Title : Old Memories | ความทรงจำสีจางจาง

Author :  Sean

Pairing : Dr. Emil Behring x Ida Lenze

Rating : No Rate

Fandom : Charité Netflix

เขียนเพื่อสนองนี้ดและปณิธานตัวเองล้วนๆ | คอมเมนท์ฟิคได้ที่ #seanfic เหมือนเดิมคร้าบ

         ตอนนี้ผมกำลังอยู่ในความฝัน..

ในความฝันของผมมีเธออยู่ตรงนั้น

ในความฝันที่มีเธออยู่ในอนาคตด้วยกัน

“อิดา” ผมเอ่ยเรียกชื่อเธอ

ไม่นานเท่าไหร่เจ้าของชื่อเรียกนั้นก็วางมีดเล่มเล็กที่อยู่ตรงหน้าลง เธอที่กำลังง่วนอยู่กับการเตรียมอาหารเช้าหันมาทางผม “คะ คุณหมอเบห์ริง”

“เมื่อไหร่เธอจะเลิกเรียกฉันว่าคุณหมอเบห์ริงสักที” ผมสวมกอดเธอเข้าที่ด้านหลัง กดจูบลงบนร่องไหล่เล็กๆนั่นมองดูสิ่งตรงหน้าที่บังอาจมาพรากเธอออกไปจากอ้อมกอดของผมในตอนเช้าบนเตียงนอน

แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยิ้มให้เธอเป็นการเริ่มต้นเช้าวันใหม่ที่คิดว่าน่าจะดี

“อรุณสวัสดิ์”

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ..” อิดาหันมายิ้มให้ผม “..เอมิล”

ผมรู้ว่าเธอคงไม่ชินสักเท่าไหร่กับการที่ต้องเรียกผมด้วยชื่อต้น เพราะทั้งชีวิตของเธอเอาแต่เรียกนามสกุลของผม ..ผมยิ้มให้กับท่าทางเคอะเขินของสาวน้อยตรงหน้า

ชั่วขณะหนึ่ง..ผมเพียงแค่อยากกอดเธอเอาไว้แนบกาย ความกลัวในหัวใจชอบสั่งให้ผมทำอะไรไร้เหตุผลและหุนหัน ความกลัวที่จะสูญเสียเธอไปอีกครั้ง มากกว่านั้นคงเป็นตลอดกาล

ผมกอดเธอแน่นและหลับตา.. กลัวว่าภาพข้างหน้าจะหายไป

“คุณหมอเบห์ริง!”

เสียงที่คุ้นเคยดังก้องโสตประสาท

พร่ำเรียกเขาจากปากเหวที่มองไม่เห็นแม้แต่แสงรำไร..

ผมรู้สึกเหมือนโดนตบเข้าที่ใบหน้าจนนับครั้งไม่ถ้วน

แต่ผมมองไม่เห็นแม้แต่เจ้าของมือปริศนานั้น

เสียงเล็กที่พร่ำเรียก, ผมสัมผัสได้ว่ามันดูสั่นเครือ

เธอกำลังร้องไห้หรอกหรือ..ร้องไห้เพื่อใครกัน?

“ตื่นสิ! เบห์ริง!”

เสียงเกือกรองเท้ากระทบแผ่นไม้เหมือนเสียงสลับเท้าวิ่ง

ผมนอนรอเวลา..ที่ไม่อาจรู้ได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อหลังจากนี้

 “คุณหมอเบห์ริง!”

ความรู้สึกของผมตอนนี้มันเย็นเยียบเหมือนเหยียบย่ำอยู่กลางทะเลน้ำจืด

คลื่นสาดกระทบเข้ากับใบหน้าของผม

ผมสำลักน้ำทะเล,

“เบห์ริง! ลืมตาสิ!”

ผมลืมตาตามที่เจ้าของเสียงนั้นบอก

กลับค้นพบว่าตัวเองไม่ได้ยืนอยู่ที่ชายหาดอย่างที่ภาพในหัวได้ปรากฏเอาไว้

แต่กลับกลายเป็นว่าผมนอนอยู่บนพื้นที่เปียกน้ำ,

ในห้องพักของตัวเอง

และอิดาที่นั่งอยู่ข้างๆผม.. ใบหน้าของเธอนองด้วยน้ำตา

รู้สึกผิดจับใจ,

นั่นคือความรู้สึกแรกที่เสียดแทงขึ้นมาข้างในหัวใจ

ปวดร้าวเสียยิ่งกว่าปลายมีดหมอกที่ทิ่มแทง

ผมกำลังทำให้เธอร้องไห้..

          “ขอบคุณ..” ผมเดินออกมาจากหลังประตูบานนั้น และผมเอ่ยเป็นครั้งแรกหลังจากที่สติสัมปชัญญะครบถ้วน “ทุกอย่างปกติดีแล้ว”

ผมยืนนิ่งตรงธรณีประตูมองแผ่นหลังเล็กของหญิงสาว

เธอหันกลับมามองผม, สายตาที่ขุ่นมัว ทำให้ผมรู้ว่าเธอคงโกรธเคืองไม่น้อยกับพฤติกรรมของผมที่ทำให้เกิดเรื่องทั้งหมดนี้ขึ้น “ไม่มีอะไรปกติเลย”

“คุณเกือบตายไปแล้ว”

“ใครสนกัน” ผมถามไปตามความเป็นจริง

“ฉันไงคะ”

ผมเดินเข้าไปหาเธอที่ยืนอยู่ตรงนั้น, ชั่ววินาทีหนึ่งผมยิ้ม “มีแต่เธอเท่านั้นแหละที่ชอบฉัน” และวินาทีต่อมารอยยิ้มนั้นก็หายไป “คนอื่นๆต่างไม่ชอบหน้าฉันกันหมด”

“มีคนต้องการคุณนะคะ” เธอเดินเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น “โรงพยาบาลเด็กที่ไลพ์ซิกต้องการทดสอบเซรุ่มต้านโรคคอตีบของคุณ”

“ฉันทำไม่ได้” ผมเว้นจังหวะ แล้วนั่งลงบนขอบเตียง “ดูสภาพของฉันสิ”

“หมอเอร์ลิชจะไม่ผลิตเซรุ่มถ้าไม่มีคุณ” อิดานั่งลงที่ข้างๆผม “เขาต้องการคุณนะ”

ผมเงียบและเงียบไปพักหนึ่งจนกว่าจะพูดต่อ “แล้วเธอล่ะ” มองหน้าเธออีกครั้ง หวังว่าจะเข้าใจในความหมายที่ผมต้องการจะสื่อ

ดวงตากลมโตคู่นั้นจ้องมองมาที่ผม “อย่างกับคุณเคยสนใจ..” ก่อนจะก้มลงมองพื้น

คำตอบของเธอทำให้ผมเงียบ..

บางทีอาจมีถ้อยคำมากมายที่ผมยังไม่ได้เอ่ยออกไปให้เธอฟัง

“ฟังนะ..อิดา”

ผมเริ่มต้นเรื่องราว “ฉันอยากบอกเธอเกี่ยวกับเรื่องที่กัดกินใจฉันมานาน..”

“ตอนนั้น..” ภาพในความทรงจำถูกย้อนขึ้นมาอีกครั้ง “..หลังจากที่พ่อกับแม่ของเธอเสีย- ฉันเข้าออกโรงพยาบาลบ้าอยู่หลายเดือน”

“เธอเข้าใจใช่ไหม..” ผมข่มตา พยายามที่จะไม่นึกถึงความเจ็บปวดเหล่านั้น “ช่วงเวลาเหล่านั้น..”

ผมหวังว่าเธอจะเข้าใจ

“ทางการแพทย์เรียกว่าโรคอารมณ์สองขั้ว..” ผมยิ้ม “ฉันแค่รู้สึกว่างเปล่า ไม่ก็โกรธ ไม่ก็เศร้า หรือไม่ก็สุขล้น”

เสียงของผมแผ่วเบา “มันเกินจะทน...”

เธอเงียบ, ไม่อาจรู้ได้ว่าเธอกำลังเสียใจเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นหรือไม่ แต่เธอก็พูดขึ้นต่อ “ฉันมีสิทธิ์เข้าสอบที่ซูริกแล้ว..”

“ฉันคงทำได้ไม่สำเร็จถ้าไม่ได้คุณช่วย” อิดายิ้มให้ผม

เธอรู้..ว่าความช่วยเหลือของผมมันไม่ได้ว่างเปล่า

“ทิชเชนดอล์ฟว่าไงบ้างล่ะ” ผมมองเธอ

“..ฉันเลิกกับเขาแล้ว”

ไม่ใช่เรื่องน่ายินดีเท่าไหร่ แต่ในส่วนลึกของหัวใจนั้น.. ผมยิ้ม “แบบนั้นก็ดีแล้วล่ะ”

“อิดา” ผมเอื้อมมือของตัวเองวางไว้บนแก้มของเธอ “เธอเป็นคนเข้มแข็งและกล้าหาญมากนะ”

“เธอจะทำอะไรก็ได้” ผมขยับปลายนิ้วโป้งสัมผัสแก้มนั้น .. สัมผัสเธอเป็นครั้งสุดท้าย “ไปเถอะ”

“ไปซะ..โลกกว้างใบนี้กำลังรอเธออยู่”

“แล้วคุณล่ะคะ”

“ฉันคงเสียใจไปตลอดชีวิตที่ไม่ได้แต่งงานกับเธอตั้งแต่ตอนนั้น”

ภาพในหัว

มีเพียงแค่จินตนาการของตัวเองที่วิ่งตามรถม้าคันนั้นไปจนสุดหนทาง

แต่ความเป็นจริงที่น่าอาย,

กลับกลายเป็นผมที่ยังคงยืนอยู่ตรงนั้นที่เดิม มองดูเธอที่จากไป

ตั้งแต่ยังเป็นเพียงแค่นักเรียนแพทย์ทหาร

จนตอนนี้เป็นถึงหัวหน้าศัลยแพทย์

มันก็ยังไม่ช่วยให้ผมสามารถดึงรั้งเธอไว้ได้เลย

หัวใจของผมสลายซ้ำแล้วซ้ำเล่า,

มองดูเธอที่กำลังจากไปอีกครั้ง

ครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้..

รู้เพียงแค่มันเป็นเสี้ยวส่วนจากทั้งหมด

วนทำร้ายหัวใจของผมอยู่อย่างนี้

เหมือนม้วนฟิล์มที่ถูกฉายซ้ำจนกว่าจะพัง

แต่ด้วยความสัจจริง,

ผมหมายความอย่างที่ผมพูดทั้งหมด

ผมคงเสียใจไปตลอดชีวิตที่ไม่ได้แต่งงานกับเธอตั้งแต่ตอนนั้น

และผมคงต้องใช้ชีวิตที่เหลืออยู่โดยการไม่มีเธออีกครั้ง

เพื่อที่จะได้รอเธอกลับมา