"ขอโทษด้วยครับผมลงมาสาย คุณจอห์นมารอผมนานรึยังครับ?"

"ไม่นานครับไม่นาน"

"สรุปแล้วเราจะไปร้านไหนกันดีครับ? คุณจอห์นได้เลือกร้านเอาไว้รึยัง?"

"หมายความว่ามื้อนี้คุณทอมให้ผมเป็นเลือกร้านคนเดียวจริงๆ?"

"ครับ ก็คุณจอห์นเป็นเจ้าถิ่นน่าจะรู้จักร้านอาหารดีกว่าผม"

แม้ว่าเมื่อเช้าเวลาที่ทั้งสองคนนัดกันเอาไว้จะเป็นเวลา 6.15 PM ซึ่งเลยเวลาเลิกงานของเขา 15 นาทีแถมสถานที่ที่พวกเขานัดกันยังเป็นหน้าตึกที่ทำงานของเขาแต่เขาก็ยังสายสำหรับการนัดครั้งนี้ไปถึง 10 นาทีเพราะการประชุมของวันนี้จบปิดงานได้ช้ากว่าที่คิด

  

โชคดีที่ตึกของเขาสามารถให้คนนอกเข้ามานั่งรอในอาคารได้เขาเลยไม่ต้องคอยกังวลเรื่องความหนาว ถ้าเกิดคุณจอห์นต้องรอเขาทางด้านนอกของตัวอาคารเขาคงรู้สึกผิดมากกว่าแค่มาสายแน่นอน

"งั้นเดี๋ยวผมพาไปร้านซุปร้านนึงแถวไชน่าทาวน์แล้วกันครับอากาศแบบนี้ได้ของร้อนคงจะดี คุณว่าโอเคไหมครับ?"

"ตกลงครับ"

ไชน่าทาวน์อยู่ไม่ไกลจากที่ทำงานของเขามากเท่าไหร่ถ้าเดินก็คงใช้เวลาไม่เกินครึ่งชั่วโมงแต่เขาทั้งสองคนเลือกที่จะเดินทางด้วยรถบัสประจำทางแทนการเดินเนื่องจากอากาศที่เหลือเพียง 9 อาศาเท่านั้น

"เชื่อแล้วครับว่าเป็นร้านเด็ดอย่างที่คุณบอกเอาไว้จริงๆ"

ร้านอาหารถูกตกแต่งในสไตล์ของร้านที่มาจากเมืองจีนโดยทั้งหมดไม่ว่าจะเป็นทางด้านนอกของร้านที่ใช้ตัวอักษรจีนเขียนชื่อร้านแล้วถูกวงเล็บไว้ด้วยภาษาอังกฤษ โคมไฟที่ถูกแขวนเอาไว้ทั้งสองข้างของประตูหน้าร้านก็เป็นสไตล์ของเมืองจีนมองแล้วเหมือนพวกเขากำลังเดินเข้าโรงเตี้ยมชื่อดังที่เมืองจีนไม่ใช่ที่เมืองนอกแบบนี้

โต๊ะเก้าอี้ที่ใช้ทางด้านในร้านทำมาจากไม้ทั้งหมดแถมชุดของพนักงานเสริ์ฟก็ยังใส่ชุดแบบจีนที่มีการดัดแปลงให้เข้ากับงานที่ต้องคล่องตัว สิ่งแวดล้อมทั้งหมดมันสามารถทำให้ผู้ที่มาที่ร้านสามารถนึกถึงบรรยากาศของเมืองจีนได้ไม่ยากเลย

การตกแต่งที่โดดเด่นแบบนี้เขาเองเลยไม่แปลกใจที่ในร้านแน่นขนัดไปด้วยผู้คนแถมแถวที่รอคิวทานอาหารยังต่อยาวออกมาหน้าถนน

"ไม่ต้องห่วงครับผมได้โทรมาจองเอาไว้แล้ว เรามีที่นั่งแน่นอน"

"แล้วตอนแรกคุณบอกให้ผมช่วยเลือกระหว่าง 2 ร้าน ถ้าผมเลือกไปอีกร้านนึงคุณจะทำยังไงกับร้านนี้ครับ? เขาไม่เก็บโต๊ะรอเราเก้อเหรอครับ?"

"ถ้าคุณเลือกอีกร้านผมก็คงต้องโทรมาบอกยกเลิกกับที่นี่เหมือนที่เมื่อสักครู่ผมโทรไปยกเลิกกับอีกร้านน่ะสิครับ"

คุณจอห์นคงจะใช้ช่วงเวลาที่เขากำลังมองสำรวจร้านอยู่โทรไปยกเลิกกับอีกร้าน เรามาก่อนถึงเวลาทีจองเอาไว้ไม่นานเลยใช้ช่วงเวลารอเพียงครู่เดียวเท่านั้นชื่อของเราก็ถูกเรียกให้เข้าไปในร้าน

"อาหารเป็นยังไงบ้างครับ?"

"เป็นอาหารจีนที่ไม่เหมือนกับทางเมืองของผมเลยครับ แต่ว่าก็อร่อยดีครับ"


"ค่อยโล่งอกหน่อย ผมแอบกังวลว่าคุณจะทานไม่ได้"

อาหารจานหลักหมดไปอย่างรวดเร็วโดยที่เขาเองก็ไม่แน่ใจเช่นกันว่าเพราะความหิวหรือเพราะอาหารที่อยู่ตรงหน้ามันอร่อยมากกันแน่ 

"เรื่องเมื่อเช้า"


"ครับ"


"เขาคนนั้นเป็นคนคิดมากครับ"

ระหว่างที่โต๊ะของเขากำลังรอของหวานมาเสริ์ฟคุณจอห์นก็เป็นคนที้เปิดประเด็นเมื่อเช้าขึ้นมา


"ตอนนั้นรู้ทั้งรู้แต่ผมก็ยังคงปล่อยให้เขาคิด ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของงานหรือเรื่องของผม"

"..." ทอมได้แต่พยักหน้าว่าเขายังรับรู้และรับฟังอยู่แต่ที่เขาไม่ได้พูดออกความเห็นของเขาออกไปเพราะเขาคิดว่ามันยังไม่ถึงจังหวะที่เขาจะสามารถพูดอะไรออกไปได้

"เขาระแวงผมอยู่ตลอดเวลา ผมไม่เคยเข้าใจว่าทำไมเขาต้องคอยระแวง ทำไมเขาไม่เคยเชื่อว่าผมรักเขา แต่ที่น่าตลกคือผมเองก็ไม่เคยถามกับเขาว่าทำไม ผมเอาแต่เก็บคำถามเหล่านั้นเอาไว้ในใจของผมเอง"

"และเพราะความคิดบ้าๆ ที่ว่าถ้าเขารักผมจริงเขาต้องเข้าใจผมและเชื่อใจผม ความเชื่อมั่นที่ผิดๆ นั้นของผมมันทำให้ในที่สุดผมต้องเสียเขาไป"

"..."

"ผมเสียเขาไปทั้งๆ ที่เรายังไม่เข้าใจกัน ไม่ได้พูดกัน"

"คุณก็เลยโทษตัวเองตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาว่าเป็นเพราะคุณปล่อยให้เขาคิดมากคุณเลยเสียเขาไป คุณเลยอยากมาแก้ตัว ... กับผม?"


"ใช่ครับ วันที่ผมเห็นคุณเป็นครั้งแรกแววตาของคุณในวันนั้นไม่ต่างจากเขาในวันสุดท้ายที่ผมเห็นเขา และหลังจากนั้นผมเลยเฝ้าสังเกตุคุณตลอดมา"

"แล้วคุณได้ลองปรับความเข้าใจกับเขาหรือยังครับ? ผมว่าคุณกำลังแก้ไขเรื่องที่ถูกแต่ผิดคน คุณน่าจะไปขอโอกาสจากเขาและทำดีกับเขาไม่ใช่กับผม"


ที่เขาพูดออกไปไม่ใช่ว่าเขารู้สึกโกรธคุณจอห์นเพียงแต่เขาต้องการให้คุณจอห์นได้ทำเรื่องที่ถูกต้องและไม่หลงทางเพราะเขาไม่ได้คิดว่าเขาคือทางออกของปัญหานี้


"มันไม่มีโอกาสนั้นสำหรับผมแล้วละครับ มันสายเกินไปแล้ว ผมไม่สามารถกลับไปขอโอกาสแก้ตัวกับเขาได้แล้ว"


"เขามีคนใหม่แล้วเหรอครับ?"


"เปล่าครับ"


"..."


"เขาจากผมไปแล้วครับ 'แฟนเก่า' ของผมเขาหนีการคิดมากของตัวเอง หนีผม และไม่เปิดโอกาสให้ผมได้แก้ไขกับสิ่งที่เกิดโดยการหลับและจากโลกนี้ไปตลอดกาลครับ"