนียกตัวเองได้ว่านั่นไม่ใช่ ‘คอนเนอร์’ คนเก่า ..

“…”

เขาเม้มริมฝีปากแน่น .. สูดลมหายใจเข้าลึก แล้วกดเช่าหุ่นตรงหน้าทันที – อย่าได้ถามถึงเหตุผลที่เขาตัดสินใจเลย เพราะมันไม่มีเหตุผลอะไรทั้งนั้น ..

“แก..แกจำฉันไม่ได้เหรอ?” คำถามที่อยู่ในใจมีเป็นหมื่นล้านคำ แต่ผู้หมวดแอนเดอร์สันเลือกที่จะถามคำถามนั้นออกมา – ฝ่ามือหยาบกร้านแต่ชื้นเหงื่อถูกแทนที่ความว่างเปล่าด้วยมือนุ่มของหุ่นพลาสติกข้างๆ

“ขอโทษครับ..หลังจากเสร็จภารกิจแล้ว เซ็กส์แอนดรอยด์ทุกตัวจะถูกลบความทรงจำภายในสองชั่วโมงครับ” รอยยิ้มประดับบนใบหน้าของผู้ที่เอ่ยตอบ – เมื่อรู้สึกได้ว่าผู้ซื้อบริการยังคงนิ่งเฉย ไม้เลื้อยพลาสติกเดินได้ก็เริ่มปฏิบัติภารกิจของตัวเองเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา

“ไปกันเถอะครับให้ผมพาไปนะ” เนื้อตัวหุ่นพลาสติกที่ไร้อาภรณ์ปิดกั้นแนบชิดกับสีข้างของผู้หมวดแอนเดอร์สัน กอดแขนออดอ้อนจนดูผิดหูผิดตา .. ถ้าไม่ติดว่ายังเป็นหน้าของคอนเนอร์ แอนเดอร์สันก็คงอดชื่นชมโปรแกรมฟังก์ชั่นพวกนี้ไม่ได้

“ไปไหน?”

“คุณมาที่นี่เพราะผมไม่ใช่หรือไง..” คางมนวางเกยอยู่บนไหล่ของคนที่สูงกว่า น้ำเสียงเต็มพร้อมไปด้วยความกระปี้กระเปร่าสมกับเป็นหุ่นยนต์แอนดรอยด์ ส่วนเท้าที่ว่างเปล่าทั้งสองข้างก็สาวเดินมุ่งหน้าไปยังห้องว่างที่เหลืออยู่

“...” ถ้าเป็นเหมือนคราวก่อน, แอนเดอร์สันคงบอกปัดไปเหมือนกับที่ปฏิเสธเทรซี่ เพราะเขาไม่ได้มีจุดประสงค์ใดเป็นหลัก เขามาเพียงแค่สืบคดี และถูกขอความช่วยเหลือจากคอนเนอร์

แต่นี่ไม่ใช่-ไม่เหมือนกับครั้งเก่า..

เพราะนี่คือคอนเนอร์ – ถึงแม้เหตุผลเพียงหนึ่งเดียวที่เขามาที่นี่จะเป็นเพราะเจ้าหุ่นกระป๋องที่มายืนข้างกายในตอนนี้ก็เถอะ

TBC