เคยได้ยิน (จำไม่ได้แล้วว่าใครเป็นคนพูดนะ) คนสำเร็จเค้าจะมองที่อนาคต เพื่อกำหนดปัจจุบัน แต่คนส่วนใหญ่จะมองปัจจุบัน แล้วหวังว่าอนาคตจะเป็นแบบที่เราคาดหวัง ดังนั้น เราจึงควรกำหนดเป้าหมายของตัวเองให้ชัดเจน แล้วสมองของเราก็จะคอยหาวิธีที่จะทำให้เรา ได้ไปถึงเป้าหมายอย่างที่เราต้องการ

เราก็งงนะกับคำวาเป้าหมาย ทำไมตอนเด็กๆ เป็นนักเรียน ในโรงเรียนเค้าไม่สอนให้เราตั้งเป้าหมายเลยหว่า แล้วมันคืออะไร?

จริงๆ แล้วเป้าหมาย มันก็คือสิ่งที่เราอยากได้อยากเป็นนั้นแหละ (อันนี้ตามที่เราเข้าใจนะ) แต่ว่าการตั้งเป้าหมายนั้น จะต้องชัดเจน เอาล่ะสิ ไอที่ว่าชัดเจน มันต้องชัดเจนขนาดไหนกัน ก็เคยมีคนบอกอีกแหละว่า ชัดเจนขนาดที่ว่า เราสามารถจินตนาการได้ว่าเราเป็นแบบนั้นไปแล้ว ต้องจินตนาการว่า ถ้าเราทำเป้าหมายได้แล้ว เราจะเป็นยังไง สภาพแวดล้อมรอบตัวจะเป็นอย่างไร จะรู้สึกแบบไหน (โห จิตนาการกันขนาดนี้กันเลยทีเดียว) ยิ่งชัดเจนเท่าไหร่ เราก็จะยิ่งมีพลังขับเคลื่อนตัวเอง ให้หาวิธีเข้าใกล้เป้าหมายของเราได้มากยิ่งขึ้น

ซึ่งในวันนี้ เราก็มีเป้าหมายของตัวเองเหมือนกัน ตั้งใจไว้ว่าจะทำมาตั้งแต่เมื่อ 3 ปีที่แล้ว แต่ก็ลืมมันไป มานึกขึ้นได้ ก็ตอนที่มันสายไปในทุกๆ ปี คือเราอยากรำถวายหลวงพ่อพระใส ที่จังหวัดหนองคาย ซึ่งการรำนี้จะจัดขึ้นทุกปี ณ วันก่อนวันมหาสงกรานต์ของไทยเรา คือวันที่ 12 เมษายน ชาวบ้าน ทั้งหญิงชาย ส่วนใหญ่จะเป็นผู้หญิงเสียมากกว่า จากทั่วจังหวัดหนองคาย ในทุกๆ อำเภอ จะฝึกซ้อมท่ารำที่เป็นของจังหวัด และมารวมกันรำถวายให้แก่หลวงพ่อพระใส ซึ่งเป็นวัดประจำจังหวัดหนองคาย และเป็นศูนย์รวมจิตใตของผู้คนในระแวกนี้

ในปีแรกที่เราย้ายมาทำงานที่เวียงจันทน์ เพื่อนเราซึ่งเป็นคนหนองคาย ก็พาเราให้มาชมพิธีรำนี้ ซึ่งเราเห็นแล้วก็ประทับใจมาก เลยบอกกับเพื่อนว่าเราอยากมารำด้วย ซึ่งเราก็ได้พนมมือตั้งจิตอธิฐานกับหลวงพ่อที่หน้าโบสถ์ว่า ถ้าหากว่าเรายังได้ทำงานอยู่ที่นี่อีกในปีถัดไป เราจะมารำถวายหลวงพ่อด้วย จนถึงวัันนี้ เราได้ทำงานที่นี่มาเกือบ 4 ปีแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้มีโอกาสได้ไปรำถวายพลวงพ่อสักที เมื่อวานเราไปหาเพื่อนที่หนองคาย ก็ได้คุยกันถึงเรื่องที่จะรำ เพื่อนเลยแนะนำว่าให้ซ้อมเองก่อน จริงๆ แล้วไม่ใช่ว่าใครอยากจะรำก็มารำได้เลยนะคะ จะต้องมีการนัดฝึกซ้อมให้ครบตามวันและเวลาที่กำหนด มิเช่นนั้นจะเข้าร่วมพิธีรำในวันจริงไม่ได้เลย เพื่อนเลยแนะนำว่าให้ไปฝึกซ้อมเองก่อน เพราะว่าตอนนี้เค้ามีต้นแบบท่ารำอยู่ในยูทูปแล้ว  ส่วนตารางการนัดซ้อมนั้น เดี๋ยวเพื่อนเราจะเป็นคนคอยตามข่าว แล้วบอกเราให้มาซ้อม

วันนี้ตอนเช้า เราเลยตื่นมาแล้วก็รีบหาคลิปเพื่อทำการฝึกซ้อมเลย และก็จินตนาการว่า เราได้รำอยู่ต่อหน้าโบสถ์ของหลวงพ่อ กับคนอีกเป็นพันๆ คน แล้วก็เริ่มซ้อม ตั้งแต่จับจังหวะ วิธีการรำ ทั้งมือ แขน ลำตัว และเท้า นับจังหวะให้ตรง เพื่อที่จะได้รู้เวลาเปลี่ยนท่า พิธีรำถวายหลวงพ่อนี้ ใช้เวลาโดยประมาณ 15 นาทีกว่าๆ เราเรียนรู้ไปทีละท่อน ทีละท่า เหมือนเวลาตอนที่เรียนรำสมัยเรายังเป็นเด็ก (อันนี้นับว่าโชคดีที่มีพื้นฐานมาก่อน) เราซ้อมแล้วซ้อมอีก มือก็เจ็บ ขาก็เจ็บ ในห้องก็ร้อน รำจนเหงื่อแตก พักกินข้าว แล้วกลับมาซ้อมใหม่ และแล้วเราก็ซ้อมจนเสร็จ จบทั้งเพลง นับจังหวะได้ถูก แล้วเราก็เริ่มรำใหม่ตั้งแต่ต้น ในระหว่างวันที่เราซ้อม เราคุยกับตัวเองว่า วันนี้เราจะต้องรำให้เป็นให้ได้ เราจะต้องไปรำรวมกับคนที่เคยรำมาทุกๆ ปี อีกหลายคน เราจะรำผิดไม่ได้ ต้องซ้อมอีก ต้องซ้อมอีก พอซ้อมจบ เราก็มานั่งคิดว่า จริงๆ แล้ว การทำอะไรตามความตั้งใจ เพื่อให้ถึงจุดหมาย มันมีความสุข ถึงแม้ว่ามันจะยาก มันจะเหนื่อย แต่มันคือเป้าหมายที่เราอยากจะทำมันให้สำเร็จ มันก็มีแรงฮึดสู้ขึ้นมา

นี่ล่ะมั้งเป้าหมายที่ชัดเจน จินตนาการให้เห็นเป็นภาพ แล้วสมองกับร่างกายก็จะสั่งงานให้เราทำสิ่งต่างๆ เพื่อบรรลุถึงเป้าหมายที่เราตั้งใจไว้ ลองดูนะคะ อยากทำอะไรจงตั้งเป้าหมาย จินตนาการ แล้วลงมือทำ วันนี้เราได้ทำเป้าหมายเล็กๆ ของเราสำเร็จไปหนึ่งก้าวแล้ว ส่วนก้าวถัดๆ ไปนั้น เราก็ยังคงต้องดำเนินต่อไปเรื่อยๆ แล้วจะกลับมารายงานผลนะคะ ว่าสุดท้ายแล้วปีนี้ เราจะได้รำถวายหลวงพ่อพระใส ในวันที่ 12 เมษายน นี้หรือเปล่า เป็นกำลังใจให้เราด้วยนะคะ ^.^ 

และก็ขอเป็นกำลังใจให้กับทุกๆ คนที่กำลังจะตั้งเป้าหมาย และคนที่กำลังทำตามเป้าหมายที่ตั้งใจไว้ของตัวเองอยู่นะคะ ส่วนใครที่ยังหาเป้าหมายไม่เจอ สู้ๆ นะคะ ตั้งเป้าหมายในทุกๆ วันให้ได้นะคะ เอาใจช่วย.

ขอบคุณภาพประกอบจากข่าวจากเว็ป Media Studio ค่ะ

http://www.mediastudio.co.th/2017/04/13/139644/