การได้ดูหนังเรื่องนี้ มันทำให้เราได้นึกย้อนไปสมัยที่ยังเป็นนักเรียนช่วงนั้นด้วยเหมือนกัน ยกมือยอมรับเลยว่า เราก็เป็นคนหนึ่งที่ลอกเพื่อน และก็ให้เพื่อนลอกข้อสอบอยู่บ่อย ๆ (ขอโทษนะคะคุณครู T.T) แต่ส่วนใหญ่ จะบอกคำตอบเพื่อนเหมือน "ลิน" มากกว่า ไม่ใช่ว่าเราเก่งกว่าเพื่อนหรอกนะ แต่เราเรียนมาเยอะกว่าเพื่อนเท่านั้นเอง

ลินเป็นเด็กฉลาดที่รักเพื่อนมาก ยอมทำตามคำขอร้องของเพื่อน ถึงแม้จะรู้ทั้งรู้ว่ามันเป็นเรื่องที่ผิด เราก็เช่นกัน ตอนแรก ๆ ก็สอนแหละ แต่ความรู้ของคนมันก็ไม่ได้เหมือนกัน ฉะนั้น เวลาสอบ มันก็เลยต้องช่วยเหลือกันแบบนี้ แต่เรื่องของเราที่ช่วยจนได้เรื่องนั้น ไม่ใช่เรื่องการให้เพื่อนลอกข้อสอบ แต่เป็นการช่วยให้เพื่อนได้รอดพ้นจากการโดนอาจารย์จับ จนตัวเองโดนจับซะเอง

โรงเรียนของเรามีวันที่เรียนพละ เหมือนกับโรงเรียนอื่น ๆ แต่ที่อาจจะไม่เหมือนโรงเรียนอื่น ๆ ก็คือ ถ้าวันไหนเรียนพละ ให้ใส่ชุดพละมาเรียนได้เลย แล้วชุดพละก็ไม่ใช่ใส่แค่เสื้อ แล้วใส่กระโปรงมาเรียน แล้วค่อยเปลี่ยนกางเกงวอร์ม เฉพาะตอนเรียนเท่านั้น แต่สามารถใส่กางเกงวอร์มพละได้เลยทั้งวัน เพราะฉะนั้น ชุดพละจึงเป็นชุดที่คล่องตัวมากที่สุด แต่กฏของโรงเรียนคือ ห้ามใส่ชุดพละในวันที่ไม่มีการเรียนพละ และกางเกงวอร์มที่ใส่จะต้องเป็นกางเกงวอร์มที่ถูกระเบียบ 

การทำเรื่องถูกระเบียบในช่วงสมัยเป็นเด็กวันรุ่น แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยทีเดียว ยิ่งสำหรับนักเรียนห้องธรรมดา ๆ ที่ไม่ใช่ห้องเด็กเรียนแล้วละก็ ไม่มีทาง ขนาดเราเป็นเด็กกึ่งเด็กเรียน ยังไม่ยอมใส่กางเกงวอร์มถูกระเบียบเลย (แต่ก็ไม่ได้ผิดระเบียบจนเกินไปนัก...ไม่กล้า 555) 

มีวันหนึ่ง ห้องเราเรียนพละ ก็เลยได้ใส่ชุดพละมาเรียน และก็ใส่ตรงกันกับเด็กอีกห้องหนึ่ง ซึ่งเอาจริง ๆ เรารู้จักกับเด็กห้องนี้อยู่หลายคน เพราะว่าเพื่อนเราที่มาจากโรงเรียนเดียวกันก็อยู่ห้องนี้ แต่เป็นห้องที่มีเด็กเกเรเยอะไปหน่อย เราเดินออกมาจากห้องเรียน เพราะเป็นคาบพัก 20 นาที ระหว่างคาบเรียน เพื่อมาเข้าห้องน้ำ วันนั้นเป็นวันเลวร้ายของเราวันหนึ่งเลยก็ว่าได้ เราดันเดินมาเจอเพื่อนห้อง 16 ที่ใส่ชุดพละวันเดียวกันกับเรา เด็กคนนั้น วิ่งปรี่เข้ามาหาเรา แล้วบอกว่า ขอเปลี่ยนกางเกงวอร์มกับเรา เพราะว่าเค้าต้องเข้าเรียนกับอาจารย์ฝ่ายปกครองคาบต่อไป บางคนอาจจะสงสัยว่าทำไม่เราถึงไม่ปฏิเสธไป เอาง่าย ๆ เลย เพราะว่า หนึ่ง เค้าเดินมากันทั้งหมดสามคน แต่เรามาคนเดียว สองเค้าเป็นเด็กเกเร ที่เคยมีเรื่องตบตีกับเด็กห้องอื่น (เป็นนักเลงพอสมควร) สาม เค้าไม่ได้รุมทำร้ายเรา แต่ว่าเค้าขอเราอย่างน่าสงสาร เราก็เลยยอมเปลี่ยนให้ เค้าพาเราวิ่งเข้าไปในห้องน้ำที่อยู่แถวนั้น แล้วก็สลับกางเกงวอร์มไปใส่

อ๋อ ลืมบอกไป คนที่เปลี่ยนกางเกงกับเรา เค้าเตี้ยกว่าเรา เกือบ 10 เซนต์ และขาก็เล็กกว่าเราไม่น้อยเลยทีเดียว เราถอดกางเกงให้เค้าไป แล้วก็เอากางเกงเค้ามาให้เราใส่ กางเกงเจ้ากรรมของเด็กคนนั้น เป็นกางเกงที่ถูกตัดมาตามไซต์ของคนใส่  เอวต่ำ แล้วขาบานมาก เกือบเหมือนขากระดิ่งเลยทีเดียว (ช่วงนั้นฮิตขากระดิ่ง) พอเราสวมมันเข้าไป ติดเป้าสิคะ แถมขาลอยอีกต่างหาก เราตะโกนบอกเค้าว่า เฮ้ย กางเกงตัวนี้เราใส่ไม่ได้ แล้วทันใดนั้น เราก็ได้ยินเสียงเพื่อนของเค้าที่อยู่ข้างนอก ตะโกนเข้ามาว่า เฮ้ย!เบญจามา (เบญจา คือชื่ออาจารย์ฝ่ายปกครองที่ชอบเดินตรวจโรงเรียนเพื่อหานักเรียนที่ผิดระเบียบ) ความซวยมาเยือนถึงที่ เราได้ยินเสียงคนวิ่งออกไป เราเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ตอบ กางเกงหายไปแล้ว เหลือแต่กางเกงเจ้ากรรมที่อยู่กับตัวเรา เสียงรองเท้ามีส้นเดินเข้ามาในห้องน้ำ น่าจะเป็นเพราะว่าอาจารย์เห็นเด็กผิดระเบียบกลุ่มนั้นวิ่งออกไป แกเลยเดินเข้ามาตรวจ อาจารย์เรียกเสียงแข็งให้เราออกจากห้องน้ำ เรานึกอยู่ในใจ จะออกไปได้ไงวะ กางเกงมันเป้าต่ำ ใส่ได้แค่ครึ่งตูดเอง แถมขาลอยอีกต่างหาก

ไม่ถึงสามนาที อาจารย์เอาน้ำสาดข้ามประตูเข้ามาในห้อง เปียกเลยกรู จนใจจึงต้องเปิดประตูออกไปมอบตัวกับอาจารย์ด้วยน้ำตาแห่งความกลัวและความอับอาย อาจารย์เห็นสภาพแล้วถามว่าหลบทำไม

ยังไม่ทันที่จะได้คำตอบจากปากของเรา ตาของอาจารย์ก็มองไปที่กางเกงวอร์มที่เราใส่อยู่ มานี่เลย ตามไปห้องครูเดียวนี้! โดนลากออกจากห้องน้ำเดินตามไปที่ห้องของอาจารย์ แกเรียกเราเข้าไปสอบสวน เนื่องจากสมองตอนนั้นก็คิดอะไรไม่ออก น้ำตาร่วงริน เลยต้องบอกอาจารย์แกไปว่า เพื่อนมาขอเปลี่ยนกางเกง แล้วกางเกงที่ใส่อยู่นี้ทำให้อาจารย์เชื่ออย่างไม่ต้องสงสัยว่าเราคงไม่ได้โกหก เพราะว่า มันใส่ไม่พอดีกับเราเลยสักนิด อาจารย์จึงคาดคั้นให้บอกชื่อเด็กคนนั้น แล้วก็ให้เรารอในห้องนั้น เพื่อรอเอากางเกงมาเปลี่ยน 

หลังจากที่อาจารย์ประกาศเรียกตัวเด็กคนนั้นไม่นาน เค้าก็มาปรากฏตัว แล้วก็เอากางเกงมาคืนเรา อาจารย์ก็ให้เรากลับไปที่ห้องเรียน แต่หลังจากนั้น อาจารย์ลงโทษอะไรกับเด็กคนนั้น เราก็ไม่อาจจะรู้ได้ แต่ที่เรารู้สึกคือ เราเป็นคนที่ทำให้เด็กคนนั้นโดนอาจารย์จับได้ แล้วเราก็ไม่อยากเจอหน้าเค้า แต่หลังจากนั้น เค้าก็มาบอกเรานะว่าไม่เป็นไร เค้าไม่โกรธ หลังจากนั้น เราก็ลืมมันไปเลย จนกระทั่งได้มาดูหนังเรื่องฉลาดเกมส์โกงนี่แหละ ว่า เออ...เราก็เคยมีกรณีช่วยเพื่อนจนได้เรื่องเองนี่หว่า