บันทึกเมื่อวันที่ 27 กันยา 2562
วันนี้แม่ส่งรูปไอ่สิงโต(น้องรัก)หมาชิสุเพศผู้อายุ10ปี มาให้ฉันดู
พร้อมข้อความที่ว่ารอพี่...กลับบ้านอยู่นะครับ ฉันอ่านมันและอดขำไม่ได้
สิงโตยืนอยู่บนลานจอดรถในบ้าน ลานจอดรถที่ดูทรุดโทรมมาก
พื้นคอนกรีดเต็มไปด้วยคราบตะไคร่สีดำและเขียว
ประตูรั้วเหล็กของบ้านที่เริ่มมีสนิมเกาะ
ทุกอย่างบ่งบอกให้รู้ว่าไม่มีใครดูแลรักษามันเลย
ทุกอย่างดูเก่าลงไปมากจากที่ฉันเคยเห็นและคุ้นเคย
จนฉันอดคิดไม่ได้ว่าเราไม่ได้กลับบ้านนานขนาดไหนแล้ว?
ฉันเป็นเด็กตจว.ที่ดื้อและพยายามพาตัวเองมาทำงานในกทม.
เหตุผลส่วนหนึ่งเพราะโอกาสที่เข้าถึงง่ายกว่าส่วนอีกเหตุผลคือปัญหาส่วนตัว
ฉันจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าฉันกลับบ้านล่าสุดเมื่อไหร่
ฉันไม่รู้ว่าจะเรียกสถานที่แห่งนั้นว่าบ้านของพวกเราได้อยู่ไหม
บ้านที่ไม่มีใครอยู่...ไม่สิ! ต้องบอกว่าบ้านที่ไม่มีใครอยากอยู่
บ้านที่ไม่มีพ่ออยู่จะมีความหมายไหม บ้านที่แม่ไม่เหมือนเดิมแล้วจะน่าอยู่ไหม
มันจะเป็นบ้านอยู่หรือเปล่าถ้าพวกเราไม่ได้อยู่พร้อมหน้ากัน
อีกไม่กี่ว่าฉันก็ต้องออกจากงานแล้ว
แพลนไว้ว่าจะกลับไปนอนเล่นที่บ้านสัก1เดือน
ยังคิดภาพตัวเองไม่ออกเลยว่าพอถึงบ้านมันจะเป็นยังไง
เพราะฉันรู้สึกไม่สนิทใจกับอะไรเลยที่นั่น มันคงจะเคว้งน่าดูสินะ
ฮึบๆ...ยังไงก็ต้องกลับบ้าน กลับไปยอมรับความจริงว่าพ่อไม่อยู่บ้าน
กลับไปหาแม่ กลับไปปรับตัวจากสิ่งที่ฉันเคยคุ้นเคย
กลับไปสู่วิถีอันปกติของฉัน กลับไปหาไอ่สิงโตที่รอฉันอยู่
กลับบ้านของเราที่มีความทรงจำฉันอยู่.......
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in