เราเคยเข้าสัมมนาอยู่เนืองๆ ในเรื่องที่อย่าให้ใครมาตัดสินชีวิตของเรา เราเป็นคนเดียวที่สามารถตัดสินชีวิตของเราได้ ซึ่งเราก็เห็นด้วยว่ามันเป็นอย่างนั้นจริงๆ

ในช่วงอายุยี่สิบกว่าๆของเรานั้น เราเคยคิดที่จะออกจากบริษัทที่เราทำงานเป็นที่แรก (ซึ่งจริงๆ แล้วตอนนี้ก็ยังทำอยู่) เพื่อไปหาประสบการณ์ และตามที่คนส่วนใหญ่นิยมกันนั่นก็คือเพิ่มฐานเงินเดือนให้กับตัวเอง
ตอนนั้นเราพูดถึงว่าทำไมถึงอยากจะออกจากที่เก่า ก็เพราะว่าแผนกที่เราทำ มันสุดแค่นั้น ซึ่งถ้าจะไปไกลกว่านั้น ก้คงต้องเลื่อยขาเก้าอี้ของหัวหน้าที่เคารพรักแล้วล่ะ เพราะว่าจริงๆ แล้วความสามารถของเรา ในแผนกนั้นมันไม่ถึง (เรียนมาทางภาษา แต่ดันไปเป็น Engineer)

แต่ก็เหมือนกับว่า คนที่สัมภาษณ์เรานั้น พูดทำนองว่า น้องคิดดูดีๆ นะ ถ้าน้องทำงานอยู่ที่เก่ายังไงน้องก็คงเป็นไปได้ไม่มากไปกว่านี้ เราสะดุดกับคำๆ นี้นะ เพราะโอเคเค้าอาจจะไม่รู้ว่าบริษัทของเรานั้นทำอะไร จะขยายไปถึงไหน ทิศทางเป็นเช่นไรในอนาคต เค้าเลยพูดออกไปแบบนั้นว่า อย่างเราคงไปได้ไม่ไกลถ้ายังอยู่ที่บริษัทเก่า

ณ ตอนนี้คืออยากจะเดินไปบอกเค้าเลยล่ะ (แต่จำหน้าไม่ได้แล้ว) ว่า เนี่ยตอนนี้ยังอยู่ที่บริษัทเก่านะ แล้วตำแหน่งก็เลื่อนขั้นมาเรื่อยๆ ถึงจะไม่ใช่ทางด้าน Engineer แล้วก็ตาม แต่ก็ ก้าวหน้ากว่า ตำแหน่งที่เราไปสัมภาษณ์ตอนนั้นด้วยซ้ำ (เพื่อนที่แนะนำ ก็ออกมาจากบริษัทนั้นแล้ว เพราะการเมืองเล็กๆ ในออฟฟิศ) ขอให้อยู่อย่างมีความสุขละกันค่ะ จบปิ้ง

มีอยู่อย่างหนึ่งที่เราเชื่อมากๆ แล้วไม่มีทางที่ใครจะมาทำลายความเชื่ออันนี้ได้คือ มนุษย์เรานั้นสามารถทำอะไรได้หลายๆ อย่าง ถ้าตั้งใจกับมันจริงๆ เรียนรู้ ศึกษาและหมั่นฝึกฝน ยังไงก็ทำได้ ดูอย่างเราดิ เรียนจบภาษา แต่มาทำงานด้านคอมพิวเตอร์ ทั้งๆ ที่เป็นคนเรียนรู้ช้า และ Low teach จริงๆ นะ