หลายวันก่อนหน้านี้พี่ถามฉันว่า"วันๆนึงฉันหัวเราะกี่ครั้ง"
ฉันตอบกลับไปทันทีว่า"ฉันหัวเราะง่ายจะตายแค่เปิดIGดูคลิปสุนัขตลกๆ"
ฉันคิดเสมอว่าสมัยนี้เราสามารถเข้าถึงความบันเทิงได้ง่ายดาย
ความบันเทิงไม่จำกัดเวลาไม่ว่าเราจะอยู่ที่ไหนเวลาไหนก็ตาม
ท่ามกลางความวุ่นวายของเมืองเราสามารถเสพสมมันได้ตลอดเวลาไม่จำกัด
ถึงแม้ฉันจะตอบคำถามนี้ได้แต่คำถามนี้ก็รบกวนจิตใจฉันอยู่หลายวัน
ฉันหัวเราะและมีความสุขกับสิ่งนี้จริงๆหรือเปล่า?
หรือจริงๆแล้วฉันแค่พยายามที่จะหัวเราะและหลอกว่ากำลังมีความสุข
ฉันเปิดคลิปในยูทูปดูช่องที่ฉันเคยดูหัวเราะไปกับมันจนคลิปจบ
แต่สิ่งที่ฉันรู้สึกตอนนี้คือ"ความว่างเปล่า"หลังความสุข
สิ่งที่ฉันได้รับมันเกิดขึ้นเร็วและจบแบบรวดเร็วเช่นกัน
จริงอยู่ที่คลิปนั้นทำให้ฉันหัวเราะได้แต่พอมันจบลงความสุขก็จบลงด้วย
ถ้าฉันอยากหัวเราะอีกฉันก็แค่เปิดดูคลิปต่อไปได้ไม่มีสิ้นสุด
แต่ทำไหมล่ะฉันยังรู้สึกว่างเปล่าไม่รู้ว่ากำลังวิ่งไขว้คว้าอะไร
ฉันพยายามนั่งคิดว่าความว่างเปล่านั้นคือสิ่งไหนที่หายไป
นึกย้อนไปสมัยเรียนการหัวเราะมันเป็นเรื่องเกิดขึ้นบ่อยมาก
ฉันมีความสุขในแต่ละวันได้เพราะฉันมีเพื่อนๆอยู่ข้างๆ
บางทีเราก็นั่งหัวเราะกันแบบไม่มีเหตุผลในทุกๆเรื่อง
ความรู้สึกนั้นยังอยู่ในใจฉันจนถึงทุกวันนี้
เป็นความสุขที่ถาวรและไม่มีวันหายไปไหน
ความว่างเปล่าตรงนั้นอาจจะเป็นใครสักคนที่อยู่ข้างเรา
มันจะมีประโยชน์อะไรที่เรานั่งหัวเราะคนเดียว
มันจะมีประโยชน์อะไรที่ไม่มีคนร่วมมีความสุขกับเรา
ความสุขที่ฉันมีตอนนี้มันหาง่ายและจบลงอย่างรวดเร็ว
แต่คนที่พร้อมแชร์ความสุขกับเรามันมีค่ากว่าความสุขที่เราหาเองได้
ฉันรู้แล้ว...การมีคนนั่งหัวเราะข้างๆคงดีกว่าการนั่งหัวเราะคนเดียว
เพราะฉันชอบเสียงหัวเราะและรอยยิ้มของพวกเธอ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in