จากชื่อหนังสือคงจะเดาได้ไม่ยากว่า หนังสือเล่มนี้เขียนเกี่ยวกับการท่องเที่ยวประเทศอินเดีย ซึ่งเป็นประสบการณ์แสบๆ คันๆ มันๆ ของคุณวรศักดิ์ ผู้เขียนหนังสือเล่มนี้และชาวคณะ ผู้แบกกระเป๋าหนีเมืองไทยข้ามน้ำข้ามทะเลไปยังประเทศเจ้าของวรรณกรรมมหาภารตะ และคำว่า "สามมิติ" ที่ว่านี้ ก็หมายถึงการไปย่ำสามรัฐใหญ่ ลาดักห์ แคชเมียร์ และราชสถาน โดยมีเนื้อหาสามประเภทประกอบกันอยู่ในเล่มอันได้แก่ ความเรียง รูปภาพ และการ์ตูนรูปใบหน้าเพื่อนร่วมก๊วนทั้งหกคนใส่คำพูดต่างๆ วางปะปนกันตามหน้าหนังสือแต่ละหน้า ตั้งแต่ก่อนเริ่มทริปไปจนจบการเดินทาง

     เรื่องราวต่างๆที่ถ่ายทอดออกมาได้อารมณ์แนวไดอารี่นักเดินทาง แต่เป็นไดอารี่ที่เตรียมไว้เพื่อการพาณิชย์ เพราะมีการแบ่งหัวข้อไว้อย่างละเอียด (ถ้าไปเองเขียนเพื่ออ่านเองมันไม่สวยงามแบบนี้//ประสบการณ์ตรง) แล้วเพิ่มสีสันให้น่าสนใจด้วยการ์ตูนเพื่อนร่วมทริปทะเลาะกัน เหมือนได้อ่านการ์ตูนท่องเที่ยวนิดๆหน่อยๆ และที่น่าตื่นตาตื่นใจต้องยกให้ภาพถ่ายสี่สีทั้งเล่มแสนสวย ที่มองไปก็ยั่วกิเลสให้อยากไปให้เห็นกับตาดูสักครั้ง(ยังไม่เคยไปอินเดีย) ภาพหลายภาพก็เคยเห็นมาบ้างแล้วตามสารคดีท่องเที่ยว ภาพบางภาพมองแล้วก็ เอ๊ะ อินเดียมีอะไรแบบนี้ด้วยเหรอ???

     แต่จะว่าน่าไปเที่ยวแบบไร้ที่ติเลยก็เห็นจะไม่ใช่ พิษสง เอ๊ะ ไม่สิ ต้องเรียกว่า ข้อมูลด้านลบที่ลือที่เล่าอ้างกันนั้นก็มีอยู่ แม้ในหนังสือเล่มนี้ก็ยังเขียนถึงว่า ระหว่างทางมีแพ้อาหารบ้างอยู่เหมือนกัน ซึ่งเป็นเรื่องที่มีผู้เตือนกันมานักต่อนัก ต้องเก็บเป็นข้อมูลไว้เสียแล้วว่า...ของเขาแรงจริงๆ

     นอกจากปัญหาเรื่องอาหารการกินแล้ว หนึ่งในคำเตือนที่ว่า "เจอแขกกับงู ให้ตีแขกก่อน" นั้น ก็ไม่เกินเลยความจริงไปเสียทีเดียวนัก เพราะมีตัวอย่างให้เห็นในหนังสือด้วย เช่น มีชาวท้องถิ่นที่เห็นนักท่องเที่ยวเป็นเหยื่ออันโอชะ พอเจอต้องรีบเข้ามาบังคับให้จ้างตัวเองเป็นไกด์ อะไรแบบนี้ ดูเหมือนว่าความเป็นอยู่และผู้คนในประเทศนี้ จะไม่ค่อยเอื้อให้ผู้หญิงอย่างเราๆ ตะลอนๆไปคนเดียวสักเท่าไหร่ จริงๆคนไปก็คงจะมี แต่เราไม่แบกเป้เที่ยวอินเดียคนเดียวแน่นอน!!

     แต่ปัญหาระหว่างทางก็ไม่สามารถหยุดยั้งผู้รักการเดินทางได้ เพราะสิ่งที่ได้จากการเดินทางแต่ละครั้ง ไม่ว่าจะเป็นประสบการณ์ มิตรภาพ การได้เรียนรู้สิ่งใหม่ๆ หรือการได้เห็นสิ่งที่ไม่เคยเห็น ยังคงเป็นรางวัลล้ำค่าสำหรับนักเดินทางเสมอ

     สิ่งที่ชอบมากในหนังสือเล่มนี้ คือ สีทั้งเล่ม และคำว่า "สี" นั้นหมายถึง "สี" จริงๆ คือ แม้แต่หน้ากระดาษแต่ละหน้า มันยังไม่ใช่สีขาวเลย!! เป็นสีฟ้าบ้าง เหลืองบ้าง ชมพูบ้าง ฯลฯ สลับกันไป ยิ่งโซนรูปถ่ายไม่ต้องพูดถึง รูปสวยงามรายละเอียดเนียนกริ๊บ ฮือ ใช้กล้องอะไรนี่ (แต่ถ่ายได้ขนาดนี้ไม่ใช่แค่กล้องหรอก ฝีมือด้วย)

     แม้จะมีเสียงลือเสียงเล่าอ้างในทางลบต่อประเทศอินเดียไม่น้อย แต่เมื่อเห็นรูปถ่ายที่คุณวรศักดิ์เก็บมาฝากแล้ว ต้องบอกจริงๆเลยว่า อินเดียเป็นประเทศที่น่าไปเที่ยวเป็นอย่างมาก อาจเพราะอินเดียมีอารยธรรมมาแต่โบราณ และเป็นต้นกำเนิดของศาสนาอย่างน้อยก็พุทธกับพราหมณ์ สถาปัตยกรรมต่างๆจึงมีกลิ่นอายความขลังอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ไหนจะสภาพภูมิประเทศที่เป็นเทือกเขาอีก แค่คิดก็อยากไปเห็นด้วยตาตัวเองแล้ว