คนรุ่นนี้อาจไม่รู้จักนักเขียนที่ชื่อ "วาณิช จรุงกิจอนันต์"

  
     ถ้าถามเรา เรารู้จักคุณวาณิชครั้งแรกในฐานะ เจ้าของหนังสือที่ชื่อ "กระเทียมเจียว" แล้วเราก็ซื้อหนังสือของเขามาอ่านอีกสองเล่ม นั่นคือ "สวัสดีครับคุณผู้หญิง" และ "อกหักไม่ยักกะตาย"

  
     มีคนเห็นเราอ่านเล่มหลังแล้วถามว่า อกหักเหรอ
     "เปล่าค่ะ ชอบคนเขียนค่ะ" เราตอบยิ้มๆ


     วันเวลาผ่านไป คุณวาณิชถึงแก่ความตาย เราก็ระลึกถึงเขาในฐานะ นักเขียน ที่เขียนหนังสือซึ่งทำให้เราหัวเราะได้ คนหนึ่ง
     แล้วเราก็ซื้อหนังสือเล่มนี้มาอ่าน





     มีอย่างหนึ่งที่สังเกตได้ตอนอ่านสำนวนการเขียนของคุณวาณิช นั่นคือ เธอคงเป็นคนเจ้าบทเจ้ากลอนพอตัว เพราะมีบางช่วงของบทความ ที่แม้จะเป็นร้อยแก้ว แต่เหมือนตั้งใจให้คำคล้องจองกัน เช่นว่า
     "..โล่งอกยกภูเขา หมดเรื่องหมดราวกันไปเสียที.."
     "..หุงข้าวซักผ้าตกปลาพายเรือ..."
     เป็นที่ถูกอกถูกใจคนอ่านผู้เป็นนักเลงกลอนเหมือนกันยิ่ง

     นอกจากถ้อยคำที่สัมผัสสอดคล้องกันแล้ว ที่สะกิดใจก็จะมีพวกถ้อยคำชวนคิดแฝงอยู่ในเล่ม อย่างเช่น
     "..มนุษย์เรานั้นเป็นมากกว่าอะไรแบบเหรียญนะครับ เหรียญมันมีอยู่สองด้าน แต่คนเรานั้นมีมากกว่าสองด้าน.."
     "..ไม่ต้องเกษียณก็เหงาได้.."
     อ่านๆไปก็ เออ จริงว่ะ



     หนังสือเล่มนี้มีบทความทั้งสิ้น 30 บทความ บวกกับอีกหนึ่งบทความพิเศษที่ อ่านแล้วก็ยังไม่แน่ใจว่า มันพิเศษยังไง แต่ถามว่าอ่านรู้เรื่องไหม ก็รู้เรื่องนะ

     เหมือนเป็นหนังสือที่เปิดโอกาสให้ผู้อ่านเข้าไปเผือก เอ๊ย เข้าไปรับทราบความเป็นมาเป็นไปในบางช่วงตอนของชีวิตคุณวาณิช จรุงกิจอนันต์
     สาระอาจไม่มาก และก็ไม่ได้ตลกโปกฮาให้หัวร่องอหายอะไร

     คิดเสียว่า อ่านพอให้หายคิดถึง เจ้าของสไตล์การเขียนหนังสือชื่อ "กระเทียมเจียว" ที่ในปัจจุบันนี้ ไม่สามารถเขียนอะไรให้คนอ่านคนนี้อ่านได้อีกต่อไป

     ...ก็แล้วกัน...


     ถ้าใครสนใจบทความแนวๆนี้ หรือชอบงานของคุณวาณิช จรุงกิจอนันต์ อยู่แล้ว ก็ลองหาข้อมูลเพิ่มเติมดูนะคะ ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าหนังสือเล่มนี้ยังมีขายไหม และขายที่ใดบ้าง

     ...เพราะเราเองก็ยังจำไม่ได้เลยว่า ซื้อหนังสือเล่มนี้มาจากที่ใด แหะ แหะ

     มีโอกาสเราจะไปเที่ยวเหมือนกัน แต่ขอเคลียร์งานและรอให้ชาวบ้านเขารบกันให้เสร็จไปก่อน 

     ระหว่างนี้จะเตรียมตัว เตรียมกล้อง ไปพลางๆก่อน เดี๋ยวไปเที่ยวได้จะได้มีรูปเจริญหูเจริญตากลับมาเก็บในคอมฯเพิ่ม จริงๆฝีมือการเก็บภาพสวยๆเราไม่ห่วงตัวเองหรอก การถ่ายรูปเป็นหนึ่งในทักษะที่เรามั่นใจมากที่สุด(ไม่เชื่อก็ไปส่องภาพประกอบหัวข้อที่เราลงในเว็บนี้ได้ ผลงานเราเองง//ขี้อวด) อย่างไรก็ดี หนังหน้าตากล้องเป็นอีกเรื่องหนึ่ง หุหุ

     ขอให้ทุกๆคนมีความสุขในวันหยุดยาวนี้ อย่าลืมรักษาสุขภาพกายและสุขภาพใจของตนเองและคนรอบข้างด้วยนะคะ 

     สวัสดีค่ะ 

  

     ก่อนจบ ขออนุญาตประชาสัมพันธ์ เนื่องจากตั้งแต่ประมาณ 2 กุมภาพันธ์ 2566 เป็นต้นมา ทาง minimore เปลี่ยนรูปแบบเว็บใหม่ ผลที่เกิดขึ้นคือ งานเขียนเรา...ไม่มีคนอ่านเลย (คาดว่าหาเจอยาก)ตั้งแต่วันที่ 7 กุมภาพันธ์ 2566 เป็นต้นไป เราจึงตัดสินใจกลับไปเขียนเรื่องราวในบล็อกเดิมของเราแทน คุณผู้อ่านที่ถูกจริตในงานเขียนของเรา สามารถติดตามไปอ่านได้ที่