คนๆนั้นเขาเห็นทุกอย่างเลยสินะ พอเขาค่อยๆเขยิบออกมา... เขาสูงแค่สะดือของเราเอง ตัวเล็กเหมือนเด็กประถม สวมเสื้อกันฝนสีเหลืองและรองเท้าบูทสีน้ำเงิน ทั้งที่วันนี้ฝนไม่ตก คิดดูอีกทีการใส่เสื้อกันฝนไว้ตลอดเวลาในเมืองที่ฝนตกเกือบตลอดปีก็เป็นความคิดที่เข้าท่าทีเดียว ดวงตาที่ถูกคว้านทั้งสองข้างจ้องมาที่เรา

   "คุณไล่พวกนั้นไปหรือ-- ขอบคุณมากครับ"

   "ฉันเปล่า-- " อ๋อ ต้อง'เธอ'สินะ " --พวกนั้นหนีไปเพราะตำรวจมาเจอเข้าต่างหาก"

   เสียงของเธอแหลมเล็กแบบเด็กผู้หญิงและมีน้ำเสียงที่ดูหัวร้อนตลอดเวลาแต่ชิลลิ่งไม่ทันสังเกต เขาชะงักไปเมื่อได้ยินคำว่าตำรวจ

   เศษเสี้ยวความทรงจำทั้งภาพ เสียง และความรู้สึกหลั่งไหลเข้ามาในคราวเดียวราวกับว่าเหตุการณ์ทั้งหมดมันได้เกิดขึ้นพร้อมกัน ความบอบช้ำจากการถูกกระทำ "อย่าดิ้นสิวะ" ความทุกข์ทรมานเพราะถูกจับใส่ปลอกคอเหล็กและล่ามด้วยโซ่ขนาดใหญ่ไม่ให้ไปไหนไกลเกินหนึ่งเมตร ความสิ้นหวัง   

ความเจ็บปวดจากการถูกกระชากเส้นผม "เออ ร้องดังๆ" ความขมขื่น ความโหยหิวจนแทบไม่มีแรงขยับเขยื้อน ความโกรธ "ดังอีก" ความสับสน และเสียงกระสุนปืน ถ้าอย่างนั้นทำไม...

   "ตะ..ตำรวจหรอ?" เขาพูดตะกุกตะกัก

   "ตำรวจหญิงน่ะ-- " มิน่า เอ๊ะ เธอโกรธอยู่หรอ

   " --แต่พอหล่อนรู้ว่าเป็นนายก็เดินผ่านไปเลย จะว่าโชคดีก็ได้ที่ไม่ใช่ไอ้ตำรวจโรคจิตนั่น"

   เราพยายามแสร้งยิ้มกลบเกลื่อนแต่ดูเหมือนผลจะไม่ใกล้เคียง ทันใดนั้นเองเราก็เพิ่งสังเกตว่าเธอถือลูกโป่งใบสีแดงของเราอยู่