เสียงผู้คนจำนวนมหาศาลกำลังพร้อมใจส่งเสียงราวกับว่ากำลังอยู่ในงานการแสดงคอนเสิร์ตของศิลปิน

ระดับโลก ทุกสายตาจับจ้องไปที่เวที รอคอยการปรากฏตัวของพิธีกรผู้ดำเนินรายการในพิธีมอบรางวัล

การแข่งขันให้แก่ผู้ชนะการสอบแข่งขันภายในมหาวิทยาลัย 

ทุกคนต่างมีรอยยิ้มประทับบนใบหน้า เว้นแต่ผมที่เหมือนผู้คนที่อยู่ผิดที่ผิดทาง

และไม่แน่ใจว่าตนเองมาที่แห่งนี้เพื่ออะไร

ย้อนกลับไปสัปดาห์ก่อนมีเสียงเพลงดังขึ้นจากโทรศัพท์ 

ขณะที่ผมกำลังนอนหลับในช่วงบ่ายของวัน 

น้ำเสียงของแม่ ปรากฏขึ้นด้วยความดีใจและตื่นเต้น

อย่างที่ผมแทบจะลืมไปแล้วว่าคนเราสามารถมีชีวิตชีวาได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ 

ความตื่นเต้นนั้นฟุ้งกระจายแทรกซึมตัวออกมาผ่านโทรศัพท์

จนทำให้ผมต้องตัดสินใจกดรับเบอร์นี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

หลังการพูดคุยกันราวสิบนาทีผมก็เริ่มเข้าใจได้ถึงสารตั้งต้นที่ทำให้แม่อยู่ในสภาวะของอาการดีใจเช่นนี้

บทสนทนาผ่านเครื่องมือสื่อสารทางไกลในครั้งนี้ทำให้ผมรับรู้เรื่องราว และทำความเข้าใจต่อเหตุการณ์

ที่เกิดขึ้นได้ว่าพี่ชายของผมชนะการแข่งขันการสอบในมหาวิทยาลัย

และจะได้ขึ้นไปรับรางวัลบนเวทีในวันพรุ่งนี้

แม่จึงรีบติดต่อมาหาผมเพื่อแจ้งข่าวในครั้งนี้พร้อมทำหน้าที่เป็นผู้จัดการส่วนตัว

ใช้สิทธิ์ออกเสียงบังคับผม ให้ผมไปร่วมงานการมอบรางวัลแก่พี่ชายในครั้งนี้

หลังวางสายจากแม่ไปผมใช้เวลาครู่หนึ่งทำการเรียบเรียง ปะติดปะต่อเรื่องราว ที่เกิดขึ้นอีกครั้ง

พร้อมพูดวนกับตัวเองถึงสิ่งที่ต้องทำและเตรียมตัวหลังจากนี้

แต่ไม่ทันได้ขยับเท้าในความคิดเพื่อก้าวเดินนึกคิดถึงสิ่งที่ตัวเองต้องทำต่อไป

ผมก็เกิดความรู้สึกแปลกปะหลาดขึ้นมา

พร้อมตั้งคำถามถึงสิ่งที่เกิดขึ้น

ตั้งแต่ผมจำความได้

พี่ชายของผม ไม่ใช่คนที่สามารถคาดเป้าเอาดีทางด้านการเรียนได้

พี่มักมีชื่อ มีเรื่อง ผุดขึ้นมาในโรงเรียนอยู่บ่อย ๆ

ผู้คนในโรงเรียนมักพูดกันบ่อย ๆ ว่าพี่คือคนที่ใคร ๆ ก็ไม่อยากอยู่ใกล้

ทุกคนรู้ชื่อเสียงเรียงนามของพี่ดี การไถเงิน ชกต่อย สูบยา พี่ล้วนทำมาหมดแล้ว

กว่าจะจบชีวิตมัธยมมาได้ผมจำได้เลยว่าแม่แทบจะต้องประเคนเงินทั้งถังไปให้โรงเรียน

เพื่อออกใบจบให้พี่ชายของผม

สิ่งที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ จึงไม่มีเหตุผลอะไรมารองรับให้เกิดความเข้าใจได้เลย

สิ่งที่อยู่ในหัวผมทำให้ผมต้องใช้เวลาครุ่นคิดอีกซักพักใหญ่ ๆ

ในระหว่างนี้ผมจึงพลักตัวเองลงไปนั่งบนโซฟาพร้อมกับใช้นิ้วชี้กดลงไปที่รีโมททีวี

ภาพบนทีวีปรากฏขึ้น

เสียงผู้ประกาศข่าวกำลังพูดด้วยน้ำเสียงที่ให้ความรู้สึกกังวลใจ ต่อสิ่งที่เกิดขึ้น

“แกงค์วัยรุ่นหนุ่ม บุกทุบตีรุมทำร้าย นักศึกษาในย่านมหาลัย”

สายตาผมกำลังจับจ้องตั้งใจอ่านพาดหัวข่าว

ร่างกายถูกปลุกให้สะดุ้งตื่นขึ้นอีกครั้งจากเสียงที่สูงปรี๊ดของผู้เข้าแข่งขันรายการร้องเพลงทางทีวี

ผมก้มมองดูนาฬิกาที่ข้อมือในขณะเดียวกันนั้นเอง เสียงโทรศัพท์จากแม่ก็ดังขึ้น

“อยู่ไหนแล้ว ออกมาหรือยังแม่จะถึงแล้วนะ”  

แค่เพียงคำพูดไม่กี่คำ ก็ทำให้ผมสามารถพาตัวเองออกจากสภาวะที่กำลังจะจำศีลได้

ผมใช้เวลา แต่งตัว ไม่นานก็มาถึงยังมหาวิทยาลัย

ผู้คนจำนวนมหาศาลกำลังยืนเบียดเสียดกันอยู่ในงานประกาศรางวัลการสอบแข่งขันในครั้งนี้

ในขณะนั้นเอง ที่ผมกำลังจะเดินหาตำแหน่งของแม่หลังจากที่โทรคุยกัน

ผมก็ต้องพบกับเบาะแสของสิ่งที่ผมกำลังตามหา

ใบปิดประกาศของมหาวิทยาลัยเผยให้เห็นรายชื่อของผู้ที่เข้าร่วมการสอบแข่งขันในครั้งนี้

แท้จริงแล้วผู้เข้าร่วมการสอบแข่งขันในครั้งนี้นั้นมีด้วยกันห้าคน

แต่ผู้เข้าแข่งขันทั้งสี่คนนั้นได้ทำการถอนตัวออกไปทั้งหมดด้วยสาเหตุที่ไม่อาจปรากฏให้เห็นได้

ในสมองของผมเริ่มคิดถึงสิ่งที่พอจะเกิดขึ้นได้

แต่คิดอย่างไร ผมก็คิดไม่ออก

จนกระทั่งงานจวนจะเริ่มขึ้น

ผมจึงเห็นว่าแม่ผมยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากผม

ผมจึงเดินไปหาแม่      

งานเริ่มขึ้น ในเวลาไม่นาน

เสียงเพลงแห่งการเฉลิมฉลองถูกเปิดให้ดังขึ้น

ภาพของผู้คนและเสียงเพลงที่ดังลั่นเริ่มทำให้ผม รู้สึกประหม่าเล็กน้อย

และแล้ว พิธีกรก็พาพี่ชายของผมขึ้นมาบนเวทีผ่านเสียงของเขา

ผมรับรู้ได้ถึงสายตาอันแรงกล้า

ผมจ้องมองไปที่พี่ พี่ก็จ้องมองมาที่ผม

วินาทีนั้นเองภาพของข้อความพาดหัวข่าวก็ผุดขึ้น

“แกงค์วัยรุ่นหนุ่ม บุกทุบตีรุมทำร้าย นักศึกษาในย่านมหาลัย”

ถ้าจะมีสาเหตุอะไรที่ทำให้นักศึกษาเรียนดี ทั้งสี่คนต้องทำการถอนตัวจากการแข่งขันไปพร้อมกัน

ก็คงไม่มีเหตุอะไรที่เหมาะเจาะไปมากกว่านี้แล้ว

หลังจากผมเริ่มสานเรื่องราวจากเบาะแสที่เกิดขึ้นได้

การหายใจผมก็เริ่มติดขัดเพราะยังทำใจไม่ได้ และรู้สึกผิดหวังกับพี่ชายตัวเอง

ผมจึงบอกแม่ว่าต้องการออกไปสูดอากาศข้างนอกเล็กน้อย

หลังผมออกมายังบริเวณด้านนอกอาคาร

ผมเริ่มรับรู้ ว่ามีใครบางคนกำลังตามผมมา

แต่เสียงฝีเท้านั้นมากเกินกว่าจะเป็นเสียงฝีเท้า ของคน คนเดียว

ผมรู้สึกตัวเอง กำลังโดนไล่ล่า

ผมจึงรีบวิ่ง และฝีเท้านั้นก็วิ่งตามผม

ผมคิดในใจหรือนี่จะเป็นเพราะเรารับรู้ถึงความเป็นจริงของสิ่งที่เกิดขึ้น

ผมไม่แน่ใจกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น

ผมรู้แค่เพียงตอนนี้

ผมไม่สามารถหยุดวิ่งได้

ลมหายใจผมเริ่มสื่อสาร ว่าตัวเองผิดปกติ 

ผมรู้สึกเหนื่อยล้ามากจริง ๆ

ผมไม่ไหวแล้ว

เสียงฝีเท้ากำลังไล่หลังผมมาใกล้ ๆ 

และแล้วภาพที่อยู่ตรงหน้า

ก็ปรากฏเด่นชัดขึ้น

เปลือกตาของผมเปิดอ้าขึ้น

แสงจากผ้าม่าน เริ่มแทรกตัวเข้าสู่ดวงตาของผม

ก่อนที่ผมจะค้นพบว่า

ตัวเองกำลังนอนอยู่บนเตียง