เราเป็นผู้หญิงคนแรกที่เข้าไปในกลุ่มประถม เพื่อน ๆ ที่อยู่ในกลุ่มอยู่แล้วส่วนใหญ่เป็นผู้ชาย อาจเป็นเพราะว่า เราเข้ากับเพื่อนผู้ชายได้ดีกว่าผู้หญิง (แอบมีความห้าวในตัว) แล้วเพื่อน ๆ ก็ทยอยเข้ามา จากการลิงค์ต่อ ๆ กันของคนที่เข้ามาเพิ่ม

หลังจากได้คุยกัน ถามสารทุกข์สุขดิบจนดูเหมือนกับจะแย่งกันคุยเลยด้วยซ้ำ เราก็เริ่มคุยกันในเรื่องเก่า ๆ ที่แต่ละคนจำได้ ส่วนใหญ่จะเป็นวีระกรรมเด็ด ๆ ของเพื่อน ๆ แต่ละคน ที่ถูกขุดคุ้ยขึ้นมาพูดคุย เพื่อความสนุกสนาน จนต้องปิดเสียงเตือนไป จนกลับมาดูอีกครั้ง  พันกว่าข้อความ ไล่อ่านกันทีเป็นชั่วโมง 

การได้เจอเพื่อนเก่า ๆ ได้ระลึกถึงเรื่องราวเก่า ๆ สมองของเราก็ผลิตภาพความทรงจำที่เราเคยลืมไปแล้ว รายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เพื่อนได้ให้มา มันเหมือนจิ๊กซอว์ตัวเล็ก ๆ แต่ละตัว มาประกบกันจนเป็นภาพที่เกิดขึ้นในหัวของเรา เหตุการณ์ต่าง ๆ เหมือนเพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ ความทรงจำที่เกือบจะเลือนหาย ได้ฟื้นคืนชีพขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับความอิ่มเอมใจ ที่ได้ระลึกถึงมัน

นี่สินะ คงเป็นความรู้สึกของคนสูงอายุที่ชอบคุยเรื่องราวในอดีตกับเพื่อน ๆ ของตน หรือกับลูกหลาน เพื่อให้สิ่งที่เกือบจะเลือนหายไปจากความทรงจำ กลับมีชีวิตขึ้นมาอีกครั้งในหัวใจ